เราอยากกลับบ้าน
การเข้าโรงพยาบาลของผู้ป่วยจิตเวช อาจจะแตกต่างจากผู้ป่วยฝ่ายกาย ส่วนหนึ่งไม่รู้ว่าป่วยจนต้องบังคับรักษา เมื่อเข้ามาเป็นผู้ป่วย เป็นธรรมดาที่จะต้องตั้งตารอวันกลับ คำถามที่เราได้ยินอยู่เสมอคือจะได้กลับบ้านเมื่อไร ปกติจะตั้งไว้ที่ประมาณ 2 สัปดาห์เพื่อดูการตอบสนองต่อยา แต่ก็อาจช้าหรือเร็วกว่านั้นแล้วแต่อาการผู้ป่วย
ในหอผู้ป่วยจิตเวช พยาบาลเองต้องมีการเตรียมผู้ป่วยกลับบ้านเพื่อป้องกันการกำเริบของโรค กิจกรรมหนึ่งที่จัดให้ผู้ป่วยคือการทำกลุ่มบำบัด โดยตั้งชื่อกลุ่มว่ากลุ่มเตรียมตัวกลับบ้าน ผู้ป่วยที่เข้ากลุ่มมีหลากหลายทั้งที่มาใหม่และใกล้กลับ คนมาใหม่ยังไม่ตระหนักรู้ว่าป่วย คนเก่าสามารถเล่าประสบการณ์ ให้ข้อคิดได้ เช่น แต่ก่อนก็ไม่คิดว่าตนเองป่วย ตอนนี้เชื่อแล้ว บางอย่างเราดูเราเองไม่ออก ญาติและผู้รักษาดูออก ได้รักษาก็รู้สึกดี ต่อไปคงต้องรับประทานยาต่อเนื่อง คนมาใหม่ส่วนหนึ่งก็คิดได้และมีความหวังว่าตนเองต้องถึงวันกลับสักวัน
ความรู้ที่เราแทรกเข้าในกลุ่มคือ การตระหนักรู้ว่าป่วย การป้องกันการกำเริบของโรค นั่นคือการรับประทานยาต่อเนื่อง มาพบแพทย์ตามนัด ไม่อดนอน มีวิธีคลายเครียดที่ดี ไม่ใช้สารเสพติด เปิดโอกาสให้เขาพูดถึงความเครียดที่เขาต้องพบเมื่อกลับไปอยู่บ้านพร้อมแนวทางแก้ไข โดยสมาชิกช่วยกันแสดงความคิดเห็น ปัญหาที่เขาพูดบ่อยคือ ความอาย หลายคนบอกว่ากลัวถูกถามว่าไปไหนมา ป่วยเป็นอะไร ผู้ป่วยหลายคนถูกตีตราจากสังคม ฉะนั้นเมื่อจะกลับบ้านเขาก็จะเตรียมคำตอบไว้ในใจของแต่ละคน
เตรียมผู้ป่วยกลับบ้าน เป็นงานพยาบาลที่จำเป็นมากเพื่อให้ผู้ป่วยมีคุณภาพชีวิตที่ดี
ความเห็น (4)
สวัสดีค่ะ
- ในเมืองไทยเรา ยังไม่มีความรู้ หรือเข้าใจ ในเรื่องการดูแลสภาพจิตของตนเอง
- และยังเข้าใจผิดๆว่า การเข้ารักษาในโรงพยาบาลนั้น เป็นเรื่อง น่าอาย
- ต้องให้ความรู้กันมากๆๆ ตั้งแต่ระดับประถม เลยใช่ไหมคะ
ขอบคุณที่ไปเยี่ยมครูอ้อย
ขอบคุณครูอ้อยค่ะ
การเจ็บป่วยทางจิต มีคนเข้าใจก็มีกำลังใจรักษาค่ะ ให้ความรู้ สร้างความเข้าใจตั้งแต่ระดับประถมน่าจะดีค่ะ
- การเตรียมผู้ป่วยก่อนกลับบ้านสำคัญอย่างยิ่ง เห็นด้วยค่ะ
- ขอให้มีความสุขกับการทำงานค่ะ
ขอบคุณคุณวันเพ็ญค่ะ
ตามสโลแกน"เตรียมตัวดี กลับได้นาน ไม่มีการกำเริบ"ค่ะ
ให้คุณวันเพ็ญมีความสุขกับงานเช่นเดียวกันค่ะ