ลิงสอนให้เรียนรู้ดูใจ

วันนี้ก็อีกวันหนึ่งที่แสงสุรีย์ได้ลับขอบฟ้าอย่างไม่ใยดีต่อสรรพสิ่ง

ที่เฝ้าจ้องมองอยู่  บันทึกนี้ขอต่อยอดต่อตอนเช้าอีกเล็กน้อย 

http://gotoknow.org/blog/12121200/300896 

ขอขยายความโง่ที่มีอยู่ในตัวตนของธรรมฐิตพอเป็นกษัยในอุรา

หลายสิ่งหลายประการที่เราเกลียดชังขยะแขยงนั้น 

มันไม่น่าเกลียดน่ากลัวเท่ากับดวงจิตของเราที่ไปเกลียดชังต่อสิ่งนั้น
บางครั้งความรู้สึกที่อยากจะผลักใสไล่ส่งในสิ่งที่เกลียดชัง

หากรู้ไม่เท่าทัน  ก็จะเป็นการยึดติดอีกแบบหนึ่งที่กลับมาทำร้ายตัวเรา

ดูลิงที่โดนกะปิที่มือสิ  มันเพียรถูเพื่อกำจัดกลิ่นกะปิที่มันเกลียดชังให้ออกไปจากมือ แต่ทว่าอดไม่ได้ที่มันจะดึงมือมาดมหากลิ่นกะปิ อยู่ร่ำไป

ทั้งที่รู้ว่ากลิ่นมันนะเหม็นน่าคิดนะ  

เฉกเช่นเดียวกับตัวเรา เราโกรธหรือเกลียดชังต่อสิ่งใด

ก็มักนำสิ่งนั้นมาเก็บไว้ในจิตใจอยู่เสมอ

ทั้งๆ ที่ยิ่งคิดก็ยิ่งทุกข์ ก็คงไม่ต่างอะไรกับลิงกับกะปิมากนัก

ครั้งหนึ่งนานมาแล้วเมื่ออ่านเรื่องลิงกำถั่วธรรมฐิตเคยโง่กว่าลิงมาแล้ว
เรื่องมีอยู่ว่า ในอินเดีย ในหมู่บ้านแห่งหนึ่ง

ลิงชอบโขมยผลไม้ในสวน ชาวบ้านจึงคิดวิธีจับลิง

โดยใช้ลูกมะพร้าวเจาะรูเล็กๆ พอให้ลิงสอดมือเข้าไปได้ 

แล้วใส่ถั่วไว้ในลูกมะพร้าว ซึ่งเป็นของโปรดของลิงนำไปผูกติดกับหลักในสวน ลิงมาที่สวนได้กลิ่นถั่วในลูกมะพร้าว ก็เอามือล้วงเข้าไปหยิบถั่ว

เวลามันสอดมือมันแบมือตรงๆสอดเข้าไป

แต่พอจะเอามือออกก็ติดที่รูมะพร้าว

เพราะมันกำมือถั่วไว้ซึ่งใหญ่กว่ารูที่เจาะ 

ลิงพยายามดึงมือเท่าไหร่ก็ไม่ออก  

แต่ก็กำถั่วไว้แน่น พอชาวบ้านมาจับ วิ่งหนีก็ไม่ได้

เพราะมีมืออยู่ในลูกพร้าวซึ่งติดอยู่กับหลักที่ผูกไว้

สุดท้ายถูกคนจับได้ ลิงหาได้คิดสักนิดเลยว่า

เพียงแค่มันคลายมือออกเท่านั้น มันก็เอาตัวรอดได้

ธรรมฐิตเคยหัวเราะเยาะลิงมาแล้ว 

แต่เมื่อคิดได้ตัวตนเรานี่นะบางครั้งจิตใจ

ก็ไม่ได้ฉลาดไปกว่าลิงสักเท่าไรนัก 

เพราะบางเพลาเราก็เอามือถูกะปิแล้วดม

แล้วยังกำถั่วอยู่ในบางครั้งครา

โดยลิงสอนธรรมเข้าเต็มๆเลยแหละงานนี้

ใครที่กำลังเป็นเหมือนลิงถูกะปิและกำถั่วอยู่บ้างละยกมือขึ้น...

ธรรมะสวัสดีขอรับ..

[พระปลัด]

สวัสดีครับ ท่าน ธรรมฐิต

ลิงบนเขาตังกวนยังไม่มีชาวบ้านลองทำอย่างที่ท่านมหาบอกมาบ้าง

[ธรรมฐิต]

คารวะท่านอาจารย์..

น่าจะทดลองดูนะขอรับ

[supalak]

นมัสการค่ะท่านธรรมฐิต

พี่นกยังกำถั่วอยู่นะคะ ครอบครัว แม่ ลูก ยังเป็นถั่วกองใหญ่ในลูกมะพร้าว

เรียนรู้ที่จะคลายมือ เบาๆ ช้าๆ อาจตายก่อนคลายมือได้

แต่ก็มีความหวังอยู่ว่าจะ ค่อยๆคลายไปเรื่อยๆ ตราบที่ยังมีลมหายใจ

[Vij]

นมัสการค่ะ...หลวงพี่

เป็นทั้งสองอย่างเลยค่ะ...สลับกันตามวิถี...ทั้งลิงถูกะปิ และลิงกำถั่ว...Vij ยังโง่อยู่อีกแยะเจ้าค่ะ...พยายามเรียนรู้ทำความเข้าใจไปเรื่อย ๆ เพื่อให้ความโง่แห่งตนนั้น...ลดน้อยลง...

ขอบพระคุณมากเจ้าค่ะ

[ธรรมฐิต]

เมื่อกำเพื่อเรียนรู้มันแล้วก็ค่อยๆคลายออกทีละเม็ดครึ่งเม็ดแล้วกันพี่นก

สักเพลาหนึ่งอาจคลายมือได้โดยไม่ทันรู้ตัว..

[nana]

ยกมือแล้วเจ้าค่ะ...ท่าน

[ธรรมฐิต]

โอ้โห..ทำไมโลภจังละอาจารย์เอาทั้งสองเลยรึ..

ถ้าอาจารย์vij..โง่แล้วธรรมฐิตละคงห่างไกลความฉลาดเยอะเลย..

สาธุๆๆขอรับ..

[ธรรมฐิต]

ยอมจำนนโดยไม่รีรอเลยรึพี่กรุณา..

อย่ายกนานละเดี๋ยวเมื่อยมือ..

สาธุๆๆ

[blue_star]

กราบนมัสการท่านธรรมฐิตค่ะ

ยกมือซ้ายมีกะปิ มือขวา...เอ๊ะ กำถั่วอยู่นี่นา (แล้วตอนนี้ก็กำลังใช้มือที่มีกะปิและถั่วถูกันไปมา หวังว่ามันจะหลุดออกทั้งสองอย่าง)

ตอนเย็นขับรถเห็นงูอยู่กลางถนน ตกใจกลัว....ความกลัวความไม่ชอบสัตว์ชนิดนี้เป็นมาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่ทราบ รู้ตัวก็ไม่ชอบแล้ว พยายามที่จะแก้ไข โดยการมีเมตตาจิตต่องู แต่ก็ยังกลัว เพราะจิตเรารับรู้อารมณ์นั่น พอเห็นงูแล้วสติเตลิดเปิดเปิง จิตรับรู้ความกลัวได้รวดเร็วมาก เกินกว่าที่สติจะทำงานได้ทัน ทำไงดีเจ้าคะ?

[ธรรมฐิต]

พูดถึงงูนี่นะธรรมฐิตก็คนนึง(ไม่ใช่สิรูปนึง)ก็กลัวมาก

แต่ตอนนี้ทุเลาเบาบางแล้ว

วันก่อนนั่งอ่านหนังสือที่สระงูเห่าเท้าแขนมาจะเอ๋ต่อหน้า

สติเกือบหลุดแต่ก็แผ่เมตตาจนมันคลานไปเอง..

พยายามฝึกไว้จนคุ้นชินแล้วจะดีเองแหละ..

[blue_star]

กราบขอบพระคุณท่านธรรมฐิตสำหรับคำแนะนำค่ะ....จะพยายามแผ่เมตตาให้เค้า (ถ้าสติไม่หลุดไปซะก่อนนะคะ)

[ธรรมฐิต]

รู้เท่าเอาไว้กัน..รู้ทันเอาไว้แก้ขอรับคุณหมอ..

[blue_star]

ถ้างั้นขอทั้งรู้เท่าและรู้กันก็แล้วกันนะคะ ท่านอาจารย์

[ธรรมฐิต]

ได้ๆงั้นพยายามฝึกไว้วันละนิดละกันเนาะ

เก็บเล็กผสมน้อยเดี๋ยวก็เต็มเองแหละคุณหมอ.

อ่อลืมไปว่าพี่นกบอกว่ามีคนบอกว่าไม่เรียกคุณหมอ..

สาธุๆๆ