คิดถึงพ่อ "ความเชื่อมั่นของวิทยาศาสตร์จนลมหายใจสุดท้าย"

หากแม้นวันนี้ผมจะได้รับผลตรวจที่เหมือนกับพ่อ แต่ปณิธานสุดท้ายที่พ่อยังคงเป็นครูจนลมหายใจสุดท้าย

เนื่องจากในรายการอนุทินที่อนุญาตให้บันทึกได้ไม่เกิน 1000 อักขระ จึงใคร่ขอนำเรียนบนบล็อกถึงความทรงจำที่ไม่อยากจะจำ กับเหตุการที่จะครบรอบหนึ่ง ปี ของครูประจำห้องปฏิบัติการคอมพิวเตอร์

ครูท่านนี้เป็นบิดาของนายยินดี ชื่อว่า ครูช่วยคำ ช่วยวัฒนะ เป็นบุตร ของนายคำ ช่วยวัฒนะ และนางคาน ช่วยวัฒนะ(อาจหาญ) เป็นครูคอมพิวเตอร์ที่อายุ 57 ปี

ห้องครูช่วยคำจะอยู่ติดกับห้องปฏิบัติการวิทยาศาสตร์ ถึงชั่วโมง เด็ก ๆ ก็จะวิ่งลู่เข้าเพื่อแย่งที่นั่ง ดูแล้วจึงเกิดความตั้งใจที่จะทำให้นักเรียนสนใจวิทยาศาสตร์เช่นเดียวกับห้องคอมพิวเตอร์

ในช่วงเวลาสองปีที่ทราบผลการตรวจสุขภาพของพ่อนั้น ทำให้ความรู้สึกผม รักพ่อมันมากกว่าเดิมเป็นร้อยเท่า ผมอดที่จะมองดูท่านสอนนักเรียนไม่น้อยกว่าลูก ๆ ที่เรียนโรงเรียนนี้เช่นกัน

ผลการตวจที่ออกมาทำให้ครอบครัวกับเข้มแข็ง ด้วยความที่เชื่อในทางวิทยาศาสตร์ พร้อมที่จะยืนหยัดของการรักษาศาสตร์ปัจจุบัน ตลอดระยะเวลาการเดินทาง ไปกลับโรงพยาบาลศรีนครินทร์ กับ บ้าน อ.รัตนบุรี ห่างกันประมาณ 600 กิโลเมตร เป็นเสมือนเส้นทางที่คุ้นเคย

พ่อมีความเชื่อมั่น ว่าโรคนี้รักษาหายเช่นเดียวกันกับผม ที่ให้กำลังใจพ่อเสมอว่า วิทยาศาสตร์ดีจริง วิทยาการสมัยปัจจุบัน เยี่ยมจริง ๆ พ่อก็ยินดีที่จะตัดต่อลำไส้ และปล่อยลอยลำไส้ไว้ที่พุงข้าง หลังจากที่ทราบว่าก้อนเนื้อร้ายที่ติดลำไส้มีขนาดใหญ่เกินที่จะผ่าออก

อาจารย์แพทย์จึงแนะนำให้ทำ "เคมโม" ซึ่งเป็นกระบวนการหนึ่งแห่งการบำบัดด้วยสารเคมีและรังสีบำบัด

พ่อไปตามนัดวันพฤหัสบดีทุกครั้ง ได้เจอเพื่อนร่วมชะตากรรม คนแล้วคนเล่าที่ห่างหายก่อนการดำเนินการบำบัด

ครั้งสุดท้ายที่พ่อดีใจห่องการนัดหมายของแพทย์ที่จะดำเนินการทำเคมโม เราเดินทางไปตามนัดก่อนเวลาเหมือนเช่นเคย แต่ครั้งนี้นำแม่ไปด้วย พ่อได้ลำดับที่ 14 ซึ่งมีคนสุดท้ายคือลำดับที่ 17 แต่เนื่องด้วย วันที่10 เมษายน 2552 มีปัญหาขัดข้องบางประการ ความต้องใจของพ่อ ซึ่งใกล้จะถึงคิวของตนเอง เพียงอีกสองคน ก็ถูกยกเลิกไปในวัดถัดไป และอยู่ในช่วงสงกานต์

พ่อทรุดลงมาก จนไม่รู้สึกตัว ผมได้ได้คำแนะนำจากทีมคณะแพทย์ว่า "ทางเราได้พยายามเต็มที่แล้ว" การที่จะให้ท่านจากไปโดยสงบหรือปาฏิหารที่จะเกิดขึ้นคงจะอยู่กับเราเท่านั้น

พ่อจึงได้กลับบ้านในสภาวะที่ไม่มีสติ มีเพียงชีพจรที่เต้นเบา ๆ จนถึงโรงพยาบาลรัตนบุรีในวันที่ 13 เมษายน 2552 และพ่อก็ตื่นมาอย่าปาฏิหารจริงในเช้าวันที่ 14 เมษายน 2553 และจบลงในวันนี้

ใกล้วันครบรอบแห่งการสูญเสียของตนเอง แต่กลับได้กำลังใจที่เข้มแข็ง

พ่อเป็นครูแห่งนักปฏิบัติการของผม

นายยินดี

เขียนใน GotoKnow โดย ยูยินดี
ใน ครูวิทยาศาสตร์กับนายยินดี

คำสำคัญ (Tags): #ลมหายใจของครู

หมายเลขบันทึก: 342065เขียนเมื่อ 5 มีนาคม 2010 16:35 น. ()แก้ไขเมื่อ 30 เมษายน 2012 03:07 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่าน