หนังสือส่งเสริมการอ่านสำหรับเยาวชน

 

เมื่อเย็นวาน ป้าเล็กแฟนลุงเหวี่ยงพายเรือมาที่บ้าน  นุตเห็นข้างๆ ตัวป้าเล็กมีปิ่นโตเถานึง  นุตคิดกระหยิ่มในใจ ‘ปิ่นโตเถาหนึ่งมี ๔ ชั้น  อย่างน้อยก็ต้องมีขนมอะไรอร่อยๆ สักชิ้นนึงแหละ’

ป้าเล็กเป็นแม่ค้าทำขนมจากผลิตภัณฑ์ที่หา หรือปลูกได้เอง ขายทั้งปลีกและส่ง  เวลาป้าเล็กทำอะไรแปลกๆ ใหม่ๆ ชอบเอามาให้ที่บ้านนุตลองชิม  ไม่ว่าจะดิบ ไหม้ เหนียว หนืด  จืดชืดอย่างไร  ป้าเล็กก็ไม่เคยผิดหวัง  เพราะพี่นิธฟาดเรียบ

“เอาชามมาถ่ายสิลูก  ป้าทำ ‘กะทิสายบัว’ ไปให้บ้านป้าใหญ่  อาหล่อ ลุงนึก เหลือบ้านนุตนี่แหละ” ความฝันของนุตที่จะได้กินขนมอร่อย ๆ ดับวูบ

“ป้าเล็ก  ไปซื้อสายบัวมาจากไหนจ๊ะ”  เสียงแม่ตะโกนถามมาจากในบ้าน

“โอ๊ย!  ไปซ้งไปซื้ออะไรกัน  ตามทุ่งมีเยอะแยะ  พายเรือไปเก็บเอาซิ  หลังบ้าน ท้ายๆ บ่อก็มี”  ป้าเล็กตะโกนตอบ

“จะไปมั้ยล่ะ  พรุ้งนี้ตื่นเช้าๆ  สิ พ่อจะพาไป”  พ่อรับอาสา

เช้าวันนี้เรือสำปั้นของพ่อจึงได้ใช้ออกงานอีกครั้ง  คราวนี้แม่พายหัวเรือ  พ่อถือท้าย  นุตวิดน้ำเรืออยู่ตรงกลาง

“โอ้โฮ!...พ่อ...ตรงโน้น....โน่น...แม่เห็นดอกนึง”

“ตรงนี้อีก  ๒  ดอก แน่ะแม่”  นุตชี้บอก

พ่อเอาพายต้านน้ำให้เรือชะลอ  นุตคว้าได้ตรงดอกดึง ครั้งแรกไม่ออก  จึงกระชาก  ได้แต่ดอกติดมือมา

“ต้องจับให้เหมาะๆ ตรงๆ แล้วกระตุกทีเดียว  ดอกบัวจึงจะหลุดมาทั้งสาย”  พ่อบอกพร้อมถอนสายบัวอีกดอกให้ดูเป็นตัวอย่าง  สายบัว เขียว สด อวบ ดอกแย้มบาน มีกลิ่นหอมอ่อนๆ เป็นสายแรกที่มาอยู่ในลำเรือ

“เก็บสายบัวกันเหรอ  โน่น...ตรงท้ายสำโหลกโน่นมีเป็นดงเลย”  น้าแจ๊ดที่มาจากเกี่ยวหญ้าให้วัวร้องบอก

“แต่ต้องพายเรือไปไกลหน่อยนะ”

ได้ยินคำว่า ‘เป็นดง’ ถึงจะไกลแค่ไหนแม่ก็ไม่หวั่น  บัญชาการอย่างเด็ดเดี่ยวให้พ่อพาไปให้จงได้

พ่อพายเรือลุยไปในดงผักปอดบ้าง ผักบุ้งบ้าง  แม่ก็ออกแรงแข็งขัน

“แม่...ดอกอะไร ขาวๆ เล็กๆ น่ารักจัง”

แม่ไม่ตอบ  เพราะแม่ก็คงไม่รู้  นุตนึกได้ถึงเรื่องนิราศภูเขาทอง  ของท่านสุนทรภู่  กวีที่ได้รับการยกย่องจากองค์การยูเนสโก ให้เป็นบุคคลผู้มีผลงานดีเด่นทางวัฒนธรรมระดับโลก  ซึ่งครูให้นุตอ่านและแปลตรงที่ว่า

                ‘จนแจ่มแจ้งแสงตะวันเห็นพรรณผัก

                ดูน่ารักบรรจงส่งเกสร

                                เหล่าบัวเผือนแลสล้างริมทางจร      

                                ก้ามกุ้งซ้อนเสียดสาหร่ายใต้คงคา

                                สายติ่งแกมแซมสลับต้นตับเต่า

                                เป็นเหล่าเหล่าแลรายทั้งซ้ายขวา

                                กระจับจอกดอกบัวบานผกา

                                ดาษดาดูขาวดังดาวพราย’

                               

บรรยากาศตอนนี้ตรงกับที่ท่านสุนทรภู่บรรยายไว้ซะจริงๆ  นี่ถ้านุตได้มาเห็นก่อนคงได้คะแนนเต็มจากงานชิ้นนี้แน่ๆ เลย

“พ่อ...พ่อ...ดูโน่นซิ   เป็นดงอย่างน้าแจ๊ดว่าจริงๆ”  แม่มีอาการตื่นเต้นกับดงดอกบัวอย่างเห็นได้ชัด

แม่เก็บดอกโน้น ดอกนี้  จนเต็มลำเรือ

“พอหรือยังล่ะ เรือเพียบแล้วนา...นุต วิดน้ำเข้า”

“แม่จะเอาไปฝากใครต่อใครหลายคน”  แม่จาระไนชื่อคนโน้น คนนี้มากมายก่ายกอง ตามประสาคนหน้าใหญ่ชอบไล่แจก

“พ่อตรงโน้นอีกดอก”

พ่อวาดเบนหัวเรือให้แม่เอื้อมเก็บ  เรือเลยเป้าหมาย แม่จึงต้องหันข้างมาเก็บ

“นุตช่วยแม่เก็บดอกนั้นซิ”  นุตเอื้อมมือจะเก็บดอกบัวตามที่แม่สั่ง  จังหวะที่เอื้อมเก็บของนุตกับแม่พร้อมๆ กันนั่นเอง เรือก็เอียงวูบ ประกอบกับน้ำที่มีอยู่ในเรือเนื่องจากรอยรั่ว ตรงหัวเรือที่พ่อบอกว่าเป็นเรื่องเล็กน้อย  และอารามตกใจของแม่กับนุตทำให้เรือเอียงวูบ น้ำทะลักเข้าเรือ และในที่สุดเรือก็พลิกคว่ำ แม่นุต และพ่อ ต่างสละเรือ กระโดดไปคนละทาง

นุตเคยหัดว่ายน้ำแต่ในสระว่ายน้ำ  และก็ว่ายโดยการดำน้ำได้อย่างเดียว  นุตไม่เคยนึกว่าจะเจอเหตุการณ์แบบนี้   คว้าแขนแม่ได้ก็เกาะแน่น  แม่เองถึงแม้จะมีสายเลือดของลูกชาวน้ำ  แต่ก็ว่ายได้อย่างที่พ่อเรียกว่า ‘เหมือนลูกหมาตกน้ำ’   นุตมารู้ทีหลังว่า ‘ถึงแม่จะว่ายน้ำได้  หากว่ายๆ อยู่ และมีใครมาเกาะ  หรือแม้แต่แตะตัว  แม่ก็จะจมน้ำได้ในทันที’

แม่มีอาการตาเหลือก  หัวผลุบๆ โผล่ๆ มือตะกายหาที่ยึดเหนี่ยว สำลักน้ำไปหลายอึก  นับว่ายังดี  แม่ตะกายเกาะขอบเรือไว้ได้

“นุตอย่าเกาะแม่ๆ!!!.....  จับขอบเรือไว้”

ส่วนพ่ออยู่ท้ายเรือ  พยายามคว้าไม้พาย  ไม้กระดานเรือ และสายบัวที่ลอยเกลื่อนอยู่  โดยไม่รู้เลยว่า  แม่กับนุตเกือบจะไม่ได้กลับมาบ้านพร้อมพ่อซะแล้ว

เรือชาวบ้านที่เก็บสายบัว และลงข่ายอยู่แถวนั้น  อีก  ๒  ลำ ได้ยินเสียงและเห็นเหตุการณ์ก็รีบพายมาช่วยกันกู้เรือ

“เป็นไงล่ะ  ยังจะเก็บต่ออีกรึเปล่า”  เสียงพ่อเริ่มขุ่นๆ

แม่ทำตาแดงๆ เหมือนจะร้องไห้ ชาวบ้านที่มาช่วย ใจดี เก็บสายบัวที่ลอยๆ อยู่ใส่เรือให้แถมบอกว่า

“เรือเอ็งลำเล็ก  อีหนู  กับแม่ มาเรือป้าก็แล้วกัน  เดี๋ยวป้าไปส่งให้ถึงบ้านเลย”

พ่อพายเรือกลับบ้านคนเดียว และไปถึงก่อนนุตกับแม่   เมื่อแม่มาถึง พ่อก็บอกกับแม่ว่า “เพิ่งจะกินต้มกะทิสายบัวของป้าเล็กไปเมื่อวาน   เอาไว้วันหลังค่อยทำก็แล้วกัน”

แม่คงเข็ดไปอีกนาน  ปลาทูที่เตรียมไว้ต้มกับสายบัวก็กลายเป็นปลาทูทอด  มะพร้าวที่จะคั้นกะทิก็รากงอก แม่เลยยกให้ป้าใหญ่เอาไปปลูกที่บ่อหลังบ้าน  หลังน้ำลดหนหนนี้นั่นเอง

วันรุ่งขึ้น แม่ดูรื่นเริงเป็นพิเศษ ที่ได้เอาสายบัวเสี่ยงตายไปแจกป้าๆ น้าๆ ที่โรงเรียน

รู้จักกับบัวกินสายเพิ่มเติมได้ที่  http://singburi.doae.go.th/acri/www/Native_veg/v169.htm