๖.เป็นนักกฎหมายอย่างผม(อัยการ๒ ตอนคุณเป็นใครมาขอคดีผม)
ผมฝึกอยู่กองหนึ่งประมาณเจ็ดเดือน ระหว่างนั้นเพื่อนสนิทในกองที่อยู่ด้วยกันชวนไปทานมังสวิรัติก็ตามไปกับเขาบ้าง ทานอาหารในกรมบ้าง จนหุ่นเริ่มดี และแล้วก็ถูกส่งไปต่างจังหวัดครั้งแรกที่อำเภอไชยา จังหวัดสุราษฎร์ธานี ไปครั้งแรกไม่รู้จักใครเลย ขับรถไปดูสถานที่กันก่อนกว่าจะหาทางเข้าสำนักงานเจอขับวนหาทางอยู่สามรอบ พอไปพบท่าน อจ.(อัยการจังหวัด)ไชยาสมัยนั้นคือท่านสมพงษ์ บุญภินนท์ เรียนกับท่านว่าจะพักที่โรงแรมก่อน ท่านบอกว่าพักที่บ้านผมนี่แหละห้องมีเยอะแยะ ผมก็ไม่อยากรบกวนท่านขอพักโรงแรมดีกว่า ท่านบอกว่าไปดูโรงแรมก่อนก็ได้ ผมขับรถออกจากบ้านพักอัยการจังหวัดเห็นป้ายโรงแรม เฮ้ย....เป็นไม้ทั้งหลังเก่าคร่ำคร่า...ลองแวะถามชาวบ้านว่าที่ไชยามีโรงแรมกี่แห่งเขาบอกว่าที่นี่มีแห่งเดียวนี่แหละ ตัดสินใจขับรถกลับไปที่บ้านอัยการจังหวัด บอก อจ.ว่าหัวหน้าครับผมขอพักบ้านหัวหน้าก็แล้วกัน ฮา...อจ.สมพงษ์ฯ หัวเราะอารมณ์ดีผมบอกแล้วว่าให้พักบ้านผม มันมีโรงแรมเดียวนั้นแหละ ฮ่าๆ แต่ก่อนถึงวันมาอยู่จริงผมได้บ้านเช่าใกล้กับบ้านของอัยการรุ่นพี่ในราคา ๘๐๐ บาท ถูกมากเป็นบ้านตึกสองชั้น ข้างบ้านมีต้นโสมที่เจ้าของเขาปลูกไว้ด้วย
วันเดินทางย้าย คุณพ่อคุณแม่ญาติพี่น้องมาส่งกันเพียบ ของกินเหลือก็ใส่ตู้เย็นกันไว้มีแตงโมครึ่งลูกกินเนื้อไปบ้างแล้ว ผมฝากให้เพื่อนคนที่กินมังสวิรัติรับเงินเดือนแทนและส่งธนาณัติมาให้ผม เงินติดกระเป๋ามีแค่ ๕๐๐ บาท อาทิตย์หนึ่งก็แล้วธนาณัติยังไม่ถึง ผมโทร.ไปหาเพื่อนได้รับคำตอบว่าเพื่อนลาพักร้อน ๑ อาทิตย์จะกลับมาอาทิตย์หน้า เอาละสิ เงินหมด เปลือกแตงโมนี่แหละวะทำแกงเลียงไปก่อน เปลือกแตงโมหมดก็ยอดโสมสิวะ..ฮ่าๆ พอทุกอย่างหมดเข้าจริงจะยืมตังค์พี่ก็ไม่กล้า โทร.หาแม่บอกแม่ตังค์ไม่มีเลย แม่ถามว่าแล้วทำไมไม่บอก ให้ป๋าโอนตังค์ไปให้ พอครบอาทิตย์ผมโทร.ไปหาเพื่อน เขาก็ตอบว่าเฮ้ย..ผมรับเงินเดือนผมส่งให้คุณวันนั้นเลยนะ นี่เอกสารยังอยู่บนโต๊ะเลย ผมก็ขอบคุณเขาแล้วไปที่ไปรษณีย์ไชยา ถามเขาเรื่องธนาณัติเขาบอกว่า อ๋อ..มาตั้งนานแล้ว แต่..เอ..ทำไมผมไม่ได้รับเอกสารอะไรเลย นายไปรษณีย์พอรู้ว่าผมมาเป็นอัยการคนใหม่ ท่านก็บอกว่าเอางี้แล้วกันนะท่าน เอาเงินไปตามธนาณัตินี่แหละ ท่านเซ็นชื่อให้ผม แล้วช่วยทวงเอกสารมาด้วยนะ ผมก็ขอบคุณนายไปรษณีย์ที่เอื้อเฟื้อเพราะที่ไชยาคนไม่มาก ธนาณัติในช่วงนั้นก็คงมีของผมรายเดียวไม่มีอะไรยุ่งยาก ตรวจสอบบัตรข้าราชการแล้วตรงกันก็ใช้ได้
ผมกลับมาสำนักงานโทร.ไปหาเพื่อน ถามว่าคุณได้รับเอกสารอะไรบ้าง เขาก็บอกว่ามีเอกสารใบธนาณัติ ผมถามว่าแล้วทำไมคุณไม่ส่งให้ผมล่ะ เขาตอบว่า อ้าว..ต้องส่งด้วยเหรอ...ผมนึกว่าเสร็จเรียบร้อยแล้ว ฮา.. ผมนึกในใจว่า เฮ้ย...คุณเป็นอัยการแล้วนะ ส่งธนาณัติไม่เป็นด้วยเหรอ งงมาก..ฮา...จะไปโทษเขาได้อย่างไรเพราะในชีวิตไม่เคยส่งธนาณัติให้ใครนี่หว่า..ฮ่าๆ บทเรียนในเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า แม้จะเป็นอัยการแล้วก็หาได้หมายความว่าจะส่งธนาณัติเป็นกันทุกคน อิอิ ผมนึกถึงเรื่องนี้อย่างมีความสุขกับการกินเปลือกแตงแกงเลียง ตัดใบโสมมาผัดจนหมดต้น กับคุณแอ๊ดและเนติ์นิว
ที่นี่ อัยการจังหวัดเป็นตัวอย่างที่ดีในการปฏิบัติหน้าที่ด้วยความซื่อสัตย์สุจริต ตระกูลของท่านมีพี่ชายเป็นอัยการ ๑ ท่าน มีพี่ชายเป็นผู้พิพากษาระดับรองประธานศาลฎีกาอีก ๑ ท่าน ผมโชคดีที่มีแม่พิมพ์ดี ท่านไม่แตะเงินสินบาทคาดสินบน มันทำให้เรารู้สึกว่าผมน่าจะเลือกวิชาชีพอัยการนี่แหละ ไม่จำเป็นต้องไปสอบผู้พิพากษาอีกแล้ว เพราะภาพลักษณ์อัยการที่สังคมมอง กับที่เราเห็นเราเจอนั้นมันคนละเรื่อง ทำไมสังคมพูดแต่อัยการที่มีปัญหาแต่อัยการดีๆไม่มีใครพูดถึง เราเจอคนดีจริงๆที่สังคมพึ่งได้ ตัดสินในช่วงนั้นว่าแม้สมัครสอบผู้พิพากษาไว้แล้วก็เลือกที่จะไม่สอบ ผมจะเป็นอัยการที่ดีให้คนศรัทธาอัยการให้ได้ นี่เป็นความมุ่งมั่นมาตั้งแต่ปี ๒๕๒๗ เป็นต้นมา
ผมออกตัวก่อนว่าผมไม่ใช่ผ้าขาวบริสุทธิ์ แต่ผมเป็นมนุษย์มีเลือดเนื้อ มีประสบการณ์ที่สั่งสมมา มีความรู้สึกผิดชอบชั่วดี มีชาติตระกูล การอบรมสั่งสอนของพ่อแม่ ครูบาอาจารย์ ความยุติธรรมที่ควรจะมีในสังคม ความรู้สึกนึกคิดที่มันมีอยู่ภายในมันสั่งให้เราคิดถึงความทุกข์ยากของคน สมัยเป็นทนายความผมเรียกค่าว่าความไม่เป็น เพราะคิดแต่เพียงว่าเขากำลังเดือดร้อน เขากำลังมีความทุกข์ เราจะไปซ้ำเติมเขาได้อย่างไร พอมาเป็นอัยการผมอ่านสำนวนด้วยความรู้สึกเข้าใจความทุกข์ยากของคน ความเจ็บแค้น ความเจ็บปวด วิเคราะห์เหตุผล ผมเคยทำความเห็นควรสั่งไม่ฟ้องคดีมากมายโดยที่จำเลยไม่ต้องมาวิ่งเต้น บางทีก็ถูกถามด้วยคำถามแปลกๆจากลูกพี่บางคนว่า มีอะไรหรือเปล่า...ฮา ผมตอบว่าไม่มีครับ ผลก็คือลูกพี่สั่งฟ้อง...ฮา..ผมเก็บความรู้สึกนี้ไว้และบอกกับตัวเองว่าเมื่อเราเป็นอัยการจังหวัดเราจะสั่งสำนวนโดยที่ไม่มีความระแวงในตัวลูกน้องเป็นอันขาด
ผมผ่านกระบวนการหล่อหลอมหลายรูปแบบตามรูปแบบความถนัดของอัยการจังหวัดแต่ละยุคสมัย แต่สิ่งที่ผมยึดมั่นเสมอมาก็คือ เมื่อสั่งความเห็นแล้ว ผมไม่แก้ความเห็นของตัวเองเด็ดขาดใครขอก็ไม่ให้ เคยมีคดีอยู่เรื่องหนึ่ง ผู้ต้องหาส่งคนรู้จักมาขอให้ผมช่วยเสนอความเห็นสั่งไม่ฟ้อง ผมพิจารณาแล้วเห็นว่าผู้ต้องหาไปข่มเหงรังแกผู้เสียหาย ผมจึงเสนอความเห็นควรสั่งฟ้อง ผมบอกปฏิเสธไป วันรุ่งขึ้นผมได้รับโทรศัพท์ว่าอาจะมาพบ ผมถามอาว่าจะมาพบเรื่องอะไร อาก็บอกว่ามาพบเรื่องนี้แหละ ผมบอกอาว่า อาช่วยบอกเขาด้วยนะว่าผมบอกว่าเขาพูดไม่รู้เรื่องเพราะผมปฏิเสธไปแล้วเขายังมาขอให้อาตื๊ออีก ผมช่วยไม่ได้เพราะช่วยแล้วชาวบ้านเขาเดือดร้อน อีกหน่อยใครพอใจจะทำอะไรก็ได้ คบอัยการไว้ไม่เสียหายเดี๋ยวเขาก็ช่วยสั่งไม่ฟ้อง ถ้าเป็นอย่างนี้สังคมจะอยู่กันอย่างไร อาก็บอก เออ..เข้าใจ วันรุ่งขึ้นคุณพ่อก็โทร.มาหาผมอีก ผมก็เลยถามว่าพ่อจะโทร.มาเรื่องนี้ใช่ไหม พ่อถามว่าทำไมรู้ ผมบอกว่าผมปฏิเสธเขาไปตั้งแต่แรก เขาก็ไปหาอา ผมก็ปฏิเสธอีก ก็เลยนึกว่าเขาต้องไปหาพ่อแน่ๆเลย ฮา...แล้วมันก็จริง ผมเล่าให้พ่อฟังว่าเขาทำกับผู้เสียหายอย่างไร แล้วผมจะช่วยผู้ต้องหาได้อย่างไรในเมื่อเขากระทำโดยไม่รู้สึกเกรงกลัวกฎหมาย พอเกิดเหตุแล้ววิ่งหาคนช่วย ทำอย่างนี้สังคมเดือดร้อน พ่อบอกว่าพ่อไม่รู้แต่พ่อผู้ต้องหาเป็นคนรู้จักกัน ถ้ามันเป็นอย่างนั้นก็ตามสบาย..เพราะสังคมต้องมีขื่อมีแป...ผมเอาเรื่องนี้มาเป็นโจ๊กเล่าในที่หลายแห่งว่าขนาดพ่อขอผมยังไม่ให้ คุณเป็นใครมาขอคดีผม ฮา...(ต้องติดตามตอนต่อไป อิอิ)
ความเห็น (12)
สวัสดีครับท่าน อัยการ มาทบทวน วิชาการ ทบทวนกฎหมายกับท่านอัยการครับ
ผมห่างไปเหมือนกับทิ้งไปเลยครับที่พอยังทำอยู่ก็ไกล่เกลี่ยชุมชนครับ
"ขนาดพ่อขอผมยังไม่ให้ คุณเป็นใครมาขอคดีผม"
... ซูฮกเลยค่ะท่านอัยการ เหมาะสมแล้วค่ะท่าน ต้องอย่างนี้คนดีที่สุด
เรื่องถูกผิดก็ว่ากันไป เรื่องพระญาติก็ว่ากันอีกเรื่อง ส่วนใหญ่นี่ไม่ค่อยแยก
... แม้แต่เก้าอี้ในสภา ดู๊ ดู พวกเขายังใช้ระบบพระญาติอุปถัมภ์เลย โธ่ ทำไปได้ ๕ ๕ ...
สลามครับบัง
พระเจ้ามอบหมายหน้าที่ให้เรามาแล้ว เราก็ทำหน้าที่ตามที่ได้รับมอบหมายให้ดีที่สุด เมื่อวานไปส่งพี่คิมขึ้นรถทัวร์ไปกทม.แล้ว เสียดายที่มาตอนที่ผมมีนัดประชุมเลยต้อนรับได้ไม่เต็มที่ครับ
สวัสดีน้องปู
เมื่อวานไปส่งพี่คิมทันไหม พี่ไปส่งพี่คิมที่ บขส.ตอนห้าโมงเย็น พี่คิมกับน้องนัทเอาของขึ้นบนรถแล้วมายืนโม้กันต่อ บอกว่าน้องปูกำลังมา พอห้าโมงสิบ พี่คิมบอกว่าจะขึ้นรถแล้วเพราะคนเริ่มขึ้นไปนั่งบนรถแล้ว แถมมีหญิงอินเดียไปนั่งที่นั่งพี่คิม พอพี่คิมขึ้นไปสักพักก็ลงมาบอกว่าขึ้นผิดคัน ฮา...เพราะรถวีไอพีมันมีสองคันอยู่ใกล้กัน แต่ไม่ใช่ความผิดพี่คิมหรอกเพราะตอนซื้อตั๋วเขาบอกว่ารถจะจอดรับผู้โดยสารที่ช่องหมายเลข ๓ แต่พอเอาเข้าจริงรถที่พี่คิมจะนั่งไปอยู่ช่องห้า คันอื่นอยู่ช่องสาม พี่รออยู่จนรถใกล้ออกจึงพากันไปขึ้นรถ(พี่แอ๊ดน้องนิวไปส่งด้วย)
เมื่อเช้าโทร.ไป พี่คิมบอกว่ากำลังรอขึ้นรถพิษณุโลก ๘ โมงเช้านี้ครับ
บันทึกที่เขียนเป็นเรื่องจริง เขียนเพื่อเตือนสติบรรดาผู้ทำงานกฎหมายหรืองานราชการอื่นให้คำนึงถึงกฎ/ระเบียบ/คำสั่ง ถ้าเรามัวแต่เอาใจพรรคพวก ถึงมันจะทำผิดไม่เป็นไร เรามีกฎหมายอยู่ในมือเราช่วยได้ ถ้าเป็นอย่างนี้สังคมจะอยู่อย่างไร..จริงไหม
"ผมนึกถึงเรื่องนี้อย่างมีความสุขกับการกินเปลือกแตงแกงเลียง ตัดใบโสมมาผัดจนหมดต้น"(โอ๊ย หมดต้นเลย555)
น่าเห็นใจ แต่ก็มีชีวิตที่เรียบง่ายดีนะ
และจะคอยติดตามเรื่องกฎหมายในตอนต่อไป
สวัสดีครับครูจิ๋ว
นั่นเป็นบางช่วงบางตอนของชีวิตจริงของอัยการอย่างผมครับ อิอิ กินจนหมดต้นจริงๆเพราะไม่รู้จะทำอย่างไรเงินไม่มีเลย อิอิ
โปรดติดตามความมันต่อๆไปนะครับ เขียนไปเขียนมาทำท่าจะไม่จบง่ายๆเสียด้วยสิ..อิอิ
- สวัสดีครับ
- มาติดตามตอนที่ 6 ครับ
- เยี่ยมมากเลยครับ
- โดยเฉพาะเรื่องฮา..ตอนจบ
- สังคมเราเดือดร้อนส่วนใหญ่เกิดจาก
- คนที่มีโอกาส / คนมีเงิน / มีกำลังมากกว่า ฯลฯ
- แล้วใช้สิ่งเหล่านั้นไปในทางที่ไม่สมควร
- สังคมจึงเดือดร้อนกันไปถ้วนหน้า เพราะทำให้เกิดปัญหาสารพัน
- ผมเคยคิดเล่นๆ ว่าอีกหน่อยหากสังคมแย่ลงกว่านี้
- อาชีพที่จะต้องใช้กำลังคนมากขึ้นก็คงไม่หนีไปจากอาชีพเหล่านี้
- อาชีพที่เกี่ยวข้องกับการควบคุมคนในสังคม-กระบวนการยุติธรรม
- อาชีพที่ต้องดูแลสุขภาพของคน..อะไรประมาณนี้
- อ่านบันทึกนี้แล้วชื่นใจครับ
สวัสดีครับพี่อัยการ
ตอนนี้ผมเข้ามาทำหน้าที่นักกฎหมายฝึกหัดอยู่ที่งานนิติการ ผมชอบงานด้านกฎหมายครับ แล้วก็เห็นด้วยว่าความถูกต้องเป็นเรื่องใหญ่ แต่บางทีก็มีมุมทีอธิบายได้ยากครับ รู้ได้เลยว่าหากคนที่ทำหน้าที่ในการวินิจฉัย ให้ความเห็นไม่ตั้งอยู่ในความถูกต้องยุติธรรม เห็นประโยชน์คนส่วนใหญ่แล้ว ก็อาจหวั่นไหว สูญเสียความดีงามที่ตนมีโดยอาจไม่ทันรู้ตัวก็ได้
ขอบคุณครับ
สวัสดีครับสิงห์ป่าสัก
ขอบคุณที่ติดตามอย่างไม่ลดละ ฮ่าๆ
ทุกอาชีพแหละครับที่จะต้องมีความรับผิดชอบต่อสังคม ผมเคยไปคุยกับผู้ค้าของเก่า บอกกับเขาว่าทุกคนต้องมีความรับผิดชอบต่อสังคม ฝาท่อเป็นเหล็กเด็กเอามาขายรับซื้อไว้ ถามว่ารู้ไหมว่าเด็กมันขโมยมา ผมเชื่อว่ารู้ ดังนั้นถ้ามีคดีเข้ามาผมฟ้องแน่นอน เพราะคนที่รับซื้อไว้ขาดความรับผิดชอบต่อสังคม ลงจากเวทีมาผู้ค้าของเก่าว่าอัยการดุจัง อิอิ
สวัสดีครับคุณสุมิตรชัย
การเป็นนักกฎหมายที่ดีต้องมีคุณธรรมจริยธรรมค่อนข้างสูง เมื่อใดที่ความคิดของเขาตกมันก็อาจทำให้สูญเสียความเป็นธรรม ดังนั้น จึงต้องฝึกจิตให้ตั้งมั่นอยู่ในความถูกต้อง ขอให้คุณสุมิตรชัยเป็นนักกฎหมายที่ดีเพื่อให้สังคมนี้น่าอยู่มากยิ่งขึ้นครับ
แอ้ม เมืองขนมหวาน
สวัสดีค่ะ คุณลุงอัยการ
มาติดตามเรื่องราวตอนที่ยังหนุ่ม ผมยังดก รูปหล่อ หุ่นดี(อยู่) ฮ่าๆๆๆ
ดีค่ะ อ่านแล้วทำให้หนูได้ข้อคิดอะไรหลายๆอย่าง การที่เรามีคุณธรรม จริยธรรม แม้เราจะเป็นส่วนเล็กๆของสังคมก็สามารถทำให้สังคมน่าอยู่ได้
แอ้ม เมืองขนมหวาน
สวัสดีครับหนูแอ้ม
ทุกวิชาชีพต้องมีคุณธรรมจริยธรรมประกอบวิชาชีพของตน ต้องมีความรับผิดชอบต่อสังคม สังคมเราก็จะน่าอยู่เมื่อทุกคนต่างทำหน้าที่ของตนให้สมบูรณ์