พระของโยม:ตอน ๔

     พี่ชายซึ่งแต่งงานแล้ว   และไปอยู่ที่บ้านเมียที่ตำบลอื่น   รีบมาถึงบ้านพ่อ   เมื่อไฟจวนดับแล้ว   รับเอาน้องจากหลวงพ่อไปกอด   พูดอะไรไม่ออกได้แต่ร้องไห้

     หนูน้อมไปอยู่กับหลวงพ่อ   พอทำบุญเจ็ดวันให้ผู้ตายแล้วก็ไปอยู่กับพี่ชาย   ที่บ้านพี่ชายนั้นหนูน้อมทำงานสารพัด   ทั้งตักน้ำ   ทั้งตำข้าว   กวาดบ้าน   ถูบ้าน   หาฟืน   ผ่าฟืน   หุงข้าว   เลี้ยงวัว   เลี้ยงหมา   เลี้ยงหลาน   ซึ่งเป็นลูกของพี่ชาย   ไปหาผัก   หาปลา   ไปซื้อของเรียกว่าแล้วแต่เขาจะใช้   แม้อย่างนั้นก็ไม่ได้ดังใจพี่สะใภ้   และพี่สะใภ้นั้น   เมื่อพี่ชายพาหนูน้อมมาอยู่ด้วย   เขาก็พาน้องสาวของเขาซึ่งมีอายุแก่กว่าหนูน้อมหนึ่งปีมาอยู่ด้วย   ในบ้านนั้น พี่สะใภ้มีอำนาจที่สุด   พี่ชายกลัวพี่สะใภ้   เพราะพี่สะใภ้รวยกว่าฉลาดกว่า และอยู่ในท่ามกลางกลุ่มญาติพี่น้องของตน

     ต่อมาหนูน้อมเข้าโรงเรียน   ไปโรงเรียนโดยมีเครื่องแบบชุดเดียว ขาดแล้วขาดอีก   ปะชุนแล้วปะชุนอีก    ไม่เคยมีเงินติดตัวไปโรงเรียน เครื่องเรียนก็บกพร่อง   จนครูรู้เรื่อง   สงสารต้องช่วยหาให้   แม้อย่างนั้นการเรียนของหนูน้อมก็อยู่ในเกณฑ์ดี   เพราะหัวดี

     พออายุได้  ๑๒  ปี   ก็อยู่ที่บ้านพี่ชายไม่ได้   เพราะพี่สะใภ้ไม่ชอบ หาว่าทำให้หมดเปลือง   ใช้อะไรก็ไม่ค่อยได้   คือ   ขี้เกียจ เลี้ยงไว้ก็ไม่ค่อยได้ประโยชน์   สู้น้องสาวตนเองไม่ได้   พี่สะใภ้บ่นเช้าบ่นเย็น เมื่อเห็นสามียังเฉยอยู่    ก็ยื่นคำขาดว่าจะเลือกเอาใคร   ถ้าหนูน้อมอยู่   เขาก็จะกลับไปอยู่บ้านเขา   พร้อมทั้งลูกทั้งน้อง   มิฉะนั้นก็ให้หนูน้อมไป  ในที่สุดพี่ชายก็ต้องจำใจนำหนูน้อมมาฝากหลวงพ่อที่วัดเดิมอีก   เวลาที่จากกัน   พี่น้องร้องไห้อย่างหนัก   ทั้งสองอาลัยกันถึงกันปานประหนึ่งว่าแผ่นดินจะร้องไห้ตามไปด้วย

      หนูน้อมเคยลำบากมามาก   ทำงานมามาก   เมื่อมาอยู่วัดจึงใช้ง่าย   แม้พระจะใช้ให้ทำนั่นทำนี่   งานก็ยังน้อยกว่าอยู่ที่บ้านพี่ชาย จึงทำด้วยความเต็มใจ   ไม่เดือดร้อนแต่ประการใด   ดังนั้นพระเณรจึงเมตตาหนูน้อมมาก   แต่เด็กวัดด้วยกันบางคนไม่ชอบ   หาว่าหนูน้อมประจบพระเณร   หนูน้อมถูกเด็กโตรังแกบ้าง   เอาเปรียบบ้างในเรื่องอาหาร   ในเรื่องทำงานบ้าง    บางครั้งต้องอดข้าว   แต่หนูน้อมเจียมตัว   รู้ตัวว่าสู้เขาไม่ได้   และตัวไม่มีที่ไปที่ไหนอีกแล้ว   จึงนิ่ง ยอมเสียเปรียบ   หิวมากก็กินน้ำบ้าง    ขอน้ำตาลจากรพเณรกินบ้างพอแก้หิว   ข้อนี้เป็นเหตุให้เด็กโตบางคนซึ่งรักความถูกต้องเกิดสงสาร   และเห็นใจ    ได้พยายามขัดขวางการรังแกและเด็กโตดังกล่าวแล้ว    เลยเกิดทะเลาะวิวาทชกต่อยกัน    เป็นเหตุให้ถูกเฆี่ยนเป็นแถว   และถูกบังคับให้คุกเข่าฟังการอบรมของพระเป็นเวลานานติดต่อกันไปไหนไม่ได้ถึงสี่ชั่วโมง

     หนูน้อมอายุได้  ๑๔  ปี   แต่ตัวเล็ก   แกร็นเท่าเด็กกรุงเทพฯอายุ ๑๐  ปี   จึงคิดว่าบวชเป็นสามเณรดีกว่า   จะได้ไม่มีเรื่องกับเด็กวัดบางคน   และจะได้มีโอกาสอุทิศส่วนบุญกุศลอันเกิดจากการบวชให้พ่อแม่และน้องสาว   ตลอดจนหมอตำแย   ซึ่งพลอยมาตายในไฟครั้งนั้นด้วย   เมื่อบวชแล้วก็ตั้งใจศึกษาเล่าเรียน   เพียงสามพรรษาก็สอบได้นักธรรมชั้นเอก   เริ่มเรียนภาษาบาลีในพรรษาที่สี่   เรียนได้ปีเดียว   หลวงพ่อก็พาออกธุดงค์  ต้องหยุดเรียนและออกธุดงค์ตามหลวงพ่อไปทุกปี   จนอายุครบบวช   ได้บวชเป็นภิกษุในวัดนั้น   และได้ติดตามหลวงพ่อออกธุดงค์ทุกปี   จนพรรษาได้  ๕  หลังจากติดตามหลวงพ่ออกธุดงค์ไปพระพุทธบาทที่สระบุรีแล้ว   หลวงพ่อให้แยกทางกันแล้วให้ไปพบรวมกันที่พระแท่นศิลาอาสน์   อุตรดิตถ์   พระที่ติดตามหลวงพ่อมาในครั้งนี้มีด้วยกัน  ๖  รูป   จึงแยกเป็น  ๖    สายๆละรูป   ทั้งนี้เพื่อเป็นการทดสอบกำลังจิตและพลังขันติของศิษย์แต่ละรูป   ว่าเมื่อไม่มีอาจารย์คอยเป็นที่พึ่งคอยช่วยเหลือแล้ว   ศิษย์จะช่วยตัวเองได้อย่างไร

[สาธุ อนุโมทามิ]

พ้นพรรษาห้าพาธุดงค์ปล่อยองค์เดี่ยว      ให้ลัดเลี้ยวบำเพ็ญเป็นไฉน

ไม่มีครูอาจารย์ท่านนำไป                       พึ่งตนเองนั้นไซร้ให้ฝึกตัว

[พระมหาวินัย ภูริปญฺโญ ..]

     ขอบคุณคุณโยมที่มาอ่าน พร้อมมีบทกลอน ตามปกติ ๕ พรรษา ท่านถือว่า พ้นนิสัย เรียกว่านิสัยมุตตกะ คือมีความรู้พระธรรมวินัยพอที่จะรักษาตนได้แล้ว ครูบาอาจารย์ก็ไม่ต้องเป็นห่วงมาก ถ้ายังไม่พ้น ๕ พรรรษาก็ต้องถือนิสัย อยู่ใกล้ชิดครูบาอาจารย์ หรือแม้พ้น ๕ พรรษาแล้ว แต่ไม่รู้พระธรรมวินัยพอที่จะรักษาตนได้ ก็ต้องถือนิสัย นิสัย แปลว่า กิริยาที่พึ่งพิงของภิกษุ