เรื่องสั้นๆ
ฉันเกิดที่กรุงเทพฯ แม่ฉันเป็นคนกรุงเทพฯ ส่วนพ่อเป็นคนร้อยเอ็ด เวลาปิดเทอมฉันอยากไปเรียนพิเศษที่กรุงเทพฯ เหมือนเพื่อนๆ ฉันจึงไปขอพ่อกับแม่
ฉัน : “พ่อค่ะ แม่ค่ะ หนูอยากเรียนพิเศษค่ะ พ่อกับแม่ให้หนูเรียนนะคะ”
แม่ : “ลูกจ๊ะ แม่กับพ่อปรึกษากันว่า ปิดเทอมนี้จะพาลูกไปบ้านพ่อนะจ๊ะ ไว้ค่อยเรียนตอนกลับแล้วกัน”
สุดท้ายฉันก็ต้องจำใจไปบ้านพ่อ ระหว่างเดินทาง พ่อบอกกับฉันว่า “ไม่ต้องหงุดหงิดหรอกลูก เดี๋ยวพ่อจะพาไปเรียนพิเศษเอง” ฉันถามพ่อว่า “ที่บ้านพ่อมีโรงเรียนสอนพิเศษด้วยหรือคะ” “มีสิจ๊ะ ยิ่งหน้าฝนอย่างนี้นะ นักเรียนเขาเรียนกันเต็มเลย” พ่อพูดจบ ฉันก็ยังงงอยู่ดีว่ามันเกี่ยวอะไรกับหน้าฝน เมื่อมาถึงบ้านของพ่อ ฉันก็ถามพ่อว่า “ไหนคะ โรงเรียนสอนพิเศษ”
พ่อก็เลยพาฉันไปดูคนทำนาที่ทุ่งนา มีเด็กๆ มาช่วยทำนาด้วย โตหน่อยก็ประมาณชั้น ม.๒ – ม.๓ ก็ช่วยผู้ใหญ่ทำนา ส่วนเด็กๆ ที่เล็กหน่อยและเด็กที่รุ่นเดียวกับฉันคือ ชั้น ป. ๔ – ม. ๑ ก็จะไปหาปูตามท้องนา บ้างก็ไปเก็บผักหรือไม่ก็ตกปลา พ่อพูดขึ้นว่า
“นี่แหละโรงเรียนพิเศษที่ชื่อว่า โรงเรียนบ้านนอก อยากลองเรียนไหมจ๊ะลูก”
ฉันเริ่มเรียนกับพ่ออย่างมีความสุข โดยวิชาแรกที่ฉันเริ่มเรียนคือวิชาตกปลา และก็ตามด้วยวิชาเก็บผักและวิชาอื่นๆ อีกมากมาย ฉันบอกกับพ่อว่า
“ขอบคุณนะคะพ่อ ที่พาหนูมาเรียนพิเศษในครั้งนี้” หลังจากนั้นเราสองคนพ่อลูกก็เรียนวิชาต่างๆ กับโรงเรียนบ้านนอกอย่างมีความสุข
ด.ญ. พิจิตรา ศูนย์ดำ ชั้น ม. ๑/๒
ความเห็น (0)
ไม่มีความเห็น