44.รำลึกถึงน้องผู้จากไป สิงหาคม 2552 (ภาค 1)
เช้าวันศุกร์ ที่ 28 สิงหาคมที่ผ่านมา วันนี้ถือเป็นอีกครั้งหนึ่งสำหรับการจัดกิจกรรมรำลึกถึงน้องผู้จากไป วันนี้ตื่นเเต่เช้า ขับรถไปส่งลูกชายที่โรงเรียน เมื่อมาถึงโรงพยาบาล จึงเดินตรงไปที่ห้องเล่นโครงการ Child life program หรือที่เด็กๆเเละเเม่ๆมักจะเรียกกันติดปากว่าห้องครูพร จุดมุ่งหมายคือเพื่อไปรอรับครอบครัวสูญเสียที่ฉันได้นัดหมายวันนี้ทั้งหมด 5 ครอบครัว มีครอบครัวน้องโอ๊ต น้องเจมส์ น้องคิง น้องเเฮคเเละน้องติ๊กเมื่อไปถึงจึงพบว่าคนที่มาก่อนใครคือเเม่น้องโอ๊ต ส่วนคนอื่นๆอยู่ระหว่างเดินทางจึงนั่งคุยกับเเม่น้องโอ๊ตรอเพื่อนๆ
ถ่ายภาพเเม่โอ๊ตไว้เป็นที่ระลึกในฐานะที่มาก่อนเพื่อน ครูพร น้องทิพย์(คนไข้จิตอาสา มาเป็นกำลังใจให้เเม่ๆ ที่มาร่วมกิจกรรมครั้งนี้ด้วย)
นั่งล้อมวงทำกิจกรรมครูพรมาร่วมกิจกรรมด้วย
จริงๆเเล้วเราวางเเผนจะไปจัดที่ห้องกิจกรรมหอผู้ป่วย 3ง เเต่ห้องไม่ว่าง จึงจัดที่ห้องเล่นครูพร และเมื่อทุกคนมาพร้อมหน้าพร้อมตากันเเล้วกิจกรรมกลุ่มจึงเริ่มขึ้นฉันกล่าวทักทายทุกคนเเละเล่าวัตถุประสงค์ของการจัดกิจกรรมรำลึกถึงน้องผู้จากไปในวันนี้ให้ทุกคนทราบ ครั้งนี้ถือเป็นครั้งที่ 7 แล้วที่ได้จัดขึ้นและกล่าวขอบคุณทุกคนที่มาในวันนี้ กิจกรรมในวันนี้เราทำเเบบสบายๆนั่งล้อมวงคุยกันถามไถ่สารทุกข์สุกดิบ เมื่อเสร็จจากการทักทายกันเเล้วฉันจึงบอกให้เเม่ๆทุกคนว่า "ให้นั่งตามสบายเเละหลับตาพร้อมกับจินตนาการไปถึงที่ที่เราอยากไป ที่ที่คิดว่าตัวเองอยู่ตรงนั้นเเล้วมีความสุขที่สุด ที่ที่คิดว่าเป็นพื้นที่ปลอดภัยสำหรับตัวเอง ให้ทุกคนรู้สึกผ่อนคลายตั้งเเต่ศีรษะ ไหล่ เเขน เเละมือ เมื่อภาพนั้นชัดเจนขึ้นมาเเล้วขอให้ทุกคนค่อยๆลืมตาขึ้น" จากนั้นจึงเเจกกระดาษคนละ 1เเผ่น เเละดินสอคนละด้ามเเละบอกให้ทุกคนวาดภาพที่เห็นเเละต้องการอยากให้เป็นของเเต่ละคนเมื่อสักครู่นี้
เเม่ๆ ต่างขมีขมันหาพื้นที่ปลอดภัยสำหรับตัวเอง
ฉันให้เวลาเเม่ๆ ในการสร้างพื้นที่ปลอดภัยประมาณ 15 นาทีเพราะกว่าที่ทุกคนจะนั่งคิดเเละวาดออกมาพร้อมระบายสีอย่างสวยงาม เมื่อวาดเสร็จฉันให้ทุกคนเพ่งมองไปที่ภาพที่ตัวเองวาดสักครู่ เเละถามความรู้สึกของตัวเองเมื่อมองไปที่ภาพลองมาดูว่าผลงานเเต่ละคนเป็นอย่างไร
เเม่น้องโอ๊ต(น้องโอ๊ตเป็นคนไข้มะเร็งกล้ามเนื้อลาย เสียชีวิตเมื่อวันที่ 10 ม.ค. 52 )เเม่โอ๊ตเล่าพื้นที่ปลอดภัยของตัวเองให้เพื่อนๆในกลุ่มฟังว่า
"เป็นบรรยากาศท้องทุ่งไร่นา ตะวันรอน ๆ ลมเย็นสบาย มีดอกไม้ ใบหญ้า เหมือนสวรรค์มองไปเหมือนไม่มีคน เป็นที่ที่ไม่มีแสง สี เสียง"
เเม่น้องเเฮค(เเฮคเป็นคนไข้มะเร็งต่อมน้ำเหลือง เสียชีวิตเมื่อ พ.ย.51) ภาพพื้นที่ปลอดภัยของเเม่เเฮคคือบ้าน 2 หลัง หลังเก่ากับหลังใหม่บ้านที่พึ่งสร้างเสร็จบ้านหลังใหม่เเฮคยังไม่มีโอกาสอยู่ก็มาจากไปเสียก่อน เป็นบ้านหลังเดิม พ่อของน้องแฮคเป็นคนที่สร้าง แม่ของแฮคก็เลยสร้างต่อ น้องแฮคอยากให้แม่ต่อเติมบ้าน กลับไปแม่ก็เลยต่อเติมบ้านและเอาตระกร้าที่น้องเค้าชอบไปวางไว้เหมือนที่น้องเค้าอยากให้แม่เอาไปวางเอาไว้ แม่ก็เลยวาดภาพนี้ออกมาเพื่อให้น้องแฮคสมหวังพูดไปก็ร้องไห้ไป ฉันปล่อยให้เเม่เเฮคร้องไห้ บอกว่าอยู่ตรงนั้นสักพักก่อน เเละบอกให้เพื่อนๆในกลุ่มส่งกำลังใจให้เเม่เเฮคด้วย เเม่เล่าต่อว่าตอนนี้พี่สาวน้องแฮคกำลังท้อง แม่มีความหวังว่าน้องแฮคเค้าจะมาเกิดกับพี่สาวตอนนี้แม่ได้แต่หวังอยากให้ลูกได้อยู่บ้านที่เค้าอยากได้ เเละรอคอยการกลับมาของเเฮคเสมอ”
พื้นที่ปลอดภัยของเเม่น้องเจมส์ (เจมส์ป่วยเป็นมะเร็งเม็ดเลือดขาว เสียชีวิต 9 ก.พ.52) “เป็นภาพที่ไม่มีอะไรมาก บ้านหลังปัจจุบัน อยู่ริมสระบัว เเละครอบครัวได้อยู่พร้อมหน้ามีน้องเจมส์ด้วย ก็ยังอยากอยู่กับลูกเพราะลูกชายชอบบรรยากาศที่มีคลองได้อยู่กับลูกก็พอใจแล้ว นั่งทานจิ้มจุ่มหน้าบ้าน”
เเม่น้องติ๊กขณะเล่าเเลกเปลี่ยนพื้นที่ปลอดภัยของตัวเองให้เพื่อนๆฟัง
พื้นที่ปลอดภัยของเเม่ติ๊ก( ติ๊กเป็นคนไข้มะเร็งเม็ดเลือดขาวรักษา 10 ปี เสียชีวิตเมื่อ 4 ม.ค.52“)
เป็นรูปเถียงนา เป็นร่มเงาสองข้างทาง นั่งอยู่ด้วยกันสามคน มีวิทยุ ทรานซิสเตอร์ สระน้ำ คันนากั้นสองฝั่งเถียงนา รูปนี้ไปกับแฟนกับลูกมีความสุขมาก อยากอยู่เพราะว่ามีความสุขมาก”
คนสุดท้ายเเม่คิง คิงเป็นผู้ป่วยมะเร็งเม็ดเลือดขาวเสียชีวิตเมื่อเดือน กุมภาพันธ์ 2552
“ภาพที่มีแม่น้ำและสวนยาง พาราน้องคิงชอบพาเพื่อนไปที่สวนยางพาราเยอะเลย ”
จะสังเกตเห็นว่าพื้นที่ปลอดภัยของเเม่ๆ ทั้ง 5 คนนั้นยังมีลูกที่จากไปอยู่ด้วยเเทบทุกคน วัตถุประสงค์ของการทำกิจกรรมนี้ ฉันตั้งใจจะให้ทุกคนได้รวบรวมสิ่งที่เรียกว่าขุมพลังที่มีอยู่ในตัวเขาเองเเละเป็นสิ่งที่เขาสร้างมันขึ้นมาเอง สิ่งที่ได้เห็นจากทั้ง 5 ครอบครัว คือลูกที่จากไปยังเป็นเหมือนพลังใจให้เเม่ในการที่จะดำเนินชีวิตต่อไปเสมอ เพราะนี่คือการเตรียมตัวเองให้มั่นคง stabilize เพื่อช่วยให้เขานั้นหนักเเน่นเมื่อต้องเจอกับสิ่งต่างๆที่จะเข้ามาในชีวิตไม่ว่าจะดีหรือร้ายเพราะ บทเรียนรู้ที่ 2 ในการทำกลุ่มจะเป็นการเชื่อมโยงเห็นผลจากการสูญเสีย จึงเป็นการเตรียมความพร้อมให้เเม่ทุกคน
หลังจากที่ให้ทุกคนหาพื้นที่ปลอดภัยให้ตัวเองเเล้ว ก่อนที่จะเข้าสู่กิจกรรมที่ 2 ฉันให้ทุกคนเพ่งมองดูภาพอีกครั้งฉันเริ่มจากการถามคำถามว่า "หลังจากที่ลูกเสียเกิดผลกระทบอย่างไรกับเเต่ละคนเเละตอนนั้นเเต่ละคนเป็นอย่างไร"
เเม่โอ๊ต ; 1 เดือนไม่ทำอะไรเลย
เเม่เจมส์ ; หลงๆลืม ลืม เป็นคนเสียสติไปเลยจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ช่วงเเรกไม่อยากทำอะไรเลย ทำอะไรไม่ได้ว่“ตอนแรกที่สูญเสียลูกไปทำใจไม่ได้เลย เพราะว่าไม่คิดว่าเค้าจะจากไปเร็วขนาดนี้ ทำอะไรไม่ถูกเลย ไม่เป็นอันจะทำงานเพราะว่ามัวแต่คิดว่าเค้ายังอยู่กับเรา มองไปรอบ ๆ บ้านความรู้สึกเหมือนว่าเค้าอยู่กับเราด้วย และคิดว่าจิตวิญญาณ เค้ายังอยู่กับเราเค้าไม่ไม่ไปไหน แต่แม่เคยอ่านหนังสือเจอแต่ไม่รู้ว่าชื่ออะไร แต่เค้าเขียนเอาไว้ว่าเมื่อตอนที่เป็นมนุษย์ร่างกายอ่อนแอและ เมื่อเป็นดวงวิญญาณก็จะอ่อนแอ ขนาดจะดลบันดาลให้แม่ฝันเห็นก็ยังยากเลย ประมาณนี้แหละตามที่หนังสือได้กล่าวเอาไว้ แม่บางท่านบอกว่าการที่จะทำให้ลืมว่าลูกเสียแล้ว ก็จะเอาหมอนมาใส่ชุดนอน ใส่หมวกเหมือนที่ตอนยังมีชีวิตอยู่ แล้วเอาไปนอนกอดทุกวัน เหมือนว่าลูกเรายังอยู่กับเราเสมอ
เเม่เเฮค ; ไม่ได้ตั้งตัว ไม่คิดว่ามันจะเร็วขนาดนี้ รู้สึกช็อค
เเม่คิง ; ช่วงเเรกเห็นเพื่อนลูกไม่ได้ เห็นเเล้วคิดถึงเขา ลูกเคยกลับมาบ้านเเต่วันนี้ไม่เห็นมา
เเม่ติ๊ก ; ช่วงเเรกโล่ง รู้สึกว่าลูกไม่ทรมานเเล้ว ลูกรักษามานาน 10 ปี ตั้งเเต่ 4 ขวบเเต่มาเศร้าตอนเดือนที่ 3
ฉันสรุปในกลุ่มว่า "ช่วงเเรกทุกคนเเย่ เท่าที่ได้ติดตามครอบครัวทั้ง 5 ครอบครัวอย่างต่อเนื่องซึ่งก็เคยบันทึกไว้ในบันทึกนี้ก็จะเห็นว่าทุกคนค่อยๆดีขึ้น เเละ ณ วันนี้ทุกคนค่อยๆก้าวผ่านสู่เข้าสู่ขั้นการยอมรับเเล้ว เวลาจะช่วยเยียวยาให้ทุกคนดีขึ้นดีขึ้นลูกก็จะยังอยู่ในใจเราเสมอ ทีมเราขอเป็นกำลังใจให้เเม่ๆทุกคน" ฉันสรุปปิดท้าย
เวลาช่วงเช้าผ่านไปเร็วมากเนื่องจากเรามีโปรเเกรมทานข้าวและร้องเพลงต่อที่ห้องคาราโอเกะการพูดคุยจึงต้องพอเเต่เพียงเท่านี้ จริงๆเเล้วเเม่ๆทั้ง5 คน ยังอยากจะพูดอะไรเยอะ รู้สึกมันพรั่งพรูออกมาเเละตาม module ที่ฉันเเละพี่เกศพัฒนาร่วมกันขึ้นก็มีการพูดคุยประมาณ 4 - 5 คำถามไม่ว่าจะเป็นการปรับตัวของเเต่ละครอบครัว ความหวังเเละ plan ในอนาคต เเต่เเวลาเรามีจำกัดเเละเราเริ่มกิจกรรมเกือบ 5 โมงเช้าเพราะรอเเม่ๆเดินทางมาถึงเอาเป็นว่าก็ได้คุยกันต่อช่วงทานข้าว
ติดตามชมกิจกรรมพาเเม่ๆไป ร้องเพลงคาราโอเกะและทำบุญอุทิศส่วนกุศลได้ในบันทึกต่อไปนะคะ
อ่อ..ขอบคุณผู้ช่วยมือหนึ่ง น้องเเอล
น้องหนุ่ยสองสาวคนขยัน ช่วยประมวลภาพและเก็บรายละะอียดบันทึกเรื่องราวขณะทำกลุ่ม ท่านอาจารย์สุรพลส่งตรงมาช่วยโดยเฉพาะ ขอบคุณค่ะ
น้องเเอล
น้องหนุ่ย
ความเห็น (19)
สวัสดีค่ะ
มาชื่นชมกิจกรรมดีดี
และขอเป็นกำลังใจ
ให้คุณแม่ทุกคน เข้มแข็งนะคะ
สวัสดีค่ะ พี่สาว
ชื่นชมกับการทำเพื่อครอบครัวน้องๆ ผู้สูญเสียค่ะ
ขอให้สิ่งดีๆ เกิดกับพี่กุ้ง เสมอค่ะ
คิดถึงค่ะ
ดีเยี่ยม เสียดายพี่เกศติด เลยไม่ได้มาจอย แต่หนุ่ยส่งรูปมาให้ ชื่นชมจ๊ะ
ศรีเวียง ไพโรจน์กุล
ขอแสดงความชื่นชมกับกิจกรรมนี้ ดีมากเลยค่ะ
ขอบคุณค่ะพี่นาง ที่มาเป็นกำลังใจให้เเม่ผุ้สูญเสียค่ะ
สาธุ น้องสาวพอลล่าพี่กุ้งก็หวังอย่างนั้นตลอดไปค่ะ ขอให้สิ่งดีดีมีขึ้นตลอดไป
พี่เกศขา เสียดายพี่เกศติด เเต่ไม่เป็นไรนะคะ ครั้งหน้าค่ะครั้งนี้กุ้งรู้สึกประทับใจกับเเม่ๆทุกคนค่ะ เข้มเเข็งสู้มากๆ ต้องยอมรับว่าทุกคนบอบช้ำ เจ็บปวด เเต่เวลาช่วยเยียวยาให้พวกเขาดีขึ้น ดีวัน ดีคืน เราก็มีหน้าที่เป็นเพื่อนร่วมเดินทาง ช่วยนำทางให้เขาสามารถก้าวข้ามความเจ็บปวดนี้ให้ได้ ภาพนี้ต้องขยายค่ะ
ขอบพระคุณท่านอาจารย์ศรีเวียงค่ะ กิจกรรมครั้งนี้เป็นผลพวงจากการเข้า workshop
เมื่อวันที่ 13 -14 สิงหาคม ที่ผ่านมาค่ะ อ.ปริชวัน อ.นวนันท์ สุดยอดเลยค่ะ กุ้งบอกอาจารย์ว่ากุ้งจะนำสิ่งที่ได้เรียนรู้ลงพื้นที่ วันนี้กุ้งทำเเล้วเเละกุ้งคิดว่ารูปเเบบนี้ใช้ได้ในบริบทของทีมเรา ขอบพระคุณอาจารย์อีกครั้งค่ะ ที่นำองค์ความรู้ในเรื่อง palliative มาเติมเต็มให้กุ้งเสมอ
มาชื่นชมยินดีด้วยคะ กิจกรรมที่ดีคะกุ้ง ชวนไปลงทะเบียน
งานนี้คะ พี่แก้ว พี่ไก่กัญญา ไก่ประกาย ลงทะเบียนแล้วคะ ชวนแดง ด้วยนะ ยังไม่ได้ชวนเกศ ลดา หน่อย ก ระติก หน่อย
สวัสดีครับกุ้งนาง ชื่นชมครับ กับกิจกรรมให้ผู้ที่มีทุกข์ พอให้คลายทุกข์
- มาให้กำลังใจ ทั่วไทย ไปด้วย G2K
- ๑๘ ก.ย ๕๒ F2F ที่ อาคารเพียรพิจิตร นะ ท่าน
ทำงานดูแลผู้ป่วยระยะสุดท้ายเหมือนกันครับ ส่วนใหญ่เป็นผู้ใหญ่ครับ
ตอนนี้ ดูเคสมะเร็งตับ อยู่ 2 รายครับ
ขอบคุณค่ะพี่ไก่ กุ้งเข้าไปเเล้วเเต่ว่าคลิกเข้าไปเเล้วลงทะเบียนอย่างไรคะ
ช่วยให้คนทุกข์ให้หายทุกข์ คิดว่าได้บุญค่ะลุงวอญ่า จึงอยากทำค่ะ
อาจารย์ JJ เจอกันวันที่ 18 ค่ะ
ในผู้ใหญ่ก็คงจะเป็นอีกบริบทหนึ่งนะคะ เเต่ก็คงอิงเเนวคิดเดียวกันค่ะ คุณศุภลักษ์
ครูพร(ศิริพร นานอก)
สวัสดีจ๊ะน้องกุ้ง
ความเจ็บปวดที่ผ่านมา ได้มาเล่าสู่กันฟังทุกคนสามารถรับรู้หมดทุกอย่างจะมากหรือน้อย มาพบกันครั้งนี้ ปัญหาทุกอย่างความทุกข์ ความเศร้าที่ผ่านมาค่อยๆคลีคลายออกไปในทางที่ดี ให้กำลังใจซึ่งกันและกัน ต่างคนต่างดีใจที่ได้พบกันอีกเหมือนครอบครัวเดียวกัน(แม่น้องติ๊ก น้องโอ๊ด น้องทิพย์)ไปนอนที่บ้านพี่ด้วยขอบคุณน้องกุ้งที่มีกิจกรรมดีๆๆ (เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่จะส่งรูปให้อีก)
ขอบคุณค่ะพี่พร ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างครูพรสุดยอดของเด็กๆค่ะ
กลับมาอ่านเเล้วรู้สึกว่าเราบันทึกได้ดีทีเดียวคิดถึง gotoknow ค่ะ กลับมามอบดอกไม้ให้ตัวเอง