วันนี้ไปชิม sha มาครับ
วันนี้ไปชิม sha มาครับ
พบ แม่ต้อย – ดวงสมร บุญผดุง รองผู้อำนวยการฝ่ายส่งเสริมและพัฒนาคุณภาพโรงพยาบาล, คุณเอก - จตุพร วิศิษฏ์โชติอังกูร, น้องพอลล่า - ♥paula ♥ที่ปรึกษาตัวน้อย✿ เสียดายที่ไปไม่ทันพี่นุช - คุณนายดอกเตอร์ (ก็ไปซะจนเขาจะเลิกงานอยู่แล้ว...)
(แหะ แหะ แอบเอาภาพน้องพลอล่ามาครับ อิ อิ...)
จำได้ไหมครับ ที่ผมไปมึนที่ สรพ. (ไปเรียนวิชา KM และ ถอดบทเรียน กับ คุณเอก - จตุพร วิศิษฏ์โชติอังกูร) คราวที่แล้ว ครั้งนี้เป็นการสานต่อจากคราวแล้ว แบบว่าไม่เข็ดกับการมึน
เรื่องราวของงานนี้เป็นไงมาไง คิดว่าเดี๋ยวน้องพอลล่าคงเล่าสู่กันฟัง
มาฟังเรื่องของผมดีกว่านะครับ
ผมมีโอกาสเข้าร่วมกิจกรรมท้ายของวันแรก เป็นการฟังเรื่องเล่าจาก ๕ โรงพยาบาลของภาคกลาง
เรื่องแรก ชื่อว่า “แสงไฟในห้อง แสงไฟในใจ”
เป็นเรื่องเล่าจากโรงพยาบาลบ้านหมอ จ.สระบุรี
เป็นเรื่องราวของพยาบาลที่ต้องแก้ปัญหาคนไข้ที่เกือบจะขาดสติ เมื่อสติค่อยกลับคืนมาได้ใช้การนวดที่พอมีความรู้อยู่ช่วยผ่อนคลายให้ จนกระทั่งคนไข้ผ่อนคลายและหลับลงในที่สุด
เรื่องที่สอง ชื่อเรื่องว่า “สิ่งที่งดงามในความหม่นหมอง”
เรื่องนี้มาจาก โรงพยาบาลอยุธยา เป็นเรื่องของหญิงสาวคนหนึ่งประสบอุบัติเหตุสาหัส พักรักษาในโรงพยาบาลแบบไม่รู้สึกตัวอยู่นานหลายเดือน และในขณะเดียวกันก็ท้องและคลอดลูกในขณะที่เธอยังช่วยตัวเองไม่ได้ ในระหว่างที่เธอเผชิญกับสภาพนี้ก็มีสิ่งดี ๆ เกิดขึ้นในชีวิต นั่นคือ การดูแลเอาใจใส่บุคลากรในโรงพยาบาลรวมทั้งญาติมิตร
เรื่องที่สาม ชื่อเรื่อง อวัยวะพูด
มาจาก ร.พ.นพรัตน์ เป็นเหตุการณ์ของผู้ป่วยที่ถูกไฟคลอกที่ซานติก้าผับ เจ้าตัวเป็นหญิงสาวรูปร่างดีหน้าตาสดสวย แต่ต้องสูญเสียคุณลักษณะนั้นไป จนทำใจไม่ได้หากต้องออกจาก ร.พ.ไปสภาพนั้น ผู้ดูแลในโรงพยาบาลได้ใช้องค์ความรู้ด้านจิตวิทยาช่วยให้เธอยอมรับสภาพ ให้ความสำคัญกับอวัยวะทุกส่วนในร่างกาย แม้ไม่สมประกอบ ในที่สุดก็ทำให้เธอกล้าแข็งมากขึ้น
เรื่องที่สี่ เรื่อง เมล็ดพันธุ์แห่งความดี
มาจาก ร.พ.ราชบุรี เป็นเรื่องราวของอาสาสมัครพิทักษ์ดวงตาตามแนวเศรษฐกิจกพอเพียง เรื่องนี้มาจากประสบการณ์ของโรงพยาบาลที่ใช้แนวคิดเศรษฐกิจพอเพียงมาปรับใช้ในการทำงาน ซึ่งสามารถสร้างอาสาสมัครมาช่วยงานของ ร.พ. และทำงานได้อย่างงดงาม
เรื่องที่ห้า ผมจดไว้แต่อ่านไม่ออก เป็นเรื่องของโรงพยาบาลวัฒโนสถ เป็น ร.พ.ที่ดูแลผู้ป่วยมะเร็งครบวงจร เรื่องจากเป็น ร.พ. ตั้งใหม่ บุคลากรก็ใหม่ในแง่ประสบการณ์ แต่ก็มิใช่อุปสรรค ทีมงานได้สร้างสรรค์กิจกรรมต่าง ๆ เพื่อเติมเต็มให้แก่ผู้ป่วย หลายกิจกรรมได้ทดลองดำเนินการ และไม่น้อยที่สืบทอดมาถึงปัจจุบัน
เรื่องราวทุกเรื่องที่ผมได้รับฟัง ทำให้ผมอิ่มเอมใจเป็นอันมาก มีความรู้สึกที่ดึต่อดรงพยาบาลขึ้นมากโข...
แต่ไหน ๆ ไปแอล้วผมก็อยากจะพูดถึงความรู้สึกของผมตรงไปตรงมาต่อการเข้าร่วมสังเกตุการณ์ในวันนี้
เรื่องที่ดีมากคือ การเอาตัวจริงเสียงจริงในเรื่องเล่ามาเล่า ซึ่งแต่ละเรื่องน่าสนใจมาก
แต่ผมมีความรู้สึกที่คิดว่าน่าจะคิดต่อและพัฒนาต่อไปได้สักสองสามเรื่อง
ประการแรก ผมคิดว่าเรื่องเล่าที่เป็นงานเขียนแล้วเอามาเล่าแบบภาษาเขียนแทนที่จะเป็นภาษาพูด รู้สึกแปลก ๆ ยังไงไม่รู้ มันเหมือนคนมานั่งอ่านหนังสือให้ฟัง ทั้งที่เรื่องราวดี แต่ไม่ได้อารมณ์ไม่ได้บรรยากาศ ไม่รู้ว่าคนอื่นจะเป็นอย่างไร แต่ผมจินตนาการต่อไปไม่ออกจริง ๆ
ประการที่สอง บางเรื่องเล่าเริ่มต้นด้วยแนวคิดหรือนามธรรม บางเรื่องปํนการพิสูจน์นามธรรม ทำให้ลดทอนคุณค่าของเรื่องเล่าไปมากทั้งที่เรื่องเล่านั้นดีและน่าสนใจมาก
ประการที่สาม เวทีที่จัดค่อนข้างเป็นทางการ อาจทำให้เรื่องเล่าเป็นทางการตามไปด้วย หากลดความเป็นทางการลงสักหน่อย ให้ผู้เล่าเล่าแบบธรรมชาติ เป็นแบบตัวของตัวเอง ไม่ต้องเตรียมการมากนัก เราอาจจะได้ฟังเรื่องเล่าเรื่องเดียวกันนี้อย่างอิ่มเอมในหัวใจ
ประการสุดท้าย เป็นเรื่องเล็ก ๆ ครับ เป็นเรื่องการประเมินผลกิจกรรมในเรื่องเล่านึง กิจกรรมทำดีมากครับ แต่ใช้การประเมินแบบเชิงปริมณที่มีการใช้แบบสอบถาม แบบวัด...
ผมเห็นคะแนนจากการประเมินแล้วรู้สึกแห้ง ๆ แต่ผมรับรู้ว่ากิจกรรมเหล่านี้ประสบความสำเร็จเป็นอย่างดี จากรอยยิ้ม จากภาพหัวเราะของผู้เข้าร่วม จากกิจกรรมต่าง ๆ ที่งอกเงยและต่อยอด สิ่งเหล่านี้น่าจะเป็นสิ่งที่วัดได้
ผมนิสัยไม่ค่อยดีครับ ชอบติเขาไปเรื่อย...
แต่ติเพื่อก่อนะครับ มิมีเจตนาจะว่าร้าย
อาจเป็นไปได้ว่าสติปัญญาผมมีน้อยเกินไป จึงมองอะไรได้เพียงนี้
หากเข้าใจอะไรไม่ถูก เอ่ยปากชี้แนะได้ทันทีครับ
นะน้องพอลล่า....
ความเห็น (19)
ขอบคุณ หนานมากๆเลย ที่นำมาให้อ่านให้รู้ บรรยากาศในเวที งานนี้อยากไปอีกงานที่ไม่ได้ไป
มีงานลักษณะนี้ที่พื้นที่คือ"เรื่องเล่าชาวใต้" เราเตรียมเรื่องเล่าไปอย่างดี ไปถึงให้เล่า ภาษากลาง ....เล่าไม่ออก บอกไม่ถูก...เสียของดี
พันธ์อย่างเราต้องเล่าริมกองไฟครับ
สวัสดีค่ะ
- ขอบคุณแทนคุณพยาบาลทุกท่านค่ะ
- ความคิดเห็นท่านตรงไปตรงมาดีค่ะ
- ส่วนมากคนไทยชอบอ่อนน้อม จึงมักจะไม่ค่อยเห็นใครติ
- แต่หากติเพื่อก่อ แล้วคนทำเข้าใจก็ดีไป
- แต่หากใจแคบ ก็คงแย่
- อย่างนี้ผลงานสร้างสรรค์จะเกิดขึ้นได้อย่างไร
สวัสดีค่ะ
- พี่เคยไปครั้งหนึ่ง ได้นำกระบวนการมาประยุกต์จัดกิจกรรมให้เด็ก ครู และผู้ปกครองนักเรียนค่ะ
- ตุ๊กตาของแม่ต้อย...ได้ออกโทรทัศน์ด้วย นักเรียนนำไปใช้เป็นสื่อจิตสาธารณะค่ะ
- พี่คิมชอบให้คนติมากกว่าชมค่ะ
สวัสดีครับ
พี่เกียรติคงเดินทางไปที่โรงเเรมในเช้าวันนี้เเล้วนะครับ ต้องขออภัยที่วันนี้ผมติดภาระกิจที่มหาวิทยาลัยทั้งวันครับ
บรรยากาศเมื่อวานเป็นบรรยากาศที่ดี ผมกับ ดร.ยุวนุช ได้เข้าร่วมตั้งเเต่เปิดงานภาคเช้า บรรยายของ อ.ดร.นพ.โกมาตร ในช่วงก่อนเที่ยงสนุกสนานครับ เเม้ว่าบรรยายในช่วงวิกฤตนิดหน่อย (ก่อนเที่ยงเพียง ๓๐ นาที)
ได้พบเจอ เเละทักทายอาจารย์หลายท่าน หมอชาตรี หมอวิจารณ์ หมอโกมาตร และแม่ต้อย พอลล่า หลายท่านบรรยากาศอบอุ่นและมีความสุขครับ
ส่วนช่วงบ่าย ในห้องเรื่องเล่า ผมคิดว่าเป็นเรื่องการบริหารจัดการจริงๆเรื่องเล่าเป็นเรื่องเล่าที่เร้าพลัง ติดอยู่ที่วิธีการนำเสนอที่อ่านตามตัวอักษร ทำให้ขาดสีสันเรื่องเล่าไป ไม่เร้าพลังอย่างที่ควรจะเป็น ประเด็นนี้ ทาง สรพ.คง AAR.กันครับ
ส่วนกำหนดวันที่จะไปถอดบทเรียนยังพื้นที่ ที่โรงพยาบาลเจ้าพยาบาลยมราช จ.สุพรรณบุรี วันที่ที่เรากำหนดตามนั้นนะครับผมจะเร่งคิดกระบวนการที่จะเกิดขึ้น และจะ BAR.ผ่านทางอีเมลล์ และนัดหมายทางทีมต่อไปครับ
วันนี้คงได้เรียนรู้อีกเยอะที่อิมพีเรียลควีนส์ปาร์ค แล้วมาแลกเปลี่ยนกันครับ
แวะมาเยี่ยมและเป็นกำลังใจให้ไปเก็บบรรยากาศดี ๆ มาเล่าสู่กันฟังค่ะ อย่างที่เรียนให้ทราบว่า งานด่วนเข้ามาพอดีช่วงนี้ ได้แต่เก็บความประทับใจจากเรื่องเล่าผ่านบล๊อกของกัลยาณมิตรที่ไปร่วมงานมาค่ะ รออ่านนะคะ
สวัสดีค่ะ พี่หนาน ขอบคุณที่มาเขียนเล่าเรื่อง SHA นะคะ เขียนก่อนพอลล่า ซะอีกค่ะ หากพี่ได้ร่วมตามกระบวนการท้งหมด พี่จะเข้าใจ Sha มากขึ้นกว่านี้ค่ะ การสร้างบรรยากาศของการเบ่าเรื่องที่ดี และได้อารมณ์ อย่างที่พี่เสนอ เราทำในบรรยากาศหนึ่ง ในอีกวัตถุประสงค์หนึ่งค่ะ เราสร้างบรรยากาศแบบนั้น ในการกระตุ้นให้คนเล่าเรื่องออกมาเองโดยธรรมชาติ ในเวทีนี้ เป็นเรื่องเล่าที่คนเล่านั้น เขียนเรื่องเล่ามายังสรพ. เพื่อคัดเลือกค่ะ ดังนั้น เรื่องที่เล่าจึงเป็นเรื่องที่เขียนออกมาค่ะ และเป็นเวทีการนำเสนอผลงานแก่รพ. อาจจะยากในการบริหารจัดการบรรยากาศ เนื่องจากเรามี theme และวัตถุประสงค์อยู่ค่ะ ขอบคุณที่พี่แสดงความเห็นค่ะ แรกๆ พอลล่าก็คิดแบบนั้น แต่พอฟังไป ฟังไป เราจะเข้าไปในความรู้สึกของเขา เข้าใจเขาเลยค่ะ เลยคิดว่า คนอื่นอาจจะอินกับเรื่องราวเหมือนพอลล่า ค่ะ พี่ พรุ่งนี้มาอีกนะ อิอิ
สวัสดีคะ
น้องหนานเกียรติคะ
ตอนนี้แม่ต้อยยังนอนพักที่รร.อิมพีเรียลเลยละคะเพราะพรุ่งนี้เช้าต้องประชุมกับอ.โกมาตรต่อคะ
- ขอบคุณสำหรับคำติที่ตรงไปตรงมา แต่แม่ต้อยอยาก จะบอกว่าเวทีการนำเสนอผลงานที่ออกจะกระเดียดเป็น" เรื่องเล่า" นี้เป็นความพยายามที่จะให้น้องๆจากโรงพยาบาล นำเสนอผลงานในเชิงมิติจิตใจ จึงอาจจะเป็นไปได้ที่ จะเอาเรื่องที่เขียนเชิง narrative medicine ที่เป็น" เรื่องเล่า" มา " เล่าเรื่อง"
- แต่แม่ต้อยก็ยังคิดว่าเป็นการค่อยๆเปลี่ยนแปลงคะ
- การประชุมวิชาการ รูปแบบมักจะค่อนข้างเป็นพิธีการคะ แม่ต้อยเคยจัดworld cafe ยังต้องประยุกต์ใช้โต้ะ แทนการนั่งพื้น ไม่ค่อยเหมือนเวทีเสวนาอื่นๆคะ
- การประเมินผลที่เห็น ความจริงแม่ต้อยไม่ได้ตั้งใจให้มีตั้งแต่แรกคะ แต่คนเข้าประชุม ขอคะ เพราะเขาอยากจะประเมินให้ ก็เลยต้องรีบจัดหามาให้คะเป้นรายการเอาใจคนเข้าประชุม
- ขอบคุณมากนะคะ ที่ไปร่วมงาน และร่วมติ ดีๆๆๆ คะ
- ไม่ชมก็ไม่เป็นไรคะ
- แม่ต้อยก็ชอบเหมือนครูคิมคะ
พี่หนานคะ น้องเฌวา เป็นอย่างไรบ้างพี่
สวัสดีค่ะคุณ "หนานเกียรติ"
ภาพฟ้องและยืนยัน เราเห็นหนานเกียรติ จริงๆอยากเข้าไปทักประสาคนรู้จักในไซเบอร์ แต่กลัวเก้อ เลยได้แต่ด้อมๆมองๆ คราวหน้าถ้าเจอกันจะไม่พลาดที่จะเข้าไปทักทาย แล้วอย่าตกใจนะคะ
ต่อยอดความคิดเห็นของหนายเกียรติค่ะ
- เรื่องเล่าไม่เร้าพลังจริงๆ เนื่องจากพวกเราอาจถนัดเป็นนักปฏิบัติ และไม่คุ้นชินกับการเล่าหรือพูดต่อหน้าสาธารณะชนแบบเป็นทางการ และติดในกรอบ "ปรนัย" เคยแต่เสนอผลงานผ่านตัวเลข เลยทำให้รู้สึกแห้งในเนื้อหา เมื่อต้องเปลี่ยนมาเป็นเรื่องเล่าให้มีรสชาด ภาษาพูดกลายเป็นพูดแบบภาษาเขียน
- ความตื่น ประหม่า หรือประสบการณ์ การพูดหน้าเวที เหล่านี้ล้วนเป็นแรงกระพือมาลดทอนความมั่นใจ
- หลายคนอาจมองว่า "มันเป็นเรื่องในพื้นที่" ไม่น่ามีปัญหาในการเล่า แต่สำหรับบางคนเป็นปัญหาใหญ่ทีเดียวค่ะ (อันนี้เป็นประสบการณ์ของน้องที่ รพ.ที่ขึ้นไปนำเสนอ เพราะอยากฝึกให้เขาได้ขึ้นเวทีบ้าง และอีกอย่างเป็นเรื่องที่เขาทำ เขาควรได้รับความภาคภูมิใจในงานที่เขาทำ อันนี้เป็นความตั้งใจขององค์กรที่อยากให้เป็นเช่นนั้นจริงๆ)
ความคิดเห็นของ หนายเกียรติ เป็นการติเพื่อก่อจริงๆค่ะ อย่างน้อยทาง รพ.ในพื้นที่เองก็นำกลับมาคิด และวิเคราะห์หลังงานเลิกทุกครั้งว่ามองเห็นจุดแข็งและจุดอ่อนอะไรบ้าง
ส่วนเรื่องบรรยากาศการจัดงานต้องยกให้ทีม สรพ.เขาเลยค่ะ
ขอบคุณค่ะสำหรับความคิดเห็นและข้อคิดดีๆ ที่จะทำให้เกิดการพัฒนาต่อไป
อ่าว...พี่หนาน มาตอบเม้น เร็ว พี่... อิอิ
สวัสดีเจ้าพี่หนาน....
แวะมาอ่านบันทึกอีกก้าวของการเดินทางของพี่หนานเจ้า...
แนนเข้าใจ "การติเพื่อก่อ" แต่โดยธรรมชาติของมนุษย์ มักจะยินดีต่อคำชื่นชม...แต่อย่างน้อยยังมีคำชมในงานนี้ เป็นรางวัลเจ้าหน้าที่ที่ ร.พ.แน่ๆล่ะค่ะ
แต่โดยความนัยของพี่หนาน แนนคิด(แทน) พี่ๆที่ ร.พ. ทุกท่าน ว่าคงเข้าใจการตินี้แน่ๆ...
เพราะ การติ อย่างสร้างสรรค์ ย่อมเป็นการชี้ช่องได้ตรงจุดดีกว่า......
ยังเป็นกำลังใจให้คนทำงานทุกท่านเจ้าค่ะ....
และขอบคุณพี่หนานที่มาเล่าเรื่องการเดินทางครั้งนี้ให้อ่านนะคะ..
ฝากความห่วงใยและกึ๊ดเติง...ไปให้น้องเฌวาด้วยนะคะ...
สวัสดีครับ คุณเพชรน้อย
สวัสดีค่ะ
- ขอบคุณแทนคุณพยาบาลทุกท่านค่ะ
- ความคิดเห็นท่านตรงไปตรงมาดีค่ะ
- ส่วนมากคนไทยชอบอ่อนน้อม จึงมักจะไม่ค่อยเห็นใครติ
- แต่หากติเพื่อก่อ แล้วคนทำเข้าใจก็ดีไป
- แต่หากใจแคบ ก็คงแย่
- อย่างนี้ผลงานสร้างสรรค์จะเกิดขึ้นได้อย่างไร
ขอบคุณครับคณเพชรน้อย...
จริง ๆ ผมสะท้อนไปในฐานะผู้รับสารคนหนึ่ง
ซึ่งเอาเข้าจริงอาจจะไม่เข้าใจวัตถุประสงค์ที่แท้จริงของงานครับ
ผมอดตำหนิตัวเองไม่ได้ที่ในงานมีสิ่งดี ๆ มากมายแต่มิได้เขียนถึง
พอลงมือจะเขียนก็มีข้อจำกัดอีก...
เอาไว้ว่าโอกาสหน้าหากได้ร่วมงานอีก จะหามุมดี ๆ มาเล่าสู่กันฟังครับ
สวัสดีครับ พี่ครูคิม
สวัสดีค่ะ
พี่เคยไปครั้งหนึ่ง ได้นำกระบวนการมาประยุกต์จัดกิจกรรมให้เด็ก ครู และผู้ปกครองนักเรียนค่ะ
ตุ๊กตาของแม่ต้อย...ได้ออกโทรทัศน์ด้วย นักเรียนนำไปใช้เป็นสื่อจิตสาธารณะค่ะ
พี่คิมชอบให้คนติมากกว่าชมค่ะ
พี่คิมครับ
ผมไปร่วมงานมาเพียงสองวัน บันทึกที่เขียนไปเป็นวันแรกที่ผมอยู่ด้วยเพียงไม่กี่ชั่วโมง
รู้สึกผิดนิด ๆ ที่ไปถึงก็ไปติเขาเลย
ตอนนี้กำลังวางแผนค่ายฯ อยู่ครับ
สวัสดีครับ คุณเอก - จตุพร วิศิษฏ์โชติอังกูร
สวัสดีครับ
พี่เกียรติคงเดินทางไปที่โรงเเรมในเช้าวันนี้เเล้วนะครับ ต้องขออภัยที่วันนี้ผมติดภาระกิจที่มหาวิทยาลัยทั้งวันครับ
บรรยากาศเมื่อวานเป็นบรรยากาศที่ดี ผมกับ ดร.ยุวนุช ได้เข้าร่วมตั้งเเต่เปิดงานภาคเช้า บรรยายของ อ.ดร.นพ.โกมาตร ในช่วงก่อนเที่ยงสนุกสนานครับ เเม้ว่าบรรยายในช่วงวิกฤตนิดหน่อย (ก่อนเที่ยงเพียง ๓๐ นาที)
ได้พบเจอ เเละทักทายอาจารย์หลายท่าน หมอชาตรี หมอวิจารณ์ หมอโกมาตร และแม่ต้อย พอลล่า หลายท่านบรรยากาศอบอุ่นและมีความสุขครับ
ส่วนช่วงบ่าย ในห้องเรื่องเล่า ผมคิดว่าเป็นเรื่องการบริหารจัดการจริงๆเรื่องเล่าเป็นเรื่องเล่าที่เร้าพลัง ติดอยู่ที่วิธีการนำเสนอที่อ่านตามตัวอักษร ทำให้ขาดสีสันเรื่องเล่าไป ไม่เร้าพลังอย่างที่ควรจะเป็น ประเด็นนี้ ทาง สรพ.คง AAR.กันครับ
ส่วนกำหนดวันที่จะไปถอดบทเรียนยังพื้นที่ ที่โรงพยาบาลเจ้าพยาบาลยมราช จ.สุพรรณบุรี วันที่ที่เรากำหนดตามนั้นนะครับผมจะเร่งคิดกระบวนการที่จะเกิดขึ้น และจะ BAR.ผ่านทางอีเมลล์ และนัดหมายทางทีมต่อไปครับ
วันนี้คงได้เรียนรู้อีกเยอะที่อิมพีเรียลควีนส์ปาร์ค แล้วมาแลกเปลี่ยนกันครับ
คุณเอกครับ ช่วงนี้นอกจากดูแลเฌวาแล้ว ผมต้องแวปมาตาก เพื่อดูการก่อสร้างบ้านพัก ไป ๆ กลับ ๆ ตาก-กรุงเทพฯ สองรอบแล้วครับ
เฌวาดีขึ้นมากแล้ว พรุ่งนี้น่าจะไปโรงเรียนได้
งานที่ตากก็คืบหน้าไปเรื่อย ๆ มีอะไรที่ต้องทำอีกเยอะมากเลย
งานที่ สรพ. วันรุ่งขึ้น ดีมากครับ เป็นการบรรยายเรื่องการวิจัยของหมอโกมาตร สนุกและได้ความรู้ ว่าจะเขียนถึงสักบันทึก ไม่รู้จะเขียนออกหรือเปล่า เพราะเวลาผ่านมาพักใหญ่แล้ว
สำหรับงานที่สุพรรณบุรี น้องพอลล่า คงโทรบอกรายละเอียดการติดต่อกับเอกบ้างแล้ว ผมยังล็อควันที่กำหนดไว้อยู่ หากมีอะไรเปลี่ยนแปลงหรือให้ช่วยดำเนินการใด ๆ ก่อนหน้า ก็เอ่ยปากมาได้เลยครับ
สวัสดีครับพี่ศิลา Sila Phu-Chaya
แวะมาเยี่ยมและเป็นกำลังใจให้ไปเก็บบรรยากาศดี ๆ มาเล่าสู่กันฟังค่ะ อย่างที่เรียนให้ทราบว่า งานด่วนเข้ามาพอดีช่วงนี้ ได้แต่เก็บความประทับใจจากเรื่องเล่าผ่านบล๊อกของกัลยาณมิตรที่ไปร่วมงานมาค่ะ รออ่านนะคะ
ขอบคุณครับพี่ศิลา
เสียดายที่ผมอยู่ร่วมงานได้ไม่มาก เพราะเฌวาป่วย
วันรุ่งขึ้นผมว่าจะไปอีกแต่ต้องพาเฌวาไปหาหมอ และใช้เวลาอยู่กับเฌวาเป็นส่วนใหญ่
ขอบคุณที่แวะมาเยี่ยมทักทายครับ
สวัสดีคุณน้องพรทั้งหล้า - ♥paula ♥ที่ปรึกษาตัวน้อย✿
สวัสดีค่ะ พี่หนาน ขอบคุณที่มาเขียนเล่าเรื่อง SHA นะคะ เขียนก่อนพอลล่า ซะอีกค่ะ หากพี่ได้ร่วมตามกระบวนการทั้งหมด พี่จะเข้าใจ Sha มากขึ้นกว่านี้ค่ะ การสร้างบรรยากาศของการเล่าเรื่องที่ดี และได้อารมณ์ อย่างที่พี่เสนอ เราทำในบรรยากาศหนึ่ง ในอีกวัตถุประสงค์หนึ่งค่ะ เราสร้างบรรยากาศแบบนั้น ในการกระตุ้นให้คนเล่าเรื่องออกมาเองโดยธรรมชาติ ในเวทีนี้ เป็นเรื่องเล่าที่คนเล่านั้น เขียนเรื่องเล่ามายังสรพ. เพื่อคัดเลือกค่ะ ดังนั้น เรื่องที่เล่าจึงเป็นเรื่องที่เขียนออกมาค่ะ และเป็นเวทีการนำเสนอผลงานแก่รพ. อาจจะยากในการบริหารจัดการบรรยากาศ เนื่องจากเรามี theme และวัตถุประสงค์อยู่ค่ะ ขอบคุณที่พี่แสดงความเห็นค่ะ แรกๆ พอลล่าก็คิดแบบนั้น แต่พอฟังไป ฟังไป เราจะเข้าไปในความรู้สึกของเขา เข้าใจเขาเลยค่ะ เลยคิดว่า คนอื่นอาจจะอินกับเรื่องราวเหมือนพอลล่า ค่ะ พี่ พรุ่งนี้มาอีกนะ อิอิ
นั่นหนะสิ ยังไม่ทันจะเข้าใจอะไรก้ไปติ/ตัดสินเขาเสียแล้ว
ผมนี่ใช้ไม่ได้จริง ๆ
แหะ แหะ คนสติปัญญามีจำกัดก็อย่างนี้แหละน้อง อย่าถือสาเลยนะ
ผมแก้นิสัยมือไวใจเร็วไม่หาย รู้สึกอย่างไรก็แสดงออกไปโดยยั้งคิดน้อยไปหน่อย
มานั่งอ่านดูแล้วก็คิดว่าไม่น่าจะเขียนแบบนี้
เอ่อ... สำหรับเฌวาดีขึ้นแล้วครับ เริ่มจะกลับมาซนเหมือนเดิมแล้ว
สวัสดีครับ แม่ต้อย
สวัสดีคะ
น้องหนานเกียรติคะ
ตอนนี้แม่ต้อยยังนอนพักที่รร.อิมพีเรียลเลยละคะเพราะพรุ่งนี้เช้าต้องประชุมกับอ.โกมาตรต่อคะ
ขอบคุณสำหรับคำติที่ตรงไปตรงมา แต่แม่ต้อยอยาก จะบอกว่าเวทีการนำเสนอผลงานที่ออกจะกระเดียดเป็น" เรื่องเล่า" นี้เป็นความพยายามที่จะให้น้องๆจากโรงพยาบาล นำเสนอผลงานในเชิงมิติจิตใจ จึงอาจจะเป็นไปได้ที่ จะเอาเรื่องที่เขียนเชิง narrative medicine ที่เป็น" เรื่องเล่า" มา " เล่าเรื่อง"
แต่แม่ต้อยก็ยังคิดว่าเป็นการค่อยๆเปลี่ยนแปลงคะ
การประชุมวิชาการ รูปแบบมักจะค่อนข้างเป็นพิธีการคะ แม่ต้อยเคยจัดworld cafe ยังต้องประยุกต์ใช้โต้ะ แทนการนั่งพื้น ไม่ค่อยเหมือนเวทีเสวนาอื่นๆคะ
การประเมินผลที่เห็น ความจริงแม่ต้อยไม่ได้ตั้งใจให้มีตั้งแต่แรกคะ แต่คนเข้าประชุม ขอคะ เพราะเขาอยากจะประเมินให้ ก็เลยต้องรีบจัดหามาให้คะเป้นรายการเอาใจคนเข้าประชุม
ขอบคุณมากนะคะ ที่ไปร่วมงาน และร่วมติ ดีๆๆๆ คะ
ไม่ชมก็ไม่เป็นไรคะ
แม่ต้อยก็ชอบเหมือนครูคิมคะ
แม่ต้อยครับ...
ผมมาอ่านบันทึกแล้วรู้สึกไม่ค่อยดีนิด ๆ ที่มือไวใจเร็วไปหน่อย
ทั้งที่มีเรื่องดี ๆ ให้เขียนเยอะแยะ ผมกลับเลือกเขียนมุมนี้
ผมเรียนรู้ค่อนข้างช้า จึงขอโอกาสและใช้เวลานานสักหน่อยในการทำความเข้าใจเนื้อหายาก ๆ แบบนี้ เพราะเห็นว่างานนี้เป็นประโยชน์และมีความสำคัญมาก ๆ จึงอยากเรียนรู้และมีส่วนร่วมบางอย่าง
โดยรวมแล้วผมชื่นชม การขับเคลื่อนของ สรพ. มากครับ
วันแรกผมได้คุยกับ คุณหมอชาตรี อยู่พักใหญ่ เรื่องความน่าสนใจและความพยายามของ สรพ.
แม่ต้อยครับ เรื่องประเมินที่แม่ต้อยกล่าวถึง ผมมิได้ตั้งใจหมายถึงการประเมินการจัดงานของ สรพ. ครับ ผมเห็นด้วยกับการประเมินที่ สรพ. จัด
ประเด็นประเมินที่ผมพูดถึง เป็นการประเมินของเรื่องเล่าเรื่องนึงที่ผมนั่งฟัง ผมฟังเจ้าของเรื่องเล่าที่มีภาพประกอบ ผมคิดว่าข้อมูลเหล่านั้นมีคุณค่ามาก อย่างน้อยก็มีคุณค่ามากกว่าตัวเลขในสายตาผม คงเป็นเพราะข้อจำกัดด้านการสื่อสารของผมจึงทำให้แม่ต้องเข้าใจคลาดเคลื่อนต้องขออภัยด้วยครับ
สวัสดีครับ คุณ namsha
สวัสดีค่ะคุณ "หนานเกียรติ"
ภาพฟ้องและยืนยัน เราเห็นหนานเกียรติ จริงๆอยากเข้าไปทักประสาคนรู้จักในไซเบอร์ แต่กลัวเก้อ เลยได้แต่ด้อมๆมองๆ คราวหน้าถ้าเจอกันจะไม่พลาดที่จะเข้าไปทักทาย แล้วอย่าตกใจนะคะ
ต่อยอดความคิดเห็นของหนายเกียรติค่ะ
-เรื่องเล่าไม่เร้าพลังจริงๆ เนื่องจากพวกเราอาจถนัดเป็นนักปฏิบัติ และไม่คุ้นชินกับการเล่าหรือพูดต่อหน้าสาธารณะชนแบบเป็นทางการ และติดในกรอบ "ปรนัย" เคยแต่เสนอผลงานผ่านตัวเลข เลยทำให้รู้สึกแห้งในเนื้อหา เมื่อต้องเปลี่ยนมาเป็นเรื่องเล่าให้มีรสชาด ภาษาพูดกลายเป็นพูดแบบภาษาเขียน
-ความตื่น ประหม่า หรือประสบการณ์ การพูดหน้าเวที เหล่านี้ล้วนเป็นแรงกระพือมาลดทอนความมั่นใจ
-หลายคนอาจมองว่า "มันเป็นเรื่องในพื้นที่" ไม่น่ามีปัญหาในการเล่า แต่สำหรับบางคนเป็นปัญหาใหญ่ทีเดียวค่ะ (อันนี้เป็นประสบการณ์ของน้องที่ รพ.ที่ขึ้นไปนำเสนอ เพราะอยากฝึกให้เขาได้ขึ้นเวทีบ้าง และอีกอย่างเป็นเรื่องที่เขาทำ เขาควรได้รับความภาคภูมิใจในงานที่เขาทำ อันนี้เป็นความตั้งใจขององค์กรที่อยากให้เป็นเช่นนั้นจริงๆ)
ความคิดเห็นของ หนายเกียรติ เป็นการติเพื่อก่อจริงๆค่ะ อย่างน้อยทาง รพ.ในพื้นที่เองก็นำกลับมาคิด และวิเคราะห์หลังงานเลิกทุกครั้งว่ามองเห็นจุดแข็งและจุดอ่อนอะไรบ้าง
ส่วนเรื่องบรรยากาศการจัดงานต้องยกให้ทีม สรพ.เขาเลยค่ะ
ขอบคุณค่ะสำหรับความคิดเห็นและข้อคิดดีๆ ที่จะทำให้เกิดการพัฒนาต่อไป
ขอบคุณที่แวะเข้ามาเยี่ยมทักทายครับ
แหะ แหะ เขินจังเลยที่มีคนรู้จักผมในงาน ยินดีที่ได้รู้จักครับ
ขอบคุณกับความคิดเห็นที่ต่อยอดมา ณ ครับ
จริง ๆ ในงานมีแง่มุมดี ๆ เยอะแยะเลยที่น่านำมาเล่าสู่กันฟัง แต่ผมกลับละเลย น่าเขกหัวตัวเองจริง ๆ
ดีใจมากครับที่ความเห็นของผมจะเป็นประโยชน์บ้างสำหรับคนทำงาน
ขอบคุณที่แวะมาให้กำลังใจครับ
สวัสดีครับ น้องมะนาวหวาน
สวัสดีเจ้าพี่หนาน....
แวะมาอ่านบันทึกอีกก้าวของการเดินทางของพี่หนานเจ้า...
แนนเข้าใจ "การติเพื่อก่อ" แต่โดยธรรมชาติของมนุษย์ มักจะยินดีต่อคำชื่นชม...แต่อย่างน้อยยังมีคำชมในงานนี้ เป็นรางวัลเจ้าหน้าที่ที่ ร.พ.แน่ๆล่ะค่ะ
แต่โดยความนัยของพี่หนาน แนนคิด(แทน) พี่ๆที่ ร.พ. ทุกท่าน ว่าคงเข้าใจการตินี้แน่ๆ...
เพราะ การติ อย่างสร้างสรรค์ ย่อมเป็นการชี้ช่องได้ตรงจุดดีกว่า......
ยังเป็นกำลังใจให้คนทำงานทุกท่านเจ้าค่ะ....
และขอบคุณพี่หนานที่มาเล่าเรื่องการเดินทางครั้งนี้ให้อ่านนะคะ..
ฝากความห่วงใยและกึ๊ดเติง...ไปให้น้องเฌวาด้วยนะคะ...
ขอบคุณน้องแนนมาก ๆ ครับ ที่เข้ามาเยี่ยมชมและให้กำลัะใจ
เฌวาหายป่วยและกลับมาซนเหมือนเดิมแล้วครับ
สวัสดีค่ะ คุณหนานเกียรติ
ตามมาเยียมค่ะ ได้มีโอกาสไปชิม SHA มาเหมือนกัน แต่จัดที่ รร.ดิเอ็มเพลส เชียงใหม่ ค่ะ
SHA ที่เชียงใหม่ อร่อยดีค่ะ ไม่ผิดหวังที่ได้มีโอกาสไปฟังเรื่องเล่า ลีลาของผู้เล่าแต่ละท่าน เยี่ยมค่ะ
สวัสดีครับ สิริพรรณ ธีระกาญจน์
ติดตามความน่าสนใจของเวทีที่เชียงใหม่แล้ว น่าสนใจมากครับ
ผมเพิ่งเข้าสู่วงการ sha ยังมีความรู้แบบงู ๆ ปลา ๆ
คาดว่าจะมีบันทึกเกี่ยวกับเรื่องนี้มาแบ่งปันเรื่อย ๆ ครับ
- สวัสดีค่ะ คุณหนานเกียรติ
- แวะมาอ่านเรื่องราวดี ๆ ค่ะ
"...โรงพยาบาลดี ๆ ยังมีมาก คุณหมอและพยาบาลผู้เมตตาก็มีไม่น้อย
เป็นกำลังใจให้เจ้าหน้าสาธารณสุขทุกคนที่เหนื่อยยากกว่าอีกหลายอาชีพ
ต้องอดทนเหนื่อยล้าทั้งกายและใจ..." - ชอบใจข้อความที่ว่า "เรื่องที่ห้า ผมจดไว้แต่อ่านไม่ออก"....เปิดเผยดีค่ะ
บางทีตัวเองก็เป็นค่ะ เจ็บใจตัวเองไม่หาย ฮา ฮา... - ขอบพระคุณค่ะ.... น้องเฌวาคงสบายดี... และคิดถึงคุณพ่อไม่น้อย...
สวัสดีครับ คุณครู ธรรมทิพย์
ขอบคุณที่แวะมาเยี่ยมนะครับ
ผมมีโอกาสได้ไปเยี่ยมโรงพยาบาลพิจิตรมาเมื่อไม่กี่วันนี้
ตอนแรกต้ังใจว่าจะลงไปพูดคุยเพิ่มเติม แต่มีอาการไม่สบายจึงมิได้ไป
คงมีบันทึกเรื่องราวดี ๆ จากดรงพยาบาลมาแบ่งปันอีกครับ
วันนี้เฌวาไอมากเหลือเกินครับ จึงมิได้ให้ไปโรงเรียน
พ่อเฌวาก็มีอาการไข้เล้กน้อย...
ทั้งคู่พ่อลูกอยู่บ้าน แต่อยู่กันคนละมุม เดี๋ยวเฌวาจะติดไข้จากพ่อ
พี่เกียรติ โทรติดต่อผมด่วนครับ