ตะวันขึ้นที่เชียงของ

เกิดมาครั้งเดียวท่องเที่ยวเสียให้พอ เพราะการท่องเที่ยวคือการให้รางวัลอันล้ำค่าแก่ชีวิต

เดือนสุดท้ายของปี มีวันหยุดติดต่อกันหลายวัน จึงถือโอกาสไปส่งท้ายปีเก่า ด้วยการท่องเที่ยวเพื่อพักผ่อนและผจญภัยกับการป่ายปีนภูเขาเพื่อจะได้สัมผัสความหนาวเย็นสุดๆ บนดอยสูง ชมดาวพร่างพราวกลางเวหาตอนใกล้สว่าง นั่งรอพระอาทิตย์จับขอบฟ้าเพื่อเก็บภาพสวยไว้อวดเพื่อนฝูง แล้วเก็บเกี่ยวเรื่องราวของวิถีชีวิตในดินแดนแห่งธรรมชาติงามกับความเป็นอยู่ในช่วงเวลาหนึ่งบันทึกไว้เพื่อเล่าขานสู่คนรุ่นต่อไปด้วยเรื่องและภาพ

แวะซื้อของและชมตลาดพม่า

ผู้เขียนเริ่มเดินทางจากพิษณุโลก ตั้งแต่เช้าตรู่ แวะอุตรดิตถ์ แพร่ และไปรับประทานมื้อเที่ยงที่ตัวเมืองเชียงราย แวะซื้อของในตลาดแม่สายแล้วข้ามไปประเทศพม่า ใช้เวลาชมตลาดและภูมิทัศน์รอบๆจนใกล้ค่ำจึงเดินทางต่อไปถึงสามเหลี่ยมทองคำนมัสการพระเชียงแสนสี่แผ่นดินและดื่มกาแฟริมน้ำโขง กว่าจะถึงที่พักริมน้ำเชียงของก็เกือบ 3 ทุ่ม

เชียงแสนยามค่ำคืนก็ยังมีร้านค้าบริการนักท่องเที่ยว

ตลอดเวลาของการเดินทางบนเส้นทางสายเก่า อำเภอเชียงของและเชียงแสน พื้นที่ที่เคยอยู่อาศัยเมื่อเริ่มทำงานใหม่ๆ จากวันนั้นถึงวันนี้ผ่านไป 20 กว่าปี เกิดการเปลี่ยนแปลงอย่างมากมาย จากสภาพชนบทสุขสงบริมฝั่งโขง ชาวบ้านทำการเกษตรเป็นส่วนใหญ่ กลายเป็นเมืองท่องเที่ยวที่มีความคล่องตัวทางเศรษฐกิจ แม้ยามค่ำคืนก็ยังคึกคักไปด้วยนักท่องเที่ยวทั้งชาวไทยและชาวต่างประเทศ

มีร้านอาหารและที่พักริมโขงไว้บริการนักท่องเที่ยวหนาแน่น

เชียงของเปลี่ยนไปอย่างมากมาย ทำให้ผู้เขียนรู้สึกไม่คุ้นเคยกับสภาพอาคารบ้านเรือนที่ปลูกสร้างขึ้นอย่างหนาแน่น จนจำร้านรวงที่เคยเป็นลูกค้าไม่ได้ แม้แต่ส่วนราชการก็มียังการปรับเปลี่ยนอาคารไปหลายแห่ง มีเพียงสถานีตำรวจและโรงพยาบาลที่ทำให้มองเห็นบรรยากาศเก่าๆได้บ้าง

ตะวันขึ้นที่เชียงของ

แต่ข้อดีของการกลายเป็นเมืองแห่งการท่องเที่ยวก็ก่อให้เกิดประโยชน์ทั้งแก่ผู้เดินทาง และคนท้องถิ่น สังเกตได้ว่าอำเภอเชียงของ มีสิ่งอำนวยความสะดวกเพื่อการท่องเที่ยวเกิดขึ้นอย่างหลากหลาย ทั้งการพัฒนาการให้บริการ สิ่งอำนวยความสะดวกใหม่ๆ ในชุมชน การปรับปรุงภูมิทัศน์และระบบสาธาณสุข การมีพื้นที่สาธารณะเพิ่มขึ้น มีแหล่งเรียนรู้และสันทนาการทั้งทางธรรมชาติและวัฒนธรรม การขนส่งที่สะดวก รวมถึงการมีร้านอาหารและสินค้าที่มีคุณภาพ

บรรยากาศริมโขงบริเวณท่าเรือบั๊ค

น่าภูมิใจแทน คนเชียงของ ที่มีชุมชนเป็นแหล่งเรียนรู้ที่มีคุณค่า ทั้งทางวัฒนธรรมและธรรมชาติ มรดกท้องถิ่นเชียงของอันงดงาม ดึงดูดให้ผู้คนสนใจและมาท่องเที่ยวทำให้สร้างงานสร้างรายได้ให้คนในท้องถิ่นอย่างต่อเนื่อง

ที่พักริมน้ำโขงและตลาดเชียงของปัจจุบัน

อิ่มอร่อยกับข้าวมันไก่ไหหลำมื้อเช้าในตลาดเชียงของแล้วจึงข้ามโขงไปเมืองห้วยทราย(Houay xai) แขวงบ่อแก้ว ประเทศลาว ซึ่งอยู่ตรงข้ามกันอำเภอเชียงของ มีวัดเก่าแก่ คือ "วัดจอมเขามณีรัตน์" ซึ่งในอดีตเมื่อครั้งผู้เขียนทำงานอยู่ที่เชียงของได้แต่มองด้วยความสนใจและปรารถนาที่จะข้ามไปเยี่ยมชมสักครั้ง แต่ช่วงเวลานั้นไม่อาจข้ามไปยังฝั่งลาวได้ วันนี้จึงเป็นวันที่ทำฝันให้เป็นจริง ผู้เขียนนั่งรถชมเมืองจนทั่วและได้พูดคุยกับชาวลาวและไปกราบนมัสการพระคุณเจ้าวัดจอมเขามณีรัตน์

ทางขึ้นวัดจอมเขามณีรัตน์ และตลาดห้วยทราย แขวงบ่อแก้ว ประเทศลาว

ผู้เขียนได้เหยียบแผ่นดินลาวเป็นครั้งที่ 4 แต่มาที่นี่เป็นครั้งแรก กลับจากแขวงบ่อแก้วแล้วขึ้นฝั่งที่ท่าเรือบั๊ค มุ่งหน้าไปที่อำเภอเวียงแก่น ไปถึงภูชีฟ้าแล้วเดินชมสินค้ายามค่ำคืนดื่มชาเขียวอุ่นๆหอมชื่นใจ การเดินสัมผัสกับอากาศเย็นช่างสุข สดชื่นสมกับความตั้งใจ พอใกล้เที่ยงคืนอุณหภูมิลดลงอีก แม้เรือนรับรองของวนอุทยานแห่งชาติภูชี้ฟ้าจะมีเครื่องทำน้ำอุ่นให้แต่ก็ไม่วายหนาวสั่น เพราะความไม่คุ้นทั้งอากาศและสถานที่ ทำให้นอนไม่ค่อยหลับ นอนได้ไม่กีชั่วโมงก็ลุกมาตอนตี 4 ครึ่ง ไต่เขาไปยอดดอยกับผู้คนหลายพันคน ขณะเดินขึ้นก็ได้ยินเสียงเครื่องเป่าจากนักดนตรีชาวเขาตัวน้อยหลายๆคน เรียงรายไปตามระดับความสูง ทำให้เกิดบรรยากาศที่คลาสสิคขึ้น นักท่องเที่ยวหนุ่มสาวเพื่อร่วมทาง ต่างมีเรื่องราวพูดคุยขณะเดินแซงหน้าผู้เขียนไปคนแล้วคนเล่า กว่าจะถึงยอดภู เล่นเอาเหงื่อซึมแม้อากาศจะเหน็บหนาว และรู้สึกเหน็บหนาวยิ่งขี้นเมื่อแบตเตอรี่กล้องถ่ายรูปโอดครวญหมดแรง โชคดีที่ยังได้มา 5 ภาพแม้จะไม่สวย แต่ก็เป็นสิ่งยืนยันว่าได้มาเยือนภูชี้ฟ้า พอดีวันนี้เป็นวันที่พระอาทิตย์ประท้วง ซ่อนหน้าอยู่หลังหมอกเมฆ ช่างภาพตัวใหญ่ตัวเล็กต้องถอนใจไปตามๆ กัน

วนอุทยานแห่งชาติภูชี้ฟ้า

เกิดมาครั้งเดียวท่องเที่ยวเสียให้พอ เพราะการท่องเที่ยวคือการให้รางวัลอันล้ำค่าแก่ชีวิต แม้จะไปเที่ยวบ่อยครั้งในสถานที่เดิมๆที่คุ้นเคย แต่ผู้คนที่ร่วมทางจะเป็นคนใหม่เสมอ เหมือนได้ไปเที่ยวสถานที่แห่งใหม่

ดอกซากุระและดอกบัวตองที่ผาตั้ง

สำหรับผู้เขียน มีร่องรอยแห่งอดีตที่เชียงของ เป็นตำนานให้เพื่อนร่วมสมัยที่ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันได้จดจำไว้เล่าขานในช่วงเวลาหนึ่งเท่านั้น ขอบคุณโชคชะตาที่นำพาชีวิตมาเริ่มต้นชีวิตครูอย่างงดงามที่นี่ ตลอดเวลา 25 ปี ที่ผู้เขียนได้โยกย้ายไปสอนในหลายถิ่นที่ แต่ไม่เคยมีช่วงเวลาใดที่สอนนักเรียนด้วยใจที่เป็นสุขเท่ากับตอนที่สอนอยู่โรงเรียนโจ้โก้เลย วันนี้ได้พบลูกศิษย์ รุ่นที่ 3 ซึ่งปัจจุบัน เขามีอายุได้ 37 ปีแล้ว ยิ่งรู้สึกเป็นสุขใจแม้จะมีโอกาสได้พูดคุยในช่วงเวลาสั้นๆ แต่ก็ได้ข้อมูลว่าเขาอยู่ดีมีสุข และเป็นคนมีคุณภาพคนหนึ่งซึ่งเป็นกำลังสำคัญของชาวเชียงของ

หวนกลับไปคิดถึงศิษย์ปัจจุบันในเมืองใหญ่ ที่กำลังเล่าเรียนอยู่ในบรรยากาศเสมือนจริง เมื่อเติบโตขึ้นเขาจะเป็นคนเก่ง คนดี และเป็นคนมีความสุขได้จริงไหม นวัตกรรมที่หลากหลายจะพัฒนาพวกเขาให้เปี่ยมไปด้วยความรู้คู่คุณธรรมได้หรือไม่ ผู้เขียนมีคำตอบหลายตัวเลือกที่คิดไว้ในใจ

ขอจบบันทึกนี้ไว้ว่า

สวัสดีภูชี้ฟ้า และอำลาเชียงของที่แสนงดงามในความทรงจำ.

เขียนใน GotoKnow โดย กิติยา เตชะวรรณวุฒิ
ใน ดินสอ

คำสำคัญ (Tags): #เที่ยวละไม

หมายเลขบันทึก: 413555เขียนเมื่อ 13 ธันวาคม 2010 19:51 น. ()แก้ไขเมื่อ 21 มิถุนายน 2012 14:41 น. ()สัญญาอนุญาต: สงวนสิทธิ์ทุกประการจำนวนที่อ่าน

ความเห็น (146)

มาตายี

เขียนเมื่อ 13 ธันวาคม 2010 21:50 น. ()

สวัสดีค่ะ

ขอมาเที่ยวด้วยคนนะคะ...ขอบคุณที่แบ่งปันค่ะ...

ปณิธิ ภูศรีเทศ

เขียนเมื่อ 13 ธันวาคม 2010 21:58 น. ()

อ่านเพลิน-ชมเพลิน เหมือนเดินไปเที่ยวด้วยเลยล่ะครับ
ขอบคุณครับที่ไปเยี่ยมเยือน
-ปณิธิ ภูศรีเทศ

แผ่นดิน

เขียนเมื่อ 13 ธันวาคม 2010 22:45 น. ()

ไม่รู้ยังไง...ตอนนี้ผมเองก็ขึ้นเหนือบ่อยมาก ชอบบรรยากาศมากครับ สร้างแรงบันดาลใจให้เขียนกลอน เขียนลำนำได้เป็นอย่างดี...

ธนิตย์ สุวรรณเจริญ

เขียนเมื่อ 13 ธันวาคม 2010 23:27 น. ()

พอดีวันนี้เป็นวันที่พระอาทิตย์ประท้วง ซ่อนหน้าอยู่หลังหมอกเมฆ ช่างภาพตัวใหญ่ตัวเล็กต้องถอนใจไปตามๆกัน

ชอบสำนวนนี้ของพี่กิติยาจัง..รู้สึกไปด้วยเลย
เคยไปเชียงของครั้งหนึ่ง แต่นานมากแล้ว มีความสุขนะครับกับการได้กลับไปเยือนถิ่นเก่า..พี่กิติยาบรรจุไกลเหมือนกัน
ชมภาพภูชี้ฟ้าหลายหน จากหลายๆคน เทศกาล วันหยุดติดต่อ คนจะเยอะอย่างนี้ทุกครั้งเลย ใช่มั้ยครับ?
ขอบคุณประสบการณ์ดีๆนี้ครับ

Boo

เขียนเมื่อ 14 ธันวาคม 2010 09:40 น. ()

สวัสดีเจ้าพี่ลูกช้าง .. ชอบจัง ตะวันขึ้นที่เชียงของ .. อยากนั่งมอง ตะวันนานๆ ขนาดแสงไม่เป็นใจ ยังสวยค่ะพี่

อยากนั่งมองนานๆ นะคะ แบบพิรี้พิไร ให้หายคิดถึง ยังประทับใจภูชี้ฟ้า นะคะ แต่ยังไม่เคยไปแวะเชียงของ เห็นภาพแล้วอยากพาคู่รักวัยดึกไปตะลอนเลย สุขสันต์ กับการสะสางงานส่งท้ายปีเก่า รอรับปีใหม่ .. ด้วยคิดถึงค่ะ :)

บุษรา

เขียนเมื่อ 14 ธันวาคม 2010 09:43 น. ()

สวัสดีค่ะ
บุษราแวะมาชมความงดงาม ของ "ตะวันขึ้นที่เชียงของ" ค่ะ สวย สมคำเล่าลือจริง ๆ ค่ะ
มีความสุขกับวันทำงานค่ะ
ขอบคุณค่ะ

ขจิต ฝอยทอง

เขียนเมื่อ 14 ธันวาคม 2010 10:27 น. ()

เห็นภาพแล้วอยากไปบ้างครับ
เย้ๆๆ
ดีใจด้วยครับที่ได้พบลุกศิษย์เก่า
การเดินทางคือการเรียนรู้ครับ
เอาไว้จะชวนมาทำค่ายที่โรงเรียนพี่ครูธนิตย์นะครับ

ชำนาญ เขื่อนแก้ว

เขียนเมื่อ 14 ธันวาคม 2010 10:56 น. ()

สวัสดีครับ
การท่องเที่ยว เหมือนการให้รางวัลกับชีวิตครับ
เวลาเปลี่ยนไปอะไรก็เปลี่ยนแปลง แต่น้ำจิตน้ำใจคน ที่เคยโอบอ้อมอารี อย่าเปลี่ยนก็พอแล้วครับ

กิติยา เตชะวรรณวุฒิ