สิ่งแวดล้อมทางการศึกษาที่น่าเศร้างของสังคมไทยยุค2550

ท่านจะกำหนดทิศทางการศึกษาที่สอดคล้องแบบสิ่งแวดล้อมทางการศึกษาอย่างไร

โรงเรียนใดที่มีสิ่งแวดล้อมทางการศึกษา (Educational Environment ) โอกาสที่จะสร้างเด็กที่มีความเป็นคนที่สร้างสรรค์ได้สูงเช่นกัน  คำว่า สิ่งแวดล้อมทางการศึกษา  หมายถึง สิ่งต่าง ๆ ที่อยู่รอบตัวและส่งสิ่งเร้านั้นไปยังผู้ถูกเร้าโดยตรงหรือโดยอ้อม ก็ให้เกิดการจัดระเบียบทางการเรียนรู้ของผู้รับนั้น ๆ สิ่งเร้าดังกล่าวจะมีผลมากหรือน้อยขึ้นอยู่กับระดับของความเข้มของสิ่งเร้าและศักยภาพทางระบบประสาททุกส่วนของผู้รับนั้น ๆ  นั่นหมายความว่า สิ่งเร้าใดที่มีความแรงจนสามารถที่รับรู้ด้วยความรู้สึก จะทำให้ผู้รับนั้นเรียกการรับรู้มาจัดระเบียบใหม่ (reoganize)  หรือ จำได้ง่ายขึ้น   แต่ถ้าสิ่งเร้านั้นมีระดับเบา thredhole สิ่งเร้านั้นยังอยู่ แต่จะเรียกมาเพื่อจัดระเบียบทางการเรียนรู้จะเกิดยาก  จำเป็นต้องมีเหตุการณ์หรือความสัมพันธ์ใด ๆ ที่ช่วยเรียกหน่วยความจำ (Recall)  มาได้ ท่านอย่าคิดละเลยว่าสิ่งแวดล้อมที่เป็นพิษ กำลังทำลายพัฒนาการเรียนรู้ของเด็กเป็นอย่างมาก ดังตัวอย่าง  นักเรียนกำพร้าฝาแฝด 2 คน วัยเดียวกัน แตกต่างกันที่คนหนึ่งอยู่กับยายที่ชนบทจังหวัดสุรินทร์ ส่วนอีกคนอยู่กับพ่อแม่ที่กรุงเทพ ทั้งสองจะได้เจอกันในชวงเทศกาลวันหยุด ความผูกพันธ์ของเด็กทั้งสองสัมพันธ์ตั้งแต่การปฏิสนธิ ความรู้สึกรับรู้ได้ตั้งแต่ในครรภ์มารดา ความรู้สึกทอดทิ้งทั้งสองจึงเกิด ฝ่ายยายเป็นผู้เลี่ยงดูหลานคนนี้ตั้งแต่อายุ 8 เดือน หากินแบบแร้นแค้น อยู่แบบสู้ชีวิต มีความลำบาก เด็กคนนี้พึ่งตนเองมาตั้งแต่ 3 ขวบ จนได้เข้าสู่โรงเรียน ความรู้สึกของเขาระหว่างบ้านและโรงเรียนต่างกัน คือ ที่บ้านอย่างไรก็ได้ จะกินข้าวก็จัดเตรียมเอง กินก่อนยายบ้าง หลังยายกินแล้วเสร็จบ้าง อาบน้ำบ้าง เดินหนี หรือไปเล่นกับเพื่อน ๆ ไม่ชอบอยู่บ้าน ยายมักจะบอกว่า "อีหลานคนนี่มันดื้อ บอกอี๋หยั๋ง มันไม่เคยเซื่อ" หมายความว่าเป็นเด็กที่ขาดระเบียบวินัย  โรงเรียนเป็นสถานฝึกวินัย บ่อยครั้งที่เขามักจะถูกทำโทษเรื่องระเบียบแถบ และความเป็นเด็กผู้หญิงที่ไม่เหมือนความเรียบร้อยแบบผู้หญิง เล่นต่อสู้กันแบบผุ้ชาย ไม่สนใจเรียนเท่าไรนัก จากการสอบถามความรู้สึกต่อการประพฤติตนในด้านระเบียบวินัย เมื่อเขาอายุได้ 9 ปี สิ่งที่ตรึงจิตอยู่ คือ เรื่องการสวมรองเท้าที่เลอะเข้าห้องเรียน รองเท้าที่เขาได้รับจากแม่ที่ส่งมาให้เป็นสิ่งที่เขารักมาก ๆ เขาพยายามไม่ให้รองเท้าเปรอะปื้น ถุงเท้าที่ขาวสะอาด ต่างจากสีเสื้อนั้น มันมีความหมายมาก เขาสวมใส่เข้าห้องเรียน ในตอนเช้าวันหนึ่งช่วงฤดูฝน คุณครูมาพบ ในสภาพพื้นห้องเรียนที่เต็มไปด้วยโคลน เต็มพื้นห้องที่เป็นพื้นไม้เก่า ๆ คุณครูสั่งให้เขาถอดรองเท้านั้น เขาถอด แล้วกอดมันไว้ที่ตัว จนเลอะเสื้อ ครูพูดเสียงดังว่า "เธอช่างไม่มีระเบียบวินัยเสียจริง เธอไม่รู้ว่ารองเท้าเธอทำให้พื้นห้องเลอะเทอะขนาดไหน"  จากนั้นครูก็ให้เอารองเท้านั้นมาให้ครู คุณครูก็โยนรองเท้านั้นลงจากอาคารเรียน แล้วบอกว่า "อย่าให้เหตุการเช่นนี้เกิดขึ้นอีก"  เด็กหญิงแฝดเดี่ยวนี้ร้องไห้อย่างไม่ไม่เคยมีใครเข้าใจ เหตุการณ์สิ่งแวดล้อมอย่างนี้....มีต่อ