หนังสือลึกลับ
การเลือกอ่านหนังสือของคนเรา เป็นการบ่งบอกถึง life style ของแต่ละคนได้เป็นอย่างดี (ว่าไหม?)
ต้าเป็นคนชอบอ่านหนังสือเกือบทุกประเภท ตั้งแต่ ธรรมมะ magazine หนังสือสุขภาพ ตลอดจนใบปลิว (คำขู่ประจำวัน) ยกเว้นพวกแนวบู๊แอ๊คชั่น สยองขวัญ (ไม่ไหวอ่ะ..)
ความลับของต้าก็มีอยู่ว่า ตอนอยู่ป. 2 ต้ามีอ่านอยู่เล่มเดียว(อ่านซ้ำซาก)คือ หนังสือการ์ตูนรวมนิยายนานาชาติ ซึ่งมันมีภาพที่สวบงามชัดเจน ได้อารมณ์ในการอ่านเหมือนกับว่าเราได้เข้าไปอยู่กับตัวการ์ตูนและรู้จักทุกคนในหนังสือเล่มนั้น 1 เล่ม มีหลายเรื่อง หลายเชื้อชาติทั้ง ยุโรป เอเชีย อิยิปต์ จีนและอินเดีย ภาพการแต่งกาย บรรยากาศ สิ่งแวดล้อมในหนังสือเหมือนมีชีวิตในความรู้สึกของต้า เหมือนมันเคลื่อนไหวได้ในจินตนาการในวัยเด็กตอนนั้น ค่ะมันเป็นหนังสือที่ต้ารักมากๆพกไว้กับตัวตลอด ไปโรงเรียน ไปเล่นกับเพื่อ ไปเที่ยว.........
ทั้งๆที่ต้าไม่รู้เลยว่าใครเป็นคนเขียนภาพ และเรื่อง.....จำได้อย่างแม่นยำคือ หน้าปกที่มีภาพนางเงือกที่นั่งร้องให้บนโขดหินในป่าใหญ่ล้อมรอบไปด้วยสิงหาราสัตว์.....
แต่แล้ววันหนึ่งมันหายไปขณะย้ายบ้านใหม่ ต้าร้องไห้เสียใจเป็นวรรคเป็นเวร......ไม่ยอมกินข้าวปลาตั้งหลายวัน.....ไม่เคยหยุดนิ่งที่จะตามหา.....ทุกซอกทุกมุม หาซื้อทุกๆร้านก็ไม่มีขาย.....ไม่เจอ...........จนเวลาผ่านไปหลายปี ต้าลืมมันไปได้......แต่แล้ววันหนึ่งตอนอยู่ม. 6 เกือบๆ 10 ปี แหน่ะ...ตอนนั้นไปเที่ยวงานกาชาดกลางคืนแล้วพลัดหลงกับพรรคพวก เดินอยู่คนเดียวเรื่อยๆ มาถึงร้านร้างๆแห่งหนึ่งอยู่ซอกลึกที่ไม่ค่อยมีคนเดินไปมา....ใช่ ต้าเห็นมัน......มันนอนนิ่งอยู่บนกระสอบผ้าเล่มเดียวโด่ๆ....ต้ามองมันนิ่งนานมาก...จนรู้สึกเหมือนมีน้ำใสออกมา.....'' ลื้อจะเอาอาไล..." เสียงซ้อเจ้าของแผงตวาด.....ต้าชี้ไปที่หนังสือ....." มีเล่มเดียวสุดท้าย เก่าแล้ว ไม่มีใครจะเอา ลื้อจะเอาจริงๆรึ"...ใช่มันเก่ามาก สีมันมอมแมชอบกล...เท่าไรคะซ้อ.......(ในใจนั้นเท่าไรก็จะซื้อ)....เอาไปเลยถูกๆ 10 บาท.........โอ้!มันเหมือนความฝันค่ะ....ต้ารับมันมากอดไว้เหมือนกอดเพื่อนคนหนึ่งทีคิดว่าชาตินี้คงจะไม่เจออีกแล้ว.....ร้องไห้...ดีใจสุดๆ...จากวันนั้นพอได้กลับไปอ่านอีกครั้ง...มันไม่มีแล้วความรู้สึกแบบนั้น...ต้ากลับรู้สึกว่า....มันเป็นแค่การ์ตูนธรรมดาทั่วไป..ไม่มีจินตนาการใดๆเลย........จนเมื่อมันขาด หายไปตามกาลเวลา....ใช่จินตนาการเหล่านั้นมันหายไปด้วย หายไปไหนน๊า.....................
ความเห็น (7)
- ตอนเด็กๆๆผมก็มีจิตตนาการแปลกๆๆ
- แต่พอโตจินตนาการหายไปมากเลย
- ไม่ทราบว่าเกิดจากอะไร
- บางทีเราอาจมีภาระมากจิตนาการเลยหายไป
- ขอบคุณครับ
หวัดดีจ๊ะต้า
- ดีใจจัง เจอตัวจริงคนเก่งแล้วอะค่ะ : )
- เล่าเรื่องหนุกด้วย เห็นด้วยกับพี่โอ๋ค่ะ พี่ก็คิดไปไกลถึงสมัยอดีตอันรุ่งเรือง มีหนังสือคล้ายๆเทพนิยายเหมือนกันเลย
- ของพี่แอมป์ ที่จำได้ เป็นทิงเกอร์เบลล์ เป็นนางฟ้าเยอะๆ ปกแข็งสวยมาก แต่เป็นของลูกอาจารย์ที่เป็นเพื่อนบ้านกัน บ้านเราไม่มีก็ไปนั่งอ่านบ้านเขา มีความสุขชะมัด
- ต้าโชคดีออก ได้ของรักคืนมาเชยชม ถึงแม้ความรู้สึกจะไม่เหมือนอดีต แต่ความทรงจำดีๆยังมีอยู่ : )
- ขอให้น้องต้าทำงานอย่างมีความสุข ดำรงตนอยู่ในความไม่ประมาท และพบความทรงจำใหม่ที่ดีเช่นวันวานนะคะ
สวัสดีค่ะพี่โอ๋......ที่น่ารัก
 |
ขอโทษที่ตอบช้าไปนิดนึง คิดถึงพี่ตลอดเลยค่ะ...แต่คงเป็นช่วงแห่งการเปลี่ยนแปลงของต้าด้วยมังคะ...ดูวุ่นๆไปหมด.....ว่างๆจะเข้าไป โพสต์ในบล็อกของพี่นะคะ..
hi...
 |
- ตัวจริงของต้าน่ากลัวไมหคะ?
- จริงๆแล้วต้าก็จำไม่ได้เลนว่าหนังสือเล่มนั้นมาได้ไง ชื่อหนังสือก็ไม่ทราบ ชอบภาพตามประสาเด็กป.2
- นานๆทีต้าจะมีโชคค่ะ พี่แอมป์
- มีความสุขมากๆนะคะ
มีให้อ่านหลายเรื่อง แต่เรื่องที่อยากรู้ได้เป็นรองแล้วหรือ การสอบยากไหม บอกแนวให้บ้างซิ กำลังอยากลองเป็นรอง