เผชิญความตายอย่างสงบ รพร.ปัว ตอนที่ 1
ขอสวัสดีด้วยความคิดถึง สมาชิกชาว G2K ทุกท่านนะคะ หลังจากที่ห่างหายไปไม่ได้นำเอาเรื่องราวประสบการณ์มาแลกเปลี่ยนและแบ่งปัน ก็ด้วยภาระหน้าที่หลักที่รุมเร้า ถึงแม้ไม่ได้เขียน blog แต่ก็ติดตามตามอ่านและแวะเข้ามาเก็บเกี่ยวความรู้อยู่เสมอนะคะ...และด้วยวันนี้ประสบโอกาสดีที่ได้รับเชิญจากชมรมผู้สูงอายุอำเภอปัว ให้ไปบอกเล่าเรื่องราวที่คิดว่าน่าจะเป็นประโยชน์ต่อผู้ที่ได้เรียนรู้นั่นคือ เรื่องราวของการเตรียมตัวเพื่อให้พร้อมต่อการเผชิญกับสิ่งที่ผู้คนพยายามหลีกหนีมาตลอดชีวิต นันคือ "ความตาย" เราจะเตรียมตัวเพื่อเผชิญความตายอย่างสงบได้อย่างไร...นั่นเป็นโอกาสที่ได้รับเชิญนะคะ แต่ก็ด้วยภาระหน้าที่อีกนั่นแหละที่ทำให้ไม่ได้มีโอกาสไปบอกเล่าเรื่องราวด้วยตนเอง จึงได้จัดทำเรื่องราวเป็น วีดีโอซีดี บอกเล่าประสบการณ์ที่ได้รับจากการจัดอบรมเชิงปฏิบัติการ เผชิญความตายอย่างสงบ ณ ที่โรงพยาบาลสมเด็จพระยุพราชปัว เมื่อ 28-30 พ.ย. 2551 ครั้งกระโน้น ฝากต่อให้คุณพี่อารีย์ วรปรางกุล นำไปบอกเล่าและแลกเปลี่ยนกันในเวทีการประชุมวิชาการประจำปีของชมรมผู้สูงอายุอำเภอปัว ในวันที่ 6 มีนาคม 2552 ที่จะถึงนี้ และก็เลยถือโอกาสนำมาแบ่งปันกับชาว G2K ทุกท่านที่สนใจด้วยเพื่อที่จะนำไปใช้ได้ทั้งกับตนเองและผู้คนรอบข้างนะคะ...
ในตอนแรก เมื่อทราบว่าได้รับเชิญให้ไปพูดในเรื่องของ การเผชิญความตายอย่างสงบ ก็คิดหนักเหมือนกันว่า จะพูดอย่างไรดีที่ผู้ฟังฟังแล้ว ไม่คิดว่าเป็นเรื่องที่ไม่เป็นมงคล พอดีได้พูดคุยกันกับทางทีมผู้จัดและที่ปรึกษาอีกหลายท่าน ก็เลยคลายกังวลลง ...อาจจะเป็นเพราะว่าภูมิหลังของเรา ได้รับการปลูกฝังมาตั้งแต่เล็กว่า ไม่ให้พูดถึงเรื่องของการเป็นการตายเรื่อยเปื่อย ใช่ไหมคะ การเอาเรื่องความตายมาพูดเล่นกันจะถือว่าไม่เป็นมงคล แช่งกันหรือเปล่า ดูเหมือนเป็นเรื่องที่ไม่น่าพูด นะคะ... ตอนนี้ยังเป็นอย่างนั้นกันอยู่ไหมคะ...ก็เพราะเหตุนี้น่ะค่ะ ในปัจจุบัน จากประสบการณ์การทำงานของเรา จึงทำให้เรายังคงพบเห็น ผู้เฒ่าผู้แก่หลายรายที่มานอนโรงพยาบาลเพราะใกล้หมดอายุขัยแล้ว รวมทั้งลูกหลานที่ห้อมล้อมเฝ้าดูแล ยังไม่สามารถจะยอมรับกับการเจ็บป่วยระยะสุดท้ายนั้นได้ โดยเฉพาะเมื่อชวนพูดถึงความตายหรือการเตรียมตัวเข้าสู่วาระสุดท้ายของชีวิต... ทั้งๆที่ ในความเป็นจริง ...ทันทีที่มีการเกิด นั่นก็หมายถึงต้องมีการตายตามมาอย่างแน่นอน...มันเป็นเรื่องที่แน่นอนอยู่แล้ว เพียงแต่ในความแน่นอนนั้น มีความไม่แน่นอนแฝงอยู่ ก็คือเราไม่รู้ว่าจะตายเมื่อไหร่ เท่านั้นเอง...
ในชีวิตเรานั้น ถ้าเราตระหนักถึงความจริงข้อนี้อยู่ตลอด เราจะใช้ชีวิตอย่างไม่ประมาท ทำทุกเวลานาทีในวันนี้ให้เป็นวันที่ดีที่สุด เพราะอาจไม่มีวันพรุ่งนี้สำหรับใครอีกหลายคน ก็เป็นได้
ฟังดูแล้ว รู้สึกอย่างไรบ้างคะ บางคนอาจรู้สึกเศร้า บางคนรู้สึกเหงาใจ ทำอย่างไรเราถึงจะยอมรับความจริงข้อนี้ได้ ด้วยใจที่เป็นสุข ...นั่นก็เลยเป็นที่มาของโครงการอบรมเชิงปฏิบัติการเผชิญความตายอย่างสงบ นั่นเองค่ะ...
ในปัจจุบันได้มีองค์กรหนึ่ง ซึ่งเกิดขึ้นจากการรวมตัวกันของกลุ่มคน ที่เล็งเห็นถึงความสำคัญของการเตรียมตัวให้พร้อม ที่จะเผชิญกับความไม่แน่นอนของความตาย ที่อาจมาถึงได้ตลอดเวลา นั่นคือ เครือข่ายพุทธิกา ซึ่งนำโดยพระอาจารย์ไพศาล วิสาโล เจ้าอาวาสวัดป่าสุคะโต จังหวัดชัยภูมิ และทีมงานซึ่งประกอบไปด้วยคุณหมอโรจนศักดิ์ ทองคำเจริญ รพ.แม่สอด จังหวัดตาก คุณพยาบาล สุรีย์ ลี้มงคล จากรพ.ศิริราช คุณธวัชชัย โตสิตระกูล คุณวรรณา จารุสมบูรณ์ คุณสุชาดา โตสิตระกูล และคุณ ณพร นัยสันทัด จากเครือข่ายพุทธิกา เราได้เชิญท่านเหล่านี้มาจัดกระบวนการเรียนรู้ให้กับบุคลากรของโรงพยาบาลสมเด็จพระยุพราชปัว ซึ่งจากการอบรมครั้งนั้น พบว่ามีเสียงตอบรับต่อโครงการนี้เป็นอย่างดี...มีเรื่องราวดีๆอะไรบ้างจากการอบรม เชิญติดตามได้ในตอนที่ 2 ค่ะ...
ความเห็น (1)
- เคยอ่านหนังสือ "ระลึกถึงความตายสบายนัก" และหนังสืออื่นๆ ของพระไพศาล วิสาโล และเครือข่ายพุทธิกา อยู่หลายเล่ม อ่านง่ายและได้ข้อคิดมากมาย
- ก็พยายามฝึกฝนตนเองให้ระลึกถึงความตายอยู่เสมอๆ
- ส่วนตัวแล้วชอบอ่านบทความและหนังสือของพระไพศาล วิสาโล มาก ตอนท่านมารพร.ปัวก็มีคนชวนไปสังเกตการณ์แต่ไม่อาจปลีกเวลาได้จริงๆ พี่จี๋บอกจะเอา CD มาให้ก็เงียบไป ได้มาอ่านบล๊อกนี้แล้วรู้สึกดีมากๆ เลยเพื่อนเอ๋ย
- ขอบใจจริงๆ นะเพื่อน
- มีโอกาสจะจัดเวทีที่จังหวัดให้มาเล่าสู่กันฟังบ้างเน้อ