พระของโยม:ตอน ๘

     คิดได้ดังนี้แล้ว   ก่อนที่จะกลับใจ   พระน้อมรีบเก็บกลด   เก็บบริขารลงบาตร   ห่มจีวรรีบออกเดินทางไปในคืนนั้น   เดินผ่านป่าฝ่าดง   โดยไม่คำนึงถึงอันตรายใด  ๆ   มุ่งหน้าไปหาหลวงพ่อ    พยายามเดินให้เร็ว   ให้เหนื่อย   จะได้ไม่คิดถึงผู้หญิงคนนั้น   แม้อย่างนี้ก็มีบ่อยครั้งที่มองเห็นภาพผู้หญิงคนนั้นมาลอยอยู่ข้างหน้า บางครั้งก็ยิ้มบางครั้งก็ร้องไห้   เพราะผิดหวัง   พอมีสติ   พระน้อมก็คิดเรื่องอื่นและรีบเดิน

     พระน้อมเอาชนะตนเองด้วยอาการอย่างนี้   ขณะนี้   พระน้อมเป็นอาจารย์สอนกัมมัฏฐานแก่ผู้อื่นอย่างได้ผล   ท่านผ่านเหตุการณ์ต่าง ๆ   มามากทั้งดีทั้งเลว   ทั้งน่าหวาดหวั่น   ทั้งหวานซึ้ง   ทั้งดีใจ   ทั้งเสียใจอย่างใหญ่หลวง   ประสบกับสิ่งทั้งที่ไม่ชอบทั้งที่ชอบ   ต้องพลัดพรากจากผู้ที่รัก   เช่นพ่อแม่และน้อง   ท่านถือเอาสิ่งเหล่านี้เป็นบทเรียนสำหรับชีวิต   สำหรับปฏิบัติกับสำหรับสอนธรรม   และท่านผู้อ่านจะหาพระน้อม   อภินินฺโน   พบได้ไม่ยาก   เพราะจะพบได้ในตัวท่านเอง

 

• พระพุทธศาสนาสอนให้เรารู้จักความจริงของชีวิต   แล้วความจริงนั้นจะสอนให้เรารู้ว่าอะไรเป็นอะไร   ควรทำไม่ควรทำ 

• ทางโลกนั้นสอนให้เดินเครื่อง   แต่ทางพระพุทธศาสนาสอนให้หยุดเครื่อง

• สิ่งที่ชาวโลกแสวงหานั้น  คือ   ทรัพย์สมบัติ   และอำนาจ   รวมทั้งความมีเกียรติทางสังคม   ซึ่งสิ่งเหล่านี้  พระพุทธเจ้าทรงสละแล้ว สิ่งใดที่พระพุทธเจ้าทรงทิ้ง   สิ่งนั้นชาวโลกต้องการ

• ทางโลกนั้นไม่รู้จักอิ่ม   ไม่รู้จักพอ   ไม่รู้จักเต็ม   ยากจนและพร่องอยู่เป็นนิตย์   แต่ทางพระพุทธศาสนาสอนให้รู้จักเต็ม  ให้รู้จักพอ   ใครรู้จักพอ   ผู้นั้นเป็นเศรษฐีมหาศาล

[รัชดาวัลย์ วงษ์ชื่น(อิงจันทร์)]

นมัสการค่ะ

• ขออนุญาตไปอ่าน "พระของโยม" 
• ตั้งแต่ตอนที่ 1 ก่อนนะคะ

[พระมหาวินัย ภูริปญฺโญ ..]

ด้วยอำนาจสัจจะอธิษฐาน              ช่วยให้ผ่านเรื่องร้ายสลายสิ้น

เกือบจะตายกายทับกับแผ่นดิน        ได้คุณศีลคุณธรรมนำคุ้มครอง