บันทึกแรกในรอบ...สองปีกว่า

กลับมาแล้ววววววว

จะมีใครตกใจกับการกลับมาของเรา มั๊ยเนี่ย...คง...ไม่มั๊ง
 
หายไปนาน จนเกือบๆ จะลืม password ไปซะแล้ว  หายไปไหนมารึ ก็อยู่แถวๆ นี้แหละค่ะ เข้ามาอ่านบ้าง อะไรบ้าง  แต่ก็ทำใจให้เขียนไม่ได้  ด้วยว่า คิดมากเกินไป คิดแต่ว่าจะเขียนอะไรดี  ที่มันดูดี มีสาระ  สุดท้าย..มัวแต่คิดเลยไม่ได้เขียน ก็ด้วยว่าทำใจให้เขียนเรื่องมีสาระไม่ได้
 
แล้วช่วงนี้...มีอะไรที่มีสาระให้เขียนรึ  เปล่าค่ะ  เพียงแต่ตัดใจได้ว่า  ไม่เขียนเรื่องมีสาระก็ได้  ชีวิตคนเรามันก็ต้องมีเรื่องไร้สาระแทรกๆ อยู่บ้างล่ะนะ  ก็คงเหมือนกับ gotoknow ถ้ามีสาระมากไป มันก็อาจจะน่าเบื่อน่ะนะ (คิดเอง เออเอง ^_____^)
 
ก็เลย...ก็เลย   ตั้งใจว่าจะกลับมาเขียนเรื่องที่สร้างความสำราญให้ตัวเองเป็นหลัก แบบว่าสาระไม่ยุ่งมุ่งแต่บันเทิง  งาน งาน และงาน ที่ต้องทำ ก็ยังไม่เสร็จเลย แต่ว่าไม่มีอารมณ์เอาซะเลย เลยแวะมา "บิ๊วอารมณ์" แถวๆ นี้ก่อน  เผื่อว่าจะได้อารมณ์วิชาการกลับไปบ้าง (บอกไว้ค่ะ เผื่ออาจารย์เข้ามาอ่าน...55555)
 
มันเป็นโชคชะตาหรืออย่างไรก็ไม่ทราบนะคะ ด้วยว่าช่วงที่ผ่านมา ชีวิตเศร้ามาก เครียดด้วย แถมจน อีกต่างหาก ก็เลย...เลย  พยายามหาอะไรที่เป็นบันเทิงเริงรมย์มาเสริมชะตา (แวะมาที่ gotoknow เหมือนกัน แต่...มักจะได้ความเครียดกลับไป-ฮา) สุดท้ายหลงเข้าไปใน pantip.com แน่นอนว่าไม่ใช่ห้องราชดำเนิน แต่เป็นห้อง the star แบบว่า หลงเข้าไป แล้วก็หาทางออกไม่ได้ แอบไปเป็น FC น้องรักนักร้องคนหนึ่ง เป็นสิ่งที่..ไม่เคยทำมาก่อนในชีวิตเลย ให้ตายเหอะ (ขออนุญาตไม่สุภาพนิดนึง นะคะ แบบว่ามันได้อารมณ์ นิ)

 

สิ่งที่ได้มา...(นอกจากที่เพื่อนๆ หาว่าเราบ้าเข้าขั้นแล้ว) ก็คือ ความรู้สึก อยากเขียน กลับมาอีกครั้งหนึ่ง ไปเจอคนที่นั่น เขียนอะไรดีๆ จนอึ้ง ว่า เฮ้ย..เขียนได้ขนาดนี้เลยเรอะ เขียนด้วยความรักที่มีต่อศิลปินล้วนๆ อ่านๆ ไป ก็สัมผัสได้ว่านั่นน่ะ เขียนมาจากใจ บางทีก็งงๆว่า เค้ารักคนที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน ได้มากขนาดนี้เลยหรือ  บางคนก็รัก และทุ่มเท มากกกกก  เห็นแล้วก็นึกย้อนกลับมาหาตัวเองว่า  เราเคยทุ่มเทให้กับใครหรืออะไรอย่างเต็มที่แบบสุดๆ น่ะมีมั๊ย  คำตอบคือ "ไม่"  เป็นคนที่ทำอะไรกลางๆ เสมอ คล้ายๆ คนกลัวเจ็บ ไม่กล้าเสี่ยง  แล้วสิ่งที่ได้รับกลับมา ก็คือประสบความสำเร็จแบบครึ่งๆ กลาง เช่นกัน (อ๊ะ..เริ่มมีสาระ แล้วนะ อย่าๆๆๆ)

 

เก็บสิ่งดีๆ จากที่นั่นมาหลายอย่าง  อย่างแรกที่จะทำคือ "เขียน" เป็นความรู้สึกที่อยากจะเขียนจริงๆ เป็นครั้งแรกที่รู้สึกว่าเรามีสิ่งนี้อยู่ในตัว (พูดไปแล้วก็รู้สึกว่า...เท่มากๆ  เหอะๆๆ ขำตัวเองจังเลย)

 

ถึง...ใครก็ตาม ที่อาจจะหลงเข้ามาอ่าน สำนวนที่ท่านจะได้อ่านต่อในตอนต่อไป อาจจะมีบางคำ บางประโยค ติดมาจากพันทิป ซึ่งอาจจะเป็นภาษาที่ไม่ค่อยถูกหลักการนัก แต่ว่า ได้ใจ๊ ได้ใจ
 
 

[โอ๋-อโณ]

ปูเสื่อรออ่านเลยค่ะ เกริ่นกันแบบนี้เชื่อว่ามีเรื่องสนุกๆรออยู่แน่ๆ เห็นด้วยว่า ไม่ต้องสาระมากหรอกแต่การเขียนอะไรจากความสุข ก็จะเกิดประโยชน์ทั้งนั้นค่ะ พี่โอ๋ก็ไม่ค่อยได้เขียนสม่ำเสมอเลยระยะนี้ รู้ตัวว่าเป็นเพราะความสุขในชีวิตมันลดลง (คิดมากขึ้นไปหน่อย เวลาคิดน้อยๆจะมีความสุขกว่านี้) จะมารอเพิ่มความสุขจากบล็อกคุณ nidnoi return นี่แหละ

[ภูสุภา]

เฮ้ย..เขียนได้ขนาดนี้เลย เรอะ เขียนด้วยความรักที่มีต่อศิลปินล้วนๆ อ่านๆ ไป ก็สัมผัสได้ว่านั่นน่ะ เขียนมาจากใจ บางทีก็งงๆว่า เค้ารักคนที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน ได้มากขนาดนี้เลยหรือ 

 

ชอบตรงนี้ ค่ะ

ได้ใจ๊ได้ใจ ไปหอบโต ๆเลย

[nidnoi]

ขอบพี่ โอ๋-อโณ และคุณหมอ ภูสุภา นะคะ ที่มาร่วมงาน grand opening เปิดตัวเรื่องใหม่ใน blog เก่า

อยากจะตั้งชื่อ blog ว่า "nidnoi return" จังเลยค่ะ เผื่อว่า จะฮิตถล่มทลายแบบ mummy return บ้าง

เรื่องที่จะเขียน ก็คงมีทั้งไร้สาระ และมีสาระ ปนๆ กันไปค่ะ

แบบว่า...จะเขียนไร้สาระไปซะทั้งหมด ก็...เกรงใจ gotoknow ค่ะ