สายๆของวันหยุด พลันที่เปิดหน้าต่างห้องทำงานที่บ้าน ลมหนาวโบยแผ่วเข้าไล้ใบหน้าและผิวกาย สร้างความชุ่มชื่นในหัวใจขึ้นมาอย่างประหลาด..เข้าหนาวแล้ว
นึกถึงเมื่อคืนก่อน ที่ระเบียงหน้าหอพักวัดเนรัญชราราม อ.ชะอำ จ.เพชรบุรี ผมเป็นคนหนึ่งของคณะครู ที่ได้รับมอบหมายให้นำนักเรียนมาทัศนศึกษา อากาศที่นี่เย็นเท่าบ้านเราหรือเปล่า จู่ๆ ก็สงสัยขึ้นมา ไม่ลืมเพราะวันรุ่งขึ้น ก็เจอคำถามนี้อีก จากแม่ค้าที่มาขายของภายในวัด
ตั้งแต่คืนวันพฤหัส ครูในกลุ่มสาระการเรียนรู้วิทยาศาสตร์ นำนักเรียนชั้น ม.3 ทั้งหมดมาที่หว้ากอ หรืออุทยานวิทยาศาสตร์พระจอมเกล้า นอกจากหว้ากอ มีเป้าหมายอีกหลายที่ ซึ่งอยู่ใกล้ๆกัน พอย่ำค่ำก็พานักเรียนร้อยกว่าคนเข้าพักที่ชะอำ
ผมคุ้นเคยกับชะอำ เมื่อลูกๆยังเล็ก ในช่วงปิดเทอมจะมาเที่ยวที่นี่แทบทุกปี พอลูกโตไปเรียนที่อื่นกันแล้ว จึงค่อยห่าง ไม่ได้มาเช่นเคย
ทุกครั้งที่มาที่นี่ จะตื่นเช้าไปถ่ายพระอาทิตย์ขึ้นเสมอ โดยเฉพาะครั้งนี้ตั้งใจเป็นพิเศษ ตั้งแต่อยู่โรงเรียนแล้ว คงเพราะยังไม่หายเห่อกล้องใหม่
ตีสี่..หยิบโทรศัพท์ที่หัวนอนดูเวลา โอ้โฮ! เจี๊ยวจ๊าวกันไปหมด ใครเป็นครูจะรู้ครับ คืนแรกของการเข้าค่าย หรือทำอะไรก็ตามเถอะ ถ้านักเรียนได้มาค้างคืนอยู่ร่วมกัน ชั้นไหนชั้นนั้น ไม่ค่อยนอน ด้วยความตื่นเต้น สนุกสนาน และความมีพลัง ไม่รู้จักเหน็ดจักเหนื่อยครับ ทั้งๆที่เดินทางมาทั้งคืน และเที่ยวมาแล้วทั้งวัน
จนตีห้ากว่าๆ มองออกไปภายนอก แม้ยังมืดอยู่ แต่ก็ตัดสินใจลุก เตรียมเนื้อเตรียมตัวไปถ่ายพระอาทิตย์อย่างที่ตัวเองตั้งใจ
ระหว่างเดินไปชายหาด พบและทักทายนักเรียนจำนวนมาก เจ้าพวกนี้มิได้เกรงกลัวอะไรเลยจริงๆ ยังมืดแท้ๆ ยังดีที่รู้จักไปเป็นกลุ่ม นอกจากพลังเยอะ ความกล้าก็มากเสียจนน่าห่วง ผมรำพึงกับตัวเอง
ชายสำเนียงเหน่อๆละแวกนั้น คุยให้ฟังว่า ทุกวัน เวลานี้ จะเห็นดวงอาทิตย์โผล่ขึ้นมาแล้ว แต่วันนี้ยัง ผมเองกำลังกังวลอยู่เหมือนกัน อาจต้องพลาดดวงอาทิตย์กลมๆเหนือท้องทะเลกว้างเสียแล้วกระมัง เพราะทิวเมฆเหนือพื้นน้ำแน่นสูง
ถ่ายอย่างอื่นรอไปเรื่อยๆ มิใช่ผมที่รอ คนอื่นก็รอ
หันมาอีกที โผล่พ้นทิวเมฆขึ้นมาแล้ว รีบหรี่รูรับแสงให้แคบลงอีก ยืนเล็งกดชัตเตอร์ไม่นับ นานๆก็ดูผลงานที แล้วก็เล็งกดชัตเตอร์ต่อ ทำอย่างนี้ ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ พอรู้ตัว คนอื่นก็หายไปหมด พร้อมกับแดดที่เริ่มจ้า จนเกินเห็นดวงอาทิตย์สวย
มานั่งดูภาพพระอาทิตย์ขึ้นที่ถ่ายมาในจอคอมพิวเตอร์อย่างที่เคยทำ นึกเปรียบเทียบกับชีวิตของเด็กๆ ท่วงท่าองอาจ กล้าหาญ คล่องแคล่ว พลังเหลือใช้
เมื่อเช้านี้เอง คำพูดของพี่วัยเกือบหกสิบคนหนึ่ง เล่าถึงชีวิตตัวเองให้ฟัง ครั้งที่เป็นวัยรุ่น พลังมันเยอะ ไม่ค่อยคิด กล้าเสียจนทำได้ทุกอย่าง แต่พออายุมากขึ้น พลังเริ่มร่อยหรอ แถมคิดมาก เสียจนไม่กล้าทำอะไรเสียอีก
ความพอดีอยู่ตรงไหน..ผมได้คิด
สวัสดีครับ
อิอิ คนแรก
ตามเด็กๆมาเที่ยวทะเล
ชมภาพสวยๆครับ
ขอบคุณครับ อ.ธนิตย์
บันทึที่งดงามมากคะ
การพรรณนาที่เรียบง่าย
ภาพสวยๆพรรณรายงามตาคะ
สวัสดีค่ะ คุณครูธนิตย์
สวัสดีค่ะ
* เห็นหายไปนึกเป็นห่วง เกรงว่าจะเจ็บไข้....ที่แท้ก็ไปทำหน้าที่คุณครูวิทยาศาสตร์ พาเด็กๆ ไปเข้าค่ายนี่เอง... ใจร้ายจังนะคะไม่ส่งข่าวคราว คิดว่า เอ.... เราทำอะไรให้พี่ชายไม่พอใจหรือเปล่า....
* ดีค่ะเด็กได้เรียนรู้ ได้เห็น สัมผัสประสบการณ์ตรงเด็กเกิดกระบวนการเรียนรู้ได้โดยอัตโนมัติ.. แถมยังเก็บความประทับใจไว้ในความทรงจำดีๆ อีก...ไม่ได้ไปชะอำมานานแล้ว ครั้งสุดท้าย ตอนนุ๊ก-เนย์ 6 ขวบ น้องนนท์ 2 ขวบ.... นานมากๆ
* ตอนนี้อยู่บ้านแล้วหรือคะ.... ขอชมว่า ท่านพี่ถ่ายภาพได้สวยจับใจเสียจริง... ไม่ได้แกล้งยกยอ...แต่รู้สึกว่ามันสวย และชอบมากๆๆๆๆๆ ค่ะ
* ข้าพเจ้าก็ยังอยู่ที่โรงเรียนเหมือนเดิม... รู้สึกเมื่อยล้า จึงพักจากงานตรงหน้า เข้ามาดูข่าวว่าพี่ชายไปไหนหนอ... แวะมาเยี่ยมก่อนจะกลับบ้านทุกวัน ก็ไม่เห็นแม้แต่เงา...
* ไวท์นิว ที่ส่งไปให้ร้านปริ้น....เขาโทรมาบอกว่าจะเอาส่งให้ประมาณ 3 ทุ่ม ก็คงต้อรอ....ไม่รู้จะตรงเวลาหรือเปล่า อันนี้สำคัญ...
* คงต้องขอตัว ทำงานต่อก่อนนะคะ.... พรุ่งนี้ เข้าแต่เช้า คืนนี้ยังงัยก็ต้องเสร็จ...
* ระลึกถึงค่ะ
อาจารย์คะ ภาพสวยมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อยากไปถ่ายบ้างจังค่ะ อิอิ
สวัสดีค่ะ
โอ้โฮ ถ่ายภาพได้สวยมาก ๆ ค่ะ ชะอำยามเช้า มาเยือนถิ่นเพชรบุรี คราวหน้าส่งข่าวบ้างก็ได้ค่ะ
สวัสดีค่ะอ.ธนิตย์
ภาพงดงามมาก ๆ ทุกภาพเพราะฝีมือชั้นครู...
แต่ที่งดงาม คมคายกว่าคือ คมคิด....
ความพอดีอยู่ตรงไหน..ผมได้คิด
ภาพหนึ่งภาพแทนล้านคำพูด ธรรมชาติสอนเราได้มากมายเหลือเกิน
ขอบคุณค่ะ
(^___^)
สวยๆมากค่ะ...ภาพอาทิตย์ยามเช้า
บรรยากาศดีจริงๆ ครับ
ดูแล้วอิ่มใจ
ไม่เคยทำให้ผิดหวังเลย ที่แวะมา
แอบ copy ไปหลายภาพ คงไม่หวงนะค่ะ
ถ่ายรูปได้สวยมากค่ะ
บรรยากาศ ยามเช้าที่ชะอำ เห็นพระอาทิตย์ขึ้นที่ไร สดชื่น
สวัสดีค่ะ
พระอาทิตย์ ขึ้น ภาพสวยมากค่ะ
ถ่ายภาพได้สวยจริงจริง
เด็กๆนอนไม่หลับเพราะฝันที่อยู่ในใจยังไม่ได้รับการสานฝัน
ความคิด และเป้าหมายที่ตั้งใจ
ไว้รอให้มีโอกาสหากสมหวังแล้ว
เสียงจะเบาลงละมั๊ง
ขอบคุณค่ะ
ความพอดี อยู่ตรงไหน น่าคิด... นะคะ
... หรืออยู่ที่ พอใจ ในวันนี้ หรืออยู่ที่ ได้ทำมัน ตามใจฝัน ...
ชอบภาพนี้ดูมีชีวิต ชีวา น่าค้นหา ขอบคุณค่ะ
*** มีเรื่องเล่ามากมายในภาพนี้
*** ขอบคุณสำหรับของฝากที่จรรโลงใจ
*** แม้ช่างภาพจะถูกทอดทิ้งให้อยู่กับผลงาน ...ลำพัง
*** และ...ลำพัง
ว้าว..! วิวสวยจังค่ะ ขอชมด้วยคน..
หวัดดีคับ..
ตามมาดื่มด่ำบรรยากาศด้วยคนคับ..ภาพสวยมากกก..
ภาพสวยงามมากค่ะท่าน
แต่อาทิตย์ตกที่แหลมพรหมเทพนะค่ะท่าน
สวยไม่แพ้กัน แต่ไม่มีภาพมาฝาก
อาทิตย์ขึ้นบ่งบอกถึงการเริ่มต้นวัน
อาทิตย์ตกเป็นสัญญานบอกว่าสิ้นสุดวัน
ต้องหยุดพัก...
ทั้งที่ความจริงแล้วชีวิตไม่มีวันหยุดพัก
ตราบใดที่ยังมีลมหายใจอยู่
ดีใจและขอบคุณคุณสันติที่ชอบภาพถ่ายเหล่านี้ครับ
สวัสดีค่ะอาจารย์
สวัสดีคะ อาจารย์สุดหล่ออออออออ......( มั้ง ) อิอิอิอิ
ภาพสวยมากๆ คะดูเป็นธรรมชาติมากๆๆ ดูแล้วรู้สึกอบอุ่นมากๆเลย
เป็นไงบ้างคะ เที่ยวหนุกปะคะ ของฝากมะซื้อมาฝากเลยนะคะ อิอิ
งอนและ ฮ่า ฮ่า ฮ่า ล้อเล่นอ่ะนะ
สวัสดีค่ะอาจารย์พี่ธนิตย์
* มิน่าไปเยี่ยมก็ไม่อยู่บ้านเลย.... น้องนุ่งทำงานอยู่โรงเรียนจนดึกทุกวัน หวังจะมีเพื่อนคุยให้หายเหงา.... ไม่ไหนไม่ยอมส่งข่าว น้อยใจนะเนี่ย!....
* โอ๋ โอ๋ ล้อเล่นนะคะ.... แค่สังสัยว่าทำไมเงียบหายไป เป็นห่วงกลัวว่าพี่ชายจะไม่สบาย
* จำไม่ได้ว่า สมศ. จะเข้าวันไหน?.....แสดงว่าไม่ได้ย้อนไปดูบันทึกเดิม ในบล็อกครูธนิตย์เลยซินะ... ไปหาที่บล็อกภาพถ่ายไม่เจอ ก็ไปที่บล็อกครูธนิตย์ วันนั้นป่วยแทบจะไม่ไหว ก็ยังอุตสาห์เข้าไปคุย...ก็ไม่มีแม้แต่เงา....ฮา.... เลย งง งง
* ป๋าธี ท่านเครียดจะแย่อยู่แล้ว เมื่อวานนี้ไม่รู้เกิดอะไรขึ้น ป๋าเครียดมากๆ ไม่เคยเห็นเป็นแบบนี้... หลังจากเขตไปแล้ว ท่านก็มาที่ห้องบริหารทั่วไป ซึ่งหนูก็นั่งห้องนี้ด้วย ห้องเน็ตกับห้องบริหารอยู่ติดกัน...ป๋าตะโกนว่า "เฮ้ย!..ทำป้ายไล่ ผอ.หรือยังวะ..." เสียงท่านเครือเลยแหละ... พวกเราก็ยิ่งเครียด.... เพราะเรารับคำแนะนำหลายอย่างจาก ศน. บางประเด็น คือครูส่วนหนึ่ง (อายุมาก แก่วัด) ไม่ให้ความร่วมมือในการทำงานตามเกณฑ์และตัวชี้วัด... มีกลุ่มฝ่ายบริหารทั่วไป ท่านรองวิชาการ ซึ่งก็กลุ่มคนรุ่นใหม่ (พวกของน้องเองแหละ..) ที่ทำงานถวายหัว ทุ่มเท ท่านศน.อุทัย ท่านไปคุยกับ ผอ.ประเด็นที่ครูส่วนหนึ่งที่บอกนั่นแหละ... ว่าเขาไม่ค่อยให้ความร่วมมือนะท่าน และอาจพูดอะไรอีกไม่รู้เพราะ ป๋าแกไม่พูดว่าเรื่องอะไร.... แต่รู้ว่า ท่านเสียใจมากเลยแหละ
* เมื่อเช้า ป้าเหมียวบอกว่า "จุ๋มไปพูดปลอบใจ ผอ.หน่อยไป๊!... ให้กำลังใจแกหน่อย ผอ. เสียใจ พูดอะไรเสียงยังเครือ ตาแดงๆ อยู่เลย..."
"ป้า...ถ้าจุ๋มไปพูดจุ๋มก็ยิ่งพา ผอ.ร้องไห้นะซิ... แค่พูดถึง ผอ. ว่าสงสาร หนูก็ร้องไห้แล้ว... แล้วหนูก็กอดป้าเหมียวร้องไห้..."
เศร้าจัง ครูคนนั้นคงพูดแรงมาก...เช่นไม่ค่อยอยู่โรงเรียน ประมาณนั้น ศน.ถึงไปคุยกับ ผอ. น่าแปลกนะคะ ท่านทำแต่ความเจริญให้โรงเรียน วิ่งเต้นหางบประมาณจาก หน่วยงานอื่นๆ มาให้โรงเรียน ตั้งหลายล้าน พัฒนาอะไรๆ ดีกว่าเมื่อ 3 ปีก่อนตั้งแยะ... ครูที่นี่ ส่วนหนึ่งอายุมาก และอยู่อย่างสบายมากก่อน พอ.ผอ.สุธีร์ มา ท่านเป็นคนจริงจัง ทำงานทุ่มเท รับภาระจากงานภายนอกค่อนข้างเยอะ.... เพื่อผลประโยนช์ของโรงเรียน ท่านจึงต้องไปโน่นไปนี่ และรับงานข้างนอกมาให้ลูกน้องทำตลอดเวลา.... น่าจะเข้าใจในจุดนี้ของท่าน...
* แต่ ผอ. ท่านก็ไม่ได้ให้ใครทำ นอกจากพวกหนูที่ยอมเหนื่อยทำงานไม่มีวันหยุด...ศูนย์ประสานงาน สมป.เครือข่ายที่ 18 พิษณุโลก-อุตรดิตถ์ พวกหนูก็เป็นคนทำหน้าที่ประสานงานทุกอย่างอยู่ที่ห้องบริหารทั่วไป...ทำกันอยู่ 6-7 คน พวกเราไม่เคยบ่น เพราะพวกเรารัก ผอ. ....
* ปกติ ผอ.เก็บความรู้สึกเก่ง ไม่พอใจใครไม่เคยพูดหรือว่าให้ใครขุ่นใจเลย...ท่านจะประนีประนอมตลอด...ครั้งนี้คำพูดนั้นคงแรง อีกทั้งพุดกับ ศน. ที่มาตรวจ จึงน่าเสียใจมากๆ ท่านพี่มีความคิดเห็นยังงัย... รำคาญเรื่องที่เล่าหรือยัง... ก็สงสาร ผอ. นี่นาไม่อยากพูดกับเพื่อนในห้อง เดี๋ยวจะร้องไห้อีก พูดกับคนที่ไม่เห็นดีกว่า จะได้ไม่มีใครเห็นน้ำตา ฮา....
* ตอนบ่ายวันนี้ สภาพจิตใจของ ป๋า คงดีขึ้น ท่านเดินมาที่ห้องตอนที่เราทานส้มตำไก่ย่างกัน เชิญ ผอ.ทานด้วย..." ไก่แก่มันเหนียวว่ะ... เอ็งกินกันเถอะ..." (ไม่รู้ประชดใคร?) แล้วก็คุยเล่นกัน...ค่อยสบายใจขึ้นหน่อย
* งานด้านเอกสารของหนูเสร็จแล้วละ แต่ยังอยู่โรงเรียน เพราะฝึกซ้อมเด็กคอมที่จะแข่งวันเสาร์-อาทิตย์นี้แหละ .... พรุ่งนี้จะจัดห้องประเมินใหม่และจัดนิทรรศการ..
* วันพฤหัส- จันทร์ 5 วันรวด ท่านพี่โปรดจำ... ช่วยเป็นกำลังให้ ผอ.สุธีร์ของหนูด้วยนะคะ นายเก่าของท่านพี่ด้วยแหละ...
* ระลึกถึงค่ะ ยังสู้ๆ ค่ะ.... แต่เกือบซี้เลี่ยว....
สวัสดีค่ะ
แวะมาเยี่ยมดวงอาทิตย์ยามเช้า
สวยมากๆค่ะ
ขอบคุณค่ะ
สวัสดีครับ อาจารย์ ธนิตย์ "ทุกวันที่ทำงานคือการพักผ่อน" เดินทางให้ช้าลงแล้วจะเห็นแง่งามริมทางเดิน เพลิดเพลินกับภาพที่อาจารย์เก็บมาแบ่งปันความสุข ขอบคุณครับที่นำความสวยงามมาให้พักสายตา พาจินต์ที่ใจ
ภาพสวยจริงๆ เลยนะขอรับอาจารย์
ภาพสวยมากๆค่ะ
ความพอดีอยู่ที่ไหน
อยู่ตรงที่ต้องคอยเล็งหน้ากล้อง
ไปทางตะวันขึ้นตลอดเวลา
ไม่งั้นจะได้ภาพดวงอาทิยต์ไม่พอดีกับของน้ำทะเล
แต่โผล่พรวดออกมาซะแล้ว อิอิ
เอาพระอาทิตย์ขึ้นยามเช้ามาแลกกะพระอาทิตย์ชะอำ..ฟ้าเดียวกันแต่คนถ่ายคนละคน..แลกกันค่ะ..แต่ครูอ้อยเล็กถ่ายสวยไม่เท่าอาจารย์ธนิตย์หรอกนะคะ..อิๆๆ
พระอาทิตย์ขึ้นที่หัวหินค่ะ...ลืมบอกไปค่ะ..
เข้ามาบอกลาและราตรีสวัสดิ์พี่ชายคนดีค่ะ
* พรุ่งนี้ค่ะ พรุ่งนี้ 5 วันเอง หากเรามองในแง่บวกก็สบายใจดีนะคะ...แล้วมันก็จะผ่านพ้นไป.... ก็อย่างที่ท่านพี่ว่าแหละนะ มาประเมิน 5 วัน แล้วตัดสินว่าดี ไม่ดี ก็ไม่เห็นด้วยหรอก แต่ในเมื่อเขาให้ทำเราก้ต้องทำนะ อย่าคิดมากเลยนะ....จะผ่านไม่ผ่านก็ช่างเถอะ.... เราไม่ได้เข้าไปนั่งอยู่ในใจของกรรมการนี่นา...
* งานยุ่งมัยคะ.... เสร็จจากงานนี้ ครูใจดีก็จะเร่งเขียนหนังสือส่งเสริมการอ่าน เป็นแบบการ์ตูนที่สอดแทรกเนื้อหาทางวิชาการด้วย เพราะเด็กเค้าไม่ชอบอ่านหนังสือเทคโนโลยีสารสนเทศของ สสวท. เลยอยากทำให้เขาอ่านเข้าใจง่ายขี้น... ไม่รู้เลยว่าจะทำได้แค่ไหน?.... คุยนานอีกแล้ว.... ไม่ไหวแล้ว ง่วงจัง เดี๋ยวต้องขับรถกับบ้านอีก...
* อ้อ! พี่ชายหาเพลงเก่งจัง ที่ส่งไปให้ฟัง หนูฟังทุกวันไม่เบื่อเลย... ขอบพระคุณมากๆ นะคะ
* ฝันดีนะคะพี่ชาย
ภาพนี้เข้าสวัสดียาม้ชา แต่ส่งให้ตามดึกๆ แต่ก็ใกล้เช้าเหมือนกัน ไปละ... พรุ่งนี้ต้องมาโรงเรียนประมาณ 6 โมงเศษ เดี๋ยวป่าธีแก่จะน้อยใจอีก.... อ้อ!... วันนี้ ป๋าสบายใจแล้ว อารมณ์ดี ที่รู้เพราะป๋ามีแรงด่า มีแรงเขกหัวไอ้จุ๋มได้ ฮา...
อาจารย์ครับ
พอจะว่างตอนบ่ายวันที่ ๙ ธ.ค. ไหมครับ
ว่าจะชวนอาจารย์ไปอบรมเรื่องการถ่ายภาพให้เด็กในค่ายฯ ที่ ร.ร.พี่คิม หน่อยครับ
มาชมพระอาทิตย์ขึ้นที่ชะอำ
สวยงามเกินความคาดหวัง
ขอบคุณมากนะคะที่นำภาพสวยๆมาให้ชมถึงบ้านเลยค่ะ
มาส่งข่าวค่ะท่านพี่
* ผ่านไปแล้ว 1 วัน เมื่อวานวุ่นวายอยู่กับมาตรฐานที่ 4 5 9 จริงๆ ไม่ใช่ของตัวเอง แต่ต้องเกี่ยวข้อง ท่านรองวิชาการโทร.ตามตัว เพื่อให้ข้อมูลกรรมการให้เห็นชัดเจนถึงการจัดกิจกรรมที่ให้เด็กเกิดกระบวนการคิดวิเคราะห์ สังเคราะห์ และการแก้ปัญหา การทำโครงงาน ซึ่งในแผนการเรียนรู้และผลงานนักเรียน โครงงานนักเรียน ของครูใจดีสอดคล้องและเห็นเป็นรูปธรรมชัดเจน นักเรียนมีผลงานด้านคอมพิวเตอร์ระดับประเทศ... ข้อนี้เลยทำให้โรงเรียนผ่านมาตรฐาน 4 5 9 ในมาตรฐานนี้ มีแผนฯ ผลงานของนักเรียนของครูใจดีอยู่มาตรฐานนี้เยอะมากๆ กรรมการเลยอยากคุยกับเราโดยตรง.... ผอ.เลยยิ้มได้... แค่นี้หนูก็พอใจแล้วค่ะ ที่ได้ตอบแทนพระคุณของ ผอ.
* วันนี้เขาพบคณะกรรมการสถานศึกษา ตัวแทนผู้ปกครอง และชุมชน เขาไม่ให้ครูเข้าไป... หนูก็เลยสอนตามปกติ แต่ตอนบ่ายเขาจะมาสังเกตการสอนค่ะ...
* พี่หน่อย (รองภานุมาศ - วิชาการ) พาหัวหน้าชุดการประเมิน มาดูที่ห้องสืบค้นข้อมูลอินเทอร์เน็ต ซึ่งเด็กก็มาใช้บริการพิมพ์งานและค้นข้อมูล ท่านสอบถามเด็ก ดูบรรยากาศในห้อง และพูดคุยเรื่องรายละเอียดของระบบ และการควบคุมการใช้กับหนู ท่านก็ดูพอใจแกมประหลาดใจว่า โอ้โฮ... เน็ตตั้ง 4 เม็ก มี Wireless ทุกตึกด้วยหรือนี่ งั้นผมก็ส่งข้อมูลได้เลยซินะ... ท่านถามว่า ไวท์นิว ในห้องกับที่ติดบริเวณต่างๆ ในทำ หนูก็แอ๊บๆ ว่าครูและเด็กๆ ช่วยทำค่ะ.... ฮา เราต้องให้เด็กนำหน้าใช่เปล่า แม่ว่าเราจะเหนื่อยแทบขาดใจ จริงๆ แล้วเด็กก็ทำได้นะ แต่เขาอยู้กับเราจึงดึกดื่นไม่ได้...เราก็ต้องทำเอง ฮา....
* การประเมิน เนี่ย! ไม่ดีก็ตรงที่ทำให้เราต้องโกหก...(บ้าง) อะไรก็เด็กทำค่ะ... (ผิดศีล... บาป เน๊าะ ท่านพี่ว่าไง)
* อิจฉาคนที่จะไปร่วมกิจกรรมที่โรงเรียนครูคิมจัง..... & ใจร้ายจัง ไม่ไปให้กำลังใจกันบ้างเลย...แง แง..
สวัสดีค่ะ
ผมได้คำตอบแล้วครับ ทำไมคุณยายไม่พูดกับอาจารย์ เพราะคุณยาย หูตึง (ฮา)
สวัสดีค่ะ
* มาขอบคุณที่ไปเยี่ยมค่ะ
* วันนี้ประเมินเป็นวันสุดท้าย ตอนบ่ายเราต้องรับฟังข้อค้นพบและการสรุปรายงานด้วยวาจาของคณะกรรมการ ยังไม่ทราบผลตัดสิน จึงไม่อยากสรุปอะไรตอนนี้ ตั้งใจว่าจะกลับบ้าน เพราะรู้สึกปวดศีรษะเหมือนเป็นไข้ แต่เด็ก ม.5 เขามาขอใช้ห้องสืบค้นอินเทอร์เน็ต ขอถึง 6 โมงเย็น ปฏิเสธไม่ลง เลยอนุญาต
* จึงเข้ามาใน G2K เมื่อเช้าเข้ามารอบนึงแล้ว ทราบข่าวการจากไปของคุณนก จากคุณบุษรา ที่มาส่งข่าว รู้สึกช็อค ใจหาย วันนี้เลยจิตใจห่อเหี่ยวทั้งวัน ผลการประเมินเหมือนจะออกมาดี แต่ทำไมไม่มีแก่ใจจะยิ้มก็ไม่ทราบ... ไม่รู้ว่าทำไมข่าวการจากไปของกัลยาณมิตรใน G2K ถึงได้มีอิทธิพลต่อจิตใจได้ถึงเพียงนี้ ไปร่วมไว้อาลัยในบันทึกของคุณนก อ.ชิว และบันทึกอนุทิน ขอให้คุณนกไปสู่สรวงสวรรค์ และหลับให้สบายค่ะ
* หนูก็รู้ว่า การเกิด แก่ เจ็บ ตาย เป็นของธรรมดาของชีวิตมนุษย์ เป็นอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา ทุกสิ่งล้วนเกิดขึ้นตั้งอยู่และดับไป.... แต่พอถึงเวลาเข้าจริงหนูทำใจไม่ได้เสียที
อาจารย์ครับ
ตกลงขออาจารย์บรรยายค่ำวันที่ ๘ นะครับ
เป็นความรู้ที่วไปเกี่ยวกับการถ่ายภาพ เช่น องค์ประกอบภาพ แสง เงา อะไรทำนองนี้
ให้เด็กมีพื้นสำหรับการถ่ายภาพ ช่วงที่ลงชุมชนไปเก็บข้อมูล เพื่อนำมาเป็นภาพประกอบหนังสือทำมือครับ...
ขอบคุณอาจารย์ล่วงหน้าครับ
เดี๋ยวให้พี่คิมเลี้ยงส้มตำครับ ฮิ ฮิ
สวยมากครับ
สวัสดีค่ะ
แวะมาดูพระอาทิตย์ตกดิน สวยมากๆค่ะ
สวัสดีค่ะ
ฝีมือถ่ายภาพขั้นเทพค่ะอาจารย์
....ชมภาพแล้วอิ่มตา อิ่มใจ เหมือนอยู่ในภาพยังไงยังงั้น
.....
...พูดจริงค่ะ เพราะชอบไปเที่ยวทะเลมาก แต่ก็พกแต่กล้องน้อยๆ ไม่มีลูกเล่นอะไรมาก...
.....ขอบคุณค่ะสำหรับภาพที่สวยงาม....