ยิ่งให้...ยิ่งได้... จริงหรือ เราเท่านั้นที่รู้
5 มิถุนายน2552
วันนี้ เป็นวันที่เราต้องขึ้นเวรบ่าย แต่เนื่องจาก แม่ไม่สบาย ต้องนอน รพ จึงขออนุญาต หัวหน้า ลากิจ 1 วัน พรุ่งนี้ ค่อยไปทำงาน ( ในวันหยุด ลูกหลานหลายคน หยุดงาน ช่วยกันดูแลได้ ส่วนงานของเรา มันหยุดไม่ได้ หาคนขึ้นแทนลำบาก )
ไม่เป็นไรนะ อาการของแม่ ดีขึ้นมากแล้ว เพราะว่าได้กำลังใจมากมาย จากลูกหลาน
เราต้องทำใจนะ แม่เราอายุ มากแล้ว 75 ปี เป็นหลายโรค ก็ต้องมีบ้างที่ต้องป่วย นอน รพ แต่ไม่เป็นไร อาการไม่น่าเป็นห่วงแล้ว นอนพักฟื้นอีก สักอาทิตย์ ก็น่าจะดีขึ้น
ช่วง 2 วัน ที่ผ่านมา มีโอกาสได้ ทำงานใหม่ ที่ค่อนข้างท้าทาย พอสมควร เป็นงานที่เราต้องทำ เป็นงานที่เป็นบทบาทอิสระของเรา ให้เราได้ใช้ทักษะความรู้ ความสามารถที่เรียนมาทั้งหมด และต้องใช้ทักษะด้านมนุษย์สัมพันธ์ เพราะคนที่เราต้องเจอมีหลายบทบาทหน้าที่ หลายสถานะ ไม่เหมือนกันเลยสักคน
ยอมรับว่าเครียดมาก กับงานนี้ เพราะว่าได้รับเวรมาจากเพื่อนที่ทำหน้าที่นี้ มาก่อน ว่านอกจากต้องรับบทหนักจากญาติแล้ว ยังต้องมาเจอกับผู้ร่วมงานบางคนที่ไม่ค่อยเข้าใจในเรื่องนี้ ไม่ใช่สิ ไม่ใช่ไม่เข้าใจ แต่ต่อต้านเลยด้วยซ้ำ คำพูด ท่าทาง การแสดงออกมา แทบจะทำให้ พวกเราหมดกำลังใจในการทำงาน
ไม่รู้สิ คิดว่า ทุกหน่วยงานก็ต้องมีคนแบบนี้นะ มันไม่ใช่ความผิดของเขา ที่มีความคิดเห็นไม่ตรงกันกับเรา แต่เราจะทำอย่างไร เราจะยอมให้ เขามาทำลายสิ่งที่พวกเรา กำลังทำให้ดีขึ้นมาหรือ
เราไม่เคยคาดหวังว่าสิ่งที่พวกเราทำ จะทำให้เกิดผลดีเลิศ หรือไม่ผิดพลาดหรอกนะ แต่เราหวังไว้ว่า เราจะสามารถทำให้ ผู้ป่วยและญาติบางกลุ่มที่ต้องการความช่วยเหลือ เป็นพิเศษได้รับความรู้ ความมั่นใจในการดูแลผู้ป่วยที่ต้องกลับไปอยู่บ้าน ได้ อย่างสบายใจขึ้น
ในหอผู้ป่วยหนึ่ง 40 เตียง มีผู้ป่วยที่แพทย์วางแผนให้ กลับบ้าน และให้ญาติเรียนรู้ การดูแลผู้ป่วย เพื่อการดูแลต่อเนื่องที่บ้าน หลายราย แต่ละรายมีความซับซ้อนของโรคที่เป็น มีมากกว่า 5 โรคใน1 คน
พวกเราคิดว่า ถ้ามี discharge planner คอยดูแลตรงจุดนี้ มันก็คงทำให้งานของเราง่ายขึ้น
เราคิดว่า เราคิดไม่ผิด หอผู้ป่วยอื่นเขาก็มี และทำมานานแล้ว ทำได้ดีด้วย ของเราเพิ่งจะเริ่มต้น ยังลองผิด ลองถูก แต่นั่นแหละ แค่ได้ เริ่มต้น มันก็น่าจะดีแล้ว ทุกอย่างมันต้องมีการเริ่มต้นไม่ใช่หรือ
หลังจากที่เราประชุม ตกลงกันแล้วว่า เราจะทำนะ เราก็ได้ เริ่มต้นแล้ว 3-4 วัน
เราเจอปัญหามากมาย เราไม่เคยคิดว่า ที่เป็นอยู่ เราทำงานอย่าง routine เกินไป ทำตามกันไป แต่มาถึงตอนนี้ เรารู้ตัวเองแล้วว่า เรายังต้องพัฒนาอะไร อีกมากมาย โดยเฉพาะความรู้ เรื่องโรค ตลอดจน แนวทางการรักษา ทั้งที่ ปกติ และซับซ้อน เอาเข้าจริงๆ เรารู้ว่า เราไม่แม่นในองค์ความรู้เหล่านั้น ทำให้ เราขาดความมั่นใจในการเข้าหา case
ถึงเวลาแล้วที่เราต้องพัฒนา ความรู้ ทักษะ ต่างๆ อย่างจริงจังซะที
การแพทย์ปัจจุบันก้าวหน้า ไปมาก เราพยาบาลต้องมีการ
up date กันตลอดเวลา ความคิดที่ว่า ทำงานตามๆ กันไป ใช้ความรู้ทักษะเดิมๆ ที่มีอยู่เดิมในยุคนี้ มันไม่ได้แล้ว เทคโนโลยีมันพัฒนาไปไกลมาก เราต้องก้าวตามให้ ทันองค์ความรู้ที่เปลี่ยนแปลงไป
การทำงานนี้ เราต้องเจอกับญาติผู้ป่วยที่เขามีความเครียดมากๆ บางคนด้วยบุคลิกภาพของเขา ทำให้ มีการปรับตัวได้ ดี ผ่านความเครียดมาได้ สามารถเรียนรู้ และรับกับสิ่งใหม่ที่เราให้เขาได้ดี
สำหรับญาติบางคน ยังทำใจยอมรับกับโรค กับสภาพของผู้ป่วยไม่ได้ เราต้องยอมรับ และให้ เวลา เขา เพื่อทำใจก่อนสักระยะ ไม่มุ่งแต่จะทำหน้าที่ของเราโดยไม่คำนึงถึงความรู้สึกของผู้รับ
บางคน มีแหล่งสนับสนุนมาก มีคนร่วมดูแลรับผิดชอบผู้ป่วย หลายคน มีเงิน มีเวลาพอ เขาก็สามารถทำได้ ด้วยดี มีความสุขในการทำ
แต่ สำหรับบางคน ไม่มีลูก อยู่กัน 2 คนตายาย เมื่อถึงคราวป่วย ต้องดูแลกันเอง
มันก็เป็นเรื่องเครียดสำหรับเขา จะอยู่โรงพยาบาลตลอดไปก็ไม่ได้ เพราะ แพทย์ประเมินแล้วว่า สามารถกลับไปดูแลต่อ ที่บ้านได้ แล้ว
คนที่เป็น อัมพาต เส้นเลือด สมองแตก มีอาการพูดไม่ได้ อัมพาตครึ่งซีก ถ้า ญาติมาตั้งความหวังว่า จะกลับบ้านต้อง เดินได้ ก่อน พูดได้ ก่อน ช่วยเหลือตัวเองได้ก่อน ซึ่งในความเป็นจริง มีแค่ปาฏิหาริย์ เท่านั้น
สำหรับเรา เมื่อคนไข้ พร้อม ไม่มีโรคแทรกซ้อน ญาติก็ต้องมาเรียนรู้ การดูแลเพื่อการดูแลต่อเนื่องที่บ้าน นั่นคือ งานของเรา
การเริ่มต้น เข้าหา case เราต้องศึกษาข้อมูล ประวัติ การเจ็บป่วย สภาพครอบครัว ผู้ดูแล รายละเอียดทุกอย่างของเขา เราต้องยอมรับว่า เขาอาจพอใจ หรือไม่พอใจกับการกระทำของเรา
ดังนั้น สิ่งที่สำคัญ เราต้องมีมนุษย์สัมพันธ์ที่ดี กับทุกคนที่เราดูแล ด้วยสีหน้า ท่าทาง คำพูด ที่เป็นมิตร
มันยังไม่จบนะ มันแค่การเริ่มต้นเท่านั้น มันต้องมีสิ่งที่เราต้องทำอีกมากมายหลายอย่าง การประสานงานกับหน่วยงานที่เกี่ยวข้อง รวมถึงการร่วมมือกันของทีมที่ดูแลผู้ป่วย และที่สำคัญที่สุด คือกำลังใจ ที่พวกเราทีมพยาบาลด้วยกันที่จะมีให้แก่กัน
**** ขอแค่อย่า ทับถมกัน ด้วยคำพูด กริยาท่าทาง
**** ขอแค่ความร่วมมือ เล็กๆ น้อยๆของพวกเราเอง
**** อย่าถือ ว่า เป็นภาระ
**** ขอให้ถือว่าเป็นหน้าที่ อิสระที่เราต้องทำ ด้วยความเต็มใจ
**** อย่าให้ปัญหาต่างๆมาเป็น อุปสรรคในการทำงานของเรา
**** ขอให้ภูมิใจ ถ้าเจอปัญหา นั่นแสดงว่า เรากำลังทำงาน
**** คนที่กลัวปัญหา คือคนที่ไม่กล้าทำอะไรเลย
**** ขอแค่ เราทำให้ เขาด้วยใจจริง เราก็จะได้ ความจริงใจกลับมาแน่นอน
ของฟรี ไม่มีในโลกแน่นอน
ใครทำอะไร ก็ได้สิ่งนั้น เหมือนใครบางคนบอกว่า
ยิ่งให้...ยิ่งได้ จริงหรือ เราเท่านั้นที่รู้
17น
5 มิถุนายน 2552
ความเห็น (13)
สวัสดีค่ะ คุณ subah อ่านก็ทำให้คิดถึงตอนที่ทำงานอยู่ที่เมืองไทยนะค่ะ เป็นเรื่องจริงว่าทุกองค์กรในหน่วยงานมีผู้ร่วมงานมากมาย ยอมเกิดความคิดเห็น ไม่ตรงกันบ้าง บางครั้งก็คิดว่าเป็นธรรมดาแต่ สถานการณ์จริงๆ หามีเวลาคิดไม่ค่ะ
เอาฝนมาเพิ่มค่ะ ... อิอิ ขอให้มีความสุขกับการทำงานนะค่ะ
สวัสดี ค่ะ
ขอบคุณ สายฝนค่ะ
การทำงานทุกงาน ทำให้ เราท้อได้
แต่เราต้อง มีกำลังใจ ให้ ตัวเองอยู่เสมอ
ขอบคุณค่ะ
สวัสดีค่ะแต่งblog สวยจังเลยค่ะ
งานพยาบาลเป็นงานที่ท้าทายนะคะ
เราทำเราได้ ได้ ความสุขค่ะ...อย่างที่เรามีประสบการณ์มาก
มี่การคาดการณ์สิ่งที่จะเกิดขึ้นและมีการเตรียมการ...จะช่วยชีวิตของคนไข้ดีมากๆ...บุญทั้งนั้นค่ะ....
ลงเวรดึกค่ะ ยุ่งค่ะ แต่มีความสุขนะคะ...
สวัสดีค่ะงานของเราเครียดนะคะ
เราต้องหาทางออกดีๆ...ดอกไม้สวยๆ...ก็เป็นพลังใจดีๆให้เรา
ขอบคุณนะคะมิตรภาพจากทางไกล
ขอบคุณดอกไม้สวยๆนะคะ
สวัสดีค่ะ
แวะมาทักทายและยืนยันค่ะว่า ยิ่งให้...ยิ่งได้ จริงค่ะ
มีความสุขในวันหยุดนะคะ
(^___^)
สวัสดีค่ะวันนี้ไม่ได้หยุดค่ะ
เด็กๆก็นะ...
อาการไม่ stable...
สู้ๆค่ะ...ขอบคุณนะคะที่มาทักทายกัน
- มองภาพแมวกอดกันเพลินไปหน่อยค่ะ น่ารักจังเลยนะคะ
- ความท้าทายในการทำงานมีขึ้นอยู่ตลอดเวลาค่ะ...บางครั้งงานที่น่าเบื่อ หากหัวใจเราเบิกบานก็ทำให้งานสนุกได้..คุณ subah มองโลกในแง่ดีและมีกำลังใจอยู่เสมอ เชื่อว่าเอาชนะอุปสรรคในงานได้สบายมากค่ะ
- หากท้อแท้ เราก็มาแบ่งปันความรู้สึกแย่ ๆ กัน ก็จะรู้สึกดีขึ้นค่ะ หลายครั้งที่ ศิลาเองก็รู้สึกว่า "เรากำลังทำอะไรอยู่" ทำไมมันดูไม่มีอะไรใหม่ ๆ หรือมีคุณค่าอะไรเลย
- ทบทวนไปมาก็รู้ว่า "ใจ" เราเองที่บางครั้งอาจจะลืมชาร์ตแบตเตอรี่ค่ะ
- ขอบพระคุณนะคะที่นำทางให้เยี่ยมชมบันทึกดี ๆ ท่ามกลางบรรยากาศที่แวดล้อมด้วยธรรมชาติและสัตว์น่ารัก...ขอภาพไปดูเล่นหน่อยนะคะ รู้สึกว่าจะเลือกภาพที่ไว้ในบันทึกนี้ได้ตรงใจกับ blogs ศิลาหลายภาพเลยค่ะ...สงสัยชอบอะไรเรียบ ๆ สบายตาเหมือนกันเลย
สวัสดีค่ะ
- การให้มีความสุขของผู้ให้ค่ะ
- เมื่อเราเป็นผู้รับ..ก็ต้องเป็นผู้ให้ด้วยใจถูกต้องแล้วค่ะ
- มีความรักและการให้มาฝากค่ะ
- http://gotoknow.org/blog/krukim/271597
สวัสดี ค่ะ คุณพี่แดง
ขอเรียกแบบนี้นะคะ
ขนาดว่าเราไม่เคยเห็นหน้ากัน แต่พี่แดง เข้ามาทักทายกันอย่างสมำเสมอ
ขอบคุณนะคะ เหมือน อาจารย์ศิลาบอกนะคะ ว่า
หากท้อแท้ เราก็มาแบ่งปันความรู้สึกแย่ ๆ กัน ก็จะรู้สึกดีขึ้นค่ะ
ขอบคุณค่ะ
สวัสดี ค่ะ ท่านอาจารย์ ศิลา
ขอบคุณมากๆ นะคะ ที่เข้ามาเยี่ยมที่บันทึกนี้
อ่าน ที่อ.ศิลาบอก แล้วทำให้ เรามีกำลังใจมากขึ้นค่ะ เพราะการทำงานบางที มันเหมือนไม่มีอะไรใหม่ แต่เราสามารถใส่ใจให้ กับมัน ทำมันให้ สนุก เราก็สนุกกับมันจริงๆ ค่ะ แม้ไม่มีใครเห็นคุณค่า แต่เราคนที่ทำ เห็นคุณค่ามันเสมอ ของบางอย่างคุณค่า มันอยู่ที่ใจ นะคะ
ชอบที่อ.ศิลาบอกว่า
ความท้าทายในการทำงานมีขึ้นอยู่ตลอดเวลาค่ะ...บางครั้งงานที่น่าเบื่อ หากหัวใจเราเบิกบานก็ทำให้งานสนุกได้
ขอบคุณมากๆนะคะ
สวัสดี ค่ะ คุณ คนไม่มีราก
บางครั้ง เวลาที่เราพูด อะไรออกไป สิ่งแรก ที่เราคิดจะพูด คือคำพูดที่มัน positive ต่อผู้ฟังก่อน แล้วเราค่อยเติมสิ่งที่ เราอยากบอกไปแก่เขา ซึ่งมันอาจเป็นเรื่องจริง ที่เขาอาจไม่อยากฟัง แบบนี้ ถือว่าเราซื่อสัตย์ต่อความรู้สึกของตัวเองไหมค่ะ
ถ้าใครคนที่เรารู้สึกดีกับเขา มาพูด มาบอกสิ่งที่ไม่ดีของคนอื่น ให้เราฟัง ถ้าเราไปออกความเห็น สนับสนุน โดยที่เราไม่มีข้อมูล หรือแม้ว่า มีข้อมูล เพื่อต้องการเอาใจคนๆนั้น หรือต้องการพรรคพวก
แบบนี้ถือว่าเรา ติดกับดัก ของถ้อยคำ ที่ปรุงแต่งใช่มั๊ยคะ
แสดงว่า เราควร อยู่เฉยๆ ไม่เออ ออ ไม่คัดค้าน ฟังเฉยๆ คู่สนทนาเขาจะรู้เอง ว่า เขาควรเปลี่ยนประเด็น การพูดได้แล้ว จริงมั๊ยคะ
ยิ่งคิด ยิ่งทำยากนะคะ แต่เราต้องฝึก ทำ
ขอบคุณมากๆ ค่ะ
สวัสดี ค่ะ พี่ครูคิม
กำลังฝึก เรื่องการ คิด การพูด ที่ไม่ผ่านการปรุงแต่งค่ะ
อยากบอกว่า ขอบคุณมากๆ ค่ะ ที่ทำให้ รู้ว่า แม้ว่า ไม่เคยพบกัน แต่สิ่งที่พี่ครูคิมทำ มันทำให้ อีก หลายต่อหลายคน ที่ติดตามเรื่องราวอยู่
มีกำลังใจในการทำงานในหน้าที่รับผิดชอบของตัวเอง ให้ ดีที่สุด
รวมทั้ง ตัวเองค่ะ
ขอบคุณค่ะ
สวัสดีค่ะ
ยิ่งให้ยิ่งได้นะคะ...
เอาดอกไม้สวยๆมาเป็นกำลังใจคนสีขาว...
