ชีวิตใหม่ของผม - แม๊ค

เจ้าพยูนตัวอ้วนตัดสินใจให้ผมเป็นผู้เล่าเรื่องราวของผมเอง และเพื่อนๆที่บ้านผมครับ จะได้มีเรื่องที่ออกจากปากม้าอย่างผม และจากปากคนอย่างเจ้าพยูนครับ ช่วยๆกันครับผม ดังนั้นเรื่องราวม้าๆที่บ้านผม ม้าแม๊ค จะเป็นผู้เล่าเองครับ

ก่อนอื่นผมจะขอแนะนำตัวอีกครั้งครับ ผม ม้าแม๊ค หรือลุงแม๊ค ที่เจ้าพยูนชอบเรียกเป็นประจำ ถ้าได้อ่านบันทึกเก่าๆ จะรู้ว่าผมเคยเป็นนักวิ่งมาก่อน (ผมวิ่งเร็วจี๊ดอย่างกับวิ่งหนีสิงโตล่ะครับ) ต่อมาก็มาทำงานรับจ้างพานักท่องเที่ยวชมชายหาด บางทีผมก็ลืมตัวพาลูกค้าวิ่งแข่งเหมือนกันครับ ก็มันเพลินไปหน่อยอ่ะครับ บางทีก็มีพาชิมทรายบนหาดบ้างครับ อยากให้ลูกค้าได้อัธรสแปลกใหม่บ้าง ฮี้..ฮี้ ..

ช่วงหลังๆผมเบื่องานนี้เพราะลูกค้าบางคนเป็นลูกค้าไม่ดี ไม่ให้เกียร์ผมเลย ผมก็อยากจะลาออก แต่ที่นี่ไม่มีกฎหมายคุ้มครองแรงงานม้าครับ อีกอย่างผมไม่มีสิทธิตัดสินใจให้กับชีวิตตัวเอง ผมเลยต้องแบกรับงานนี้ต่อไปด้วยความไม่เต็มใจ พอหมดใจในการทำงานผมก็เริ่มทำงานแย่ลง ผมไม่อยากพาใครไปเที่ยวชายหาดอีกแล้ว ผมเริ่มมีปัญหากับที่ทำงาน เมื่อผมไม่ทำงาน ผมก็ไม่ค่อยได้กิน สภาพร่างกายเริ่มแย่ลง ช่วงนั้นนายอ้วนนำอาหารและยามาส่งที่คอก ทางคอกไม่มีเงินจะให้ก็เลยให้ผมไปกับนายอ้วน

นายอ้วนให้ผมขึ้นรถหกล้อที่ทำขึ้นมาเพื่อขนม้าแข่ง บนรถมีหญ้าสดแขวนไว้ตะกร้อใหญ่เลย ผมหิวมาเลยจดจ่ออยู่แต่กับหญ้านั้น มารู้ตัวอีกทีก็ตอนมีเด็กผู้หญิงตัวอ้วนๆมายื่นคุยกับนายอ้วนที่ท้ายรถ ผมหันมองแว๊ปนึงก่อนที่จะจัดการกับหญ้าต่อไป แล้วผมก็ไม่สนใจอะไรอีก ใครจะทำอะไร พาผมไปไหนผมไม่สนแล้วครับ

ผมยืนอยู่บนรถกับม้าตัวเล็กแก่ๆ อีกตัวนึง นานมาก ผมไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ แต่ก็ทำให้ผมเส้นยึดไปหมด ผมได้ลงมาเดินยืดเส้นยืดสายอยู่พักนึงก่อนเข้าคอก ผมมักจะระวังตัวเสมอ ในที่ใหม่ๆผมจะไม่ลงนอนกับพื้น เพราะผมตัวใหญ่ ลุกยาก ถ้ามีสิงโตวิ่งเข้ามาเดี๋ยวจะลุกไม่ทัน ผมอยู่กลับนายอ้วนหลายอาทิตย์ คอกนายอ้วนอยู่ใกล้กับสนามแข่งม้า ผมได้ยินเค้าเรียกกัน สนามม้าโคราช นายอ้วนจะให้เด็กจูงผมเดินออกกำลังทุกวันครับ คนแถวนั้นบอกนายอ้วนว่าผมเป็นม้าเทศ ตัวใหญ่ดี น่าให้วิ่งแข่งอีก แต่นายอ้วนปฏิเสธ โชคดีสำหรับผม เพราะผมก็ไม่อยากแข่งอีก จะให้ม้าโตแล้วอย่างผมไปวิ่งแข่งกับเด็กๆได้ยังไง ไม่เคารพผู้ใหญ่กันบ้างเลย นายอ้วนบำรุงผมทั้งอาหารครบสามมื้อ หญ้าสด และวิตามินบำรุง อยู่กับนายอ้วนไม่นาน ผมก็ได้ยืนรถยาวอีกครั้ง เค้าว่ากันว่าผมยืนรถกลับลงใต้อีก ผมไม่รู้ว่าจะไปไหน แต่คงใกล้ๆกับที่ทำงานเก่าของผม ยืนรถคราวนี้ผมมีเพื่อนมาด้วย เธอชื่อสโนว์ไวท์ เป็นสาวกลางดง คือเธอเกิดและโตที่ ตำบล กลางดง ครับ เธอเป็นม้าตัวเล็ก สูงแค่ครึ่งเดียวของผม ชาวบ้านเรียกเธอว่าม้าไทย เรายืนรถกันมาตั้งแต่เย็น ข้ามคืน จนถึงกลางวันของอีกวัน กว่าจะมาถึงคอกที่ อ.ทุ่งสง จ.นครศรีธรรมราช

สโนว์ไวท์ สาวกลางดงครับ

วันที่พวกเราเดินทางมาถึง ด้านหลังเป็นรถขนม้าแข่งครับ

คอกนี้ดูยังไม่เสร็จที ตอนที่พวกเรามาถึง แต่เราไม่สนใจมากเท่าไหร่ แค่ที่นี่มีน้ำ มีอาหาร มีพื้นที่กว้างพอให้เราได้วิ่งเล่นยืดเส้นยืดสายบ้าง เราก็มีความสุขแล้ว ที่นี่อากาศดีครับ มีแสงแดด มีลมโชยระเรื่อๆ ผมได้เห็นเจ้าเด็กผู้หญิงอ้วนๆนั้นอีกครั้ง เข้ามาทักทาย คุยเล่นกับผม แต่ผมไม่ค่อยสนใจอะไรมาก ผมสนแต่อาหารอย่างเดียวครับ ก็ผมยังผอมอยู่เลย รูปร่างยังดูไม่หล่อ ผมต้องรีบปั๊มเนื้อหนังครับ

นายอ้วนมาส่งผม และพักเส่นอยู่พักใหญ่ ก่อนที่จะนั่งรถกลับโคราชกับรถม้าที่มาส่งผมกับสโนว์ไวท์ ช่วงแรกๆพวกเรายังไม่คุ้นกับบ้านใหม่ครับ ผมไม่รู้จักใครเลย ผมจะตื่นตัว ระแวดระวังเป็นพิเศษ เผื่อว่ามีเสือสิงค์โผล่มาแถวๆนี้จะได้หนีทันครับ ถึงแม้ว่าผมกับสโนว์ไวท์จะไม่คุ้นกัน แต่ก็ยังดีกว่าไม่มีเพื่อนเลย พวกเราเป็นสัตว์สังคมครับ ชอบออกสังคม พบปะเพื่อนฝูง อยู่กันยิ่งเยอะ ยิ่งสบายใจ ถึงจะมีตีกันบ้างตามประสาครับ

ผมไม่ชอบสโนว์ไวท์อยู่อย่างเดียวที่เธอชอบเข้ามากินหญ้าในเข่งเดียวกับผม ผมไม่ชอบที่เธอทำอย่างนี้ ตอนแรกๆผมจะไล่ไปประจำ แต่ตอนหลังๆเธอก็ไม่ยอมหนี แต่กลับมาไล่ผม ยึดเข่งหญ้าของผมไป... คือผมก็ไม่ได้กลัวเธอ แต่เกรงใจ เห็นเป็นผู้หญิง ผมก็ยอมเสียสละให้

โอ๊ะ...ผมต้องไปกินข้าวเย็นแล้ว วันหลังผมจะกลับมาเล่าต่อ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านครับ...

แม๊ค