ทำงานเยอะ  แต่หาตัวตนไม่เจอ

งานขาจร ... ที่ไม่ใช่ขาประจำ

รู้สึกเสียดายงานที่อุตสาห์ทำมา  หรือเราจะทำใจปล่อยให้งานทั้งหลายที่สู้เริ่มมา ล่มลงกลางคัน

โทรหาลูกชาย ได้ยินเสียง โป๊ก เป๊ก ๆๆๆๆๆ ได้ยินเสียงไม่ชัด จนลูกต้องตัดสายแล้วโทรกลับมาหาแม่ใหม่ “ไม่ค่อยได้ยินเลยแม่ ต้นไม้กำลังทุบหินอยู่คณะฯ “ เฮ้…. นี่เป็นกิจกรรมหนึ่งของการเรียนธรณีวิทยาใช่มั้ยลูก สำรวจดิน สำรวจหิน ไปตามป่าเขาลำเนาไพร

วันนี้ไปฝากเงินเข้าบัญชีลูกชาย พบว่า เงินเหลือในบัญชี 52.66 บาท ล่าสุดที่ถอนออกไปคือ 100 บาท วันที่ 31 ก.ค. 54 เฮ้อ...ลูกจ๋า ขอบใจลูกมากที่วันพฤหัสบอกแม่ว่าไม่เป็นไร พอมีใช้อยู่  วันศุกร์แม่ก็ลืมสนิท  เสาร์ อาทิตย์ คิดว่าลูกจะกลับบ้าน วันนี้แม่เลยรีบไปฝากให้ เพราะลูกบอกว่าเดือนที่ผ่านมาซื้อกางเกงและรองเท้าใหม่ โดยที่ลูกไม่ได้ขอเพิ่ม

ขอบใจลูกมากที่พยายามประหยัดช่วยแม่

ลูกกลับบ้าน อยู่กันพร้อม 4 คน ชวนกันไปกินก๋วยเตี๋ยวมื้อเที่ยง ไปซื้อของ ทั้งของใช้ที่บ้านและให้ลูกไปใช้ที่หอ  ทั้งๆ ที่ลูกอยู่แค่ในมอ แม่ก็เข้ามอไปทำงานทุกวัน ก็ยังอดซื้อให้หอบกลับหอไม่ได้ ทำเหมือนอยู่คนละจังหวัด  ย้อนกลับตอนที่เราจากบ้านมาเรียนหนังสือ พ่อกับแม่ก็คงดีใจเหมือนเรา คงห่วง คิดถึงเหมือนเราคิดถึงลูก หรืออาจยิ่งกว่าเพราะอยู่กันคนละจังหวัด นานๆ กลับบ้านที พ่อรีบทำกับข้าวให้กิน  อยากกินอะไรบอก แม่เป็นคนไปหา พ่อเป็นคนทำ นั่งล้อมวงกินข้าว 

เฮ้อ.......... หัวอกคนเป็นแม่

หลายคนถามว่า ไม่เปลี่ยนใจหรือ เขียนบันทึกข้อความ 1 แผ่น แจ้งความจำนงก็ได้ เพราะจากการคัดเลือกทรอบใหม่ ไม่มีคนผ่าน ลึกๆ แล้ว หนูก็รู้สึกผิดอยู่เหมือนกัน ที่ทำหนังสือสละสิทธิไป แต่ถ้าหนูทำหนังสือแจ้งความจำนงกลับเข้ามาอีกครั้ง หนูจะกลายเป็นคนที่ไม่มีหลักทันที ขอบพระคุณพี่ๆ มาก ที่มอบความไว้วางใจให้กับหนู แต่หนูขออนุญาตช่วยงานขององค์กรในทางอื่นๆ ก่อน หนูสัญญาว่า หนูจะไม่เกิดความรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ เมื่อเห็นน้องๆ ก้าวเข้าไปเป็นหัวหน้าตึก หรือได้รับโอกาสทางการบริหาร หนูบอกกับตัวเองว่า นี่คือสิ่งที่หนูตัดสินใจเลือก และหนูต้องยอมรับกับสิ่งที่จะตามมาให้ได้

กำลังจะ post รูปเกี่ยวกับผู้ป่วยที่เราดูแล เพราะมีประเด็นที่มองเห็นความรักความผูกพันที่มีให้กัน แต่ เอ๊ะ มันจะบ่อยเกินไปหรือเปล่า เดี๋ยวขอเบรคซักพักแล้วจะเริ่มใหม่

เปิดบัญชีใหม่ คู่กับบัตร ATM ให้ลูกชาย 5000บาท  ทดสอบระบบ ใช้ ATMเติมเงินมือถือ 50 บาท ดูยอดเงินเหลือ 4940 บาท หายไปไหน เพราะตอนเติมเงินก็บอกแย่แล้วว่าไม่มีค่าบริการ พึ่งใช้ ATM ถามพนักงานบอกว่า  อ๋อ เป็นค่าบริการ SMS บอกข่าว อ้าวววว เราไม่ได้สมัคร  อ๋อออ เป็นระบบอัตโนมัติคะ   อ้าวววววววว มัดมือชกนี่  ลองคิดดูนะ เปิดเทอมใหม่ นักศึกษาใหม่ ไม่รู้กี่ร้อย กี่พันรายที่เปิดบัญชีกับคุณ คนละ 10 บาท โดยอัตโนมัติ ลองคูณดู เป็นเงินเท่าไหร่

กำไรมากไปหรือเปล่า

วันนี้จะพาลูกไปเข้าหอที่ในมอ เพื่อให้มีบรรยากาศของการเรียนรู้ บ้านอยู่ใกล้ แต่ทำไมให้อยู่หอ ก็เพื่อให้เขาได้ฝึกการใช้ชีวิต ฝึกระเบียบวินัยตนเอง ลองควบคุมตัวเองดู ถ้าอยู่บ้านก็เป็นบรรยากาศแบบเดิมๆ แม่ก็อดที่จะทำให้ไม่ได้ เป็นอีกขั้นหนึ่งของชีวิต

เมื่อวานไปออกรายการ รู้ทันสุขภาพกับโรงพยาบาลศรีนครินทร์ ที่KKU Channel  FM 103 มข. ก่อนออกอากาศบอกน้องๆ ผู้ควบคุมรายการว่า รอบนี้คงต้องเตรียมเพลงไว้ให้พี่สัก 2 เพลง เผื่อพูดได้ไม่ครบเวลาที่ให้มา เพราะรู้สึกว่า สิ่งที่คิดๆ ไว้ มันค่อนข้างน้อย แต่ผิดคาด สามารถพูดได้จนเวลาไม่พอ  ได้แต่ชื่นชมกันเองกับผู้ดำเนินรายการ ที่แต่ละคนมีความสามารถใช้เวลาที่ให้มาจนหมด โดยไม่ต้องมีตัวช่วย

สิ่งที่เราคิด........

ถ้าสละสิทธิ ไม่ไป  จะทำให้เวลาในการเปิดหน่วยงานใหม่ ช้าไปหรือไม่  องค์กรต้องเสียเวลาในการสัมภาษณ์ หาตัวบุคคลใหม่ การที่เราถูกคัดเลือกไว้ตอนนั้น เป็นการตัดโอกาสคนอื่นๆ ในเวลานั้น  นี่คือสิ่งที่รบกวนจิตใจเราตลอดเวลา

พอได้คุยกับผู้ใหญ่อีกหลายๆ ท่าน

      เสียดายสิ่งที่เราได้ถูกหล่อหลอม พัฒนามาแล้ว ถ้าจะก้าวต่อไปในที่เดิมมันจะมีประโยชน์กว่าหรือไม่

      ถ้าอยู่ที่เดิม  ช่วยสร้างงาน สร้างคนให้เหมือนที่เราถูกสร้างมา จะเป็นประโยชน์มากกว่าหรือไม่

     การที่หน่วยงานหนึ่งจะสร้างคนขึ้นมาได้ถึงระดับนี้ต้องใช้เวลา ใช้ทรัพยากรไปเท่าไหร่ พอโตขึ้นก็แยกจากไป  มันใช่หรือ

    การเป็นหัวหน้า  ใช่สิ่งที่เราต้องการใช่หรือไม่

เพราะคำว่า  "อยากลองดู อยากดูบรรยากาศ"  แท้ๆ ที่ทำให้เราตัดสินใจยื่นแผนฯ ในครั้งนั้น เมื่อผลออกมา ความรู้สึกหนึ่งคือ ดีใจ ที่ทำได้ ผู้ใหญ่มองเห็น แต่ขณะเดียวกันก็ลังเล ว่าจะอย่างไร ตลอด 1 ปี ที่ผ่านมาถามตัวเองเสมอว่าอยากเป็นผู้บริหารจริงหรือไม่ พร้อมหรือยังที่จะสละความเป็นส่วนตัว จะดูแลคน นำพาองค์กรได้หรือไม่

     มีโอกาสพูดคุยกับผู้ใหญ่หลายท่านบอกว่าเสียดายงานที่ผ่านมา  แต่ขณะเดียวกันก็เป็นโอกาสอันดี ที่เราจะไปพาน้องๆ ให้พัฒนาเหมือนเรา

     1 ปีที่ผ่านมามีสิ่งที่อยากทำเกิดขึ้นมากมาย มีสิ่งที่ต้องทำร่วมกับ PCT ค้างคาอยู่  ถ้าไปงานที่ค้างอยู่จะทำอย่างไร  ถ้าอยู่หน่วยงานใหญ่จะเป็นอย่างไร มันส่งผลกระทบหรือไม่  แต่ที่แน่ๆ ไม่ว่าจะเลือกทางไหนก็ส่งผลกระทบกับความรู้สึกของคนที่เกี่ยวข้องแน่นอน

เป็นจุดที่ต้องตัดสินใจเลือกทางอีกจุดหนึ่ง จะไปทางเดิมที่เราคุ้นเคย โตมากับเส้นทางนี้ หรือไปทางใหม่เป็นเส้นทางแห่งการเติบโตอีกบทบาทหนึ่ง  เส้นทางไหน ที่เราชอบและอยากเดินมากที่สุด  เส้นทางไหน ที่จะเกิดประโยชน์ต่อองค์กรมากที่สุด ลองถามตัวเอง ถามคนรอบข้าง  ชั่งน้ำหนัก ตัดสินใจ

เช้าวันเสาร์ ลูกสาวต้องเดินทางเข้ากรุงเทพฯ  เป็นครั้งแรกที่ลูกเดินทางไกลโดยไม่มีพ่อแม่ หรือญาติๆ ไปด้วย เป็นห่วง

ลูกสาวเป็นตัวแทนคนหนึ่งของโรงเรียนไปสอบแข่งขันวิชาการ  บอกลูกว่า ไม่ต้องคิดว่าลูกจะได้ที่เท่าไหร่ กี่คะแนน ขอให้ทำดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพียงแค่คิดว่ามีโอกาสไป ก็เป็นความรู้สึกที่ดีๆ  แล้ว

ความแตกต่างของคน2คน ที่มาเติมเต็มให้กันและกัน  เป็นคำอวยพรของ ดร. ชิว ที่กล่าวให้กับน้องเดย์และตู่ ในวันแต่งงาน 

คู่ของเราก็เป็นความแตกต่างที่มาเติมเต็ม  (ใครเติมให้ใครกัน)

ภาพที่พ่อเย็บกระเป๋าให้ลูก....เฮ้อ.....

แม่นั่งดู ให้กำลังใจ 555555

หลายวันมานี้ นั่งอยู่หน้าคอมพ์  พยายามทำงาน แต่เขียนออกมาไม่ได้เลย

งานไม่เดิน  ทั้งๆ ที่ก็มีรออยู่มากมาย

คนไข้หายไปไหน

ระยะนี้สังเกตดูคนไข้น้อยลงมาก  ยอดเหลือประมาณวันละ 20-24 คน บางวันก็ได้รับโทรศัพท์แจ้งว่า ที่นัดไว้ให้มานอนโรงพยาบาล ขอเลือนไปก่อน เหตุผลคือ ขอเกี่ยวข้าวให้เสร็จก่อน เพื่อปากท้อง เพื่อนาข้าว เพราะทิ้งไว้นาน เผื่อฝนตก ข้าวจมน้ำ  แรงงานหายาก แพง  ต้องรีบทำ คนหนุ่มสาว ไปทำงานก่อสร้าง โรงงานหมด

วัฒนธรรมการช่วยเหลือ เกื้อกูลเริ่มหาย มีแต่จ้าง จ้าง แพงๆ

ตอนนี้ คนที่มา ร.พ. คือ ทนความเจ็บปวดจากโรคไม่ได้ ที่อยู่คือ ต่อเนื่องมาก่อนหน้านั้น    ช่วงหลังมา เห็นรถเกี่ยวข้าวมากขี้น เหตุผลคือ ไม่ต้องจ่ายค่าแรงแพง ที่สำคัญกว่าคือ ไม่ต้องยุ่งยากในการเตรียมอาหารการกิน ไม่ต้องปวดหัวกับการดูแล วันนี้จะมีคนมาหรือไม่  งานจะเสร็จหรือไม่

อ่านบันทึกพี่คิมแล้ว อยากร้องไห้ ในความแตกต่างของคน

เราว่า เราขาดแต่ยังมีคนขาดมากกว่าเราอีกมาก

ตั้งใจว่าจะค้นเสื้อกันหนาวของเด็กๆ ออกมาซัก แล้วจัดส่ง

ค้นออกมาแล้ว แต่มีอุปสรรค คือน้ำไม่ไหล  ออกมาจากท่อ

เฮ้อ.....การทำดี ยังมีอุปสรรค

เอาน่ะ .........น้ำปะปาหาย  แต่น้ำใจไม่เหือดแห้ง  รอเวลาก็ได้

เมื่อคืน ฝันว่า พ่อมาทำชิงช้าซ่อมชิงช้า ที่อยู่หน้าบ้านให้ใหม่

ในฝัน ไม่เห็นตัวของพ่อ  แต่รู้ว่า ต้องเป็นพ่อแน่นอน เพราะ เฟอร์นิเจอร์ทุกชิ้น ที่พ่อทำให้ ถ้ามีอันเป็นไป พ่อต้องซ่อมให้ใหม่

ตอนนี้ ที่บ้าน มีชิงช้า ตัวนี้ ที่พื้นที่นั่งเริ่มผุ ไปตามเวลา แต่ยังสามารถนั่งได้ เป็นอย่างดี

มีเปลเก้าอี้โยก ที่สายพานขาด ต้องใช้เชือกมัดไว้ ยังนั่งได้ แต่ต้องเบาๆ ห้ามกระแทก เดี๋ยวขาด  คนหล่นลงมา แย่เลย

คงเป็นสัญญาณว่า  ไม่มีพ่อแล้ว  ถึงเวลาแล้วที่ลูก (รวมลูกเขยด้วย)ต้องหัดช่วยตัวเอง

19 พ.ย. 52  ไปดูลิเก กุ้ง สุธิราช วงศ์เทวัญ  ในงานสักการะเจ้าพ่อมอดินแดง

จำนวนคนดู มาก  แต่ถ้าเปรียบเทียบกับหมอลำแล้ว ยังไม่มากเท่า 

เปิดวงด้วยการร้องเพลง มีหางเครื่องเหมือนกัน แต่หมอลำ จำนวนหางเครื่องจะมากกว่า 10 คน ขึ้นไป

ลิเก เปิดดนตรีจากแผ่น  หมอลำ เล่นดนตรีสดๆ เต็มวงลูกทุ่ง

เพลงขึ้น ท่านผู้ชมหมอลำลุกขึ้นมาดิ้น ด้วยความม่วน  แฟนลิเก นั่งดูด้วยความเรียบร้อย แต่ม่วนเหมือนกัน

หมอลำ มีตลก โฆษก แทรกเป็นระยะ  ลิเก ปล่อยเพลงยาว ไม่ต้องมีโฆษก ให้มากความ

ลิเก ขณะเล่น จะเน้นการร้องลิเก   นานๆ มีเพลงแทรก  หมอลำ  ลำยาว ลำล่องบ้าง สลับกับเต้ย  ทำเอาท่านผู้ชมต้องลุกขึ้นมาฟ้อนเป็นระยะ(แต่ปัจจุบันลำน้อยลง)

ลิเก  เลิกประมาณ ตี 1  หมอลำ ซอดแจ้ง

สุดท้าย  บรรดา แม่ยกของลิเก  ที่ตามมาจากกรุงเทพ สุพรรณบุรี และที่อื่นๆ คล้องพวงมาลัยเป็นแบงค์สีแดง สีม่วง สีเทา  ขณะที่แม่ยกของหมอลำ แจกทีละ 20  (ขนาดแจกหมอลำ ของชอบ ยังแจกแบงค์ 20 เลย)

กลับบ้านครั้งนี้ ไปดูอดีต ที่นา  ปัจจุบันเป็นสวนสัก สวนกล้วย สวนผลไม้ สารพัดพืช  คนใกล้ตัวบอกว่า สามารถทำเป็รรีสอร์ตได้ สบายมาก ด้านหลังติดลำน้ำ ที่ช่วงนี้น้ำขุ่น เพราะฝนตก น้ำจากภูเขาไหลชะโคลนมา หน้าแล้งจะเห็นแก่งหิน  จำได้ว่าดอนเป็นเด็ก ไปลงเล่นน่ำ มีความสุขมากมองเห็น ตูบ (เถียงนา; กระท่อม) ที่พ่อมาสรเงไว้ ดูแล้วแข็งแรง เสาต้นใหญ่  ฝากระดาน มีหน้าต่าง ถ้ำทำประตูอีก ก็เป็นบ้าน 1 หลัง  ไม้ที่ทำเป็นไม้เก่าที่ได้จากการรื้อบ้านหลายต่อหลายครั้ง มองเห็นต้นลิ้นฟ้า ที่มีมาตั้งแต่เด็กๆ ไปนา ดำนา  กินลาบ พ่อจะเอาลิ้นฟ้าเผาไฟ  ขูดเอาส่วนที่ไหม้ออก หอม แต่ขม ไม่รู้กินไปได้อย่างไร

ใบตอง  เอาไว้ให้แม่ห่อขนม

วันนี้ดูข่าวทางโทรทัศน์  เห็นในหลวงเสด็จออกมาให้ประชาชนได้เข้าเฝ้าแล้ว

รู้สึกดีใจมาก เป็นความสุขสุดๆ ตลอดเวลาที่ได้ฟังแถลงการณ์จากโรงพยาบาลในแต่ละวัน   เรามีการพูดคุยกับเพื่อนๆ ด้วยความรู้สึกกังวล  อยากให้พระองค์ทรงหายจากพระอาการประชวร โดยเร็ว

วันนี้มีความสุขมากค่ะ

ได้กลับมาบ้าน

ได้เห็นภาพในหลวงเสด็จออก

วันพรุงนี้ หยุด 3 วัน วางแผนไว้ว่า จะกลับบ้าน ไปหาพ่อ (เรากับน้องยืนยันว่าจะเก็บกระดูกของพ่อไว้ที่บ้าน) หาแม่

ที่สำคัญคือ ไปร่วมทำโรงทาน ต้อนรับกฐิน ธ.ก.ส. ที่ไปทอดถวายที่วัดใกล้บ้าน

ตั้งใจว่าจะส่งแรงบุญให้พ่อ อยู่สุขสบาย

ตั้งแต่บุญข้าวสาก เป็นต้นมา ไม่ได้ฝันถึงพ่อนานแล้ว สงสัยพ่อคงหมดห่วง คงได้รับผลบุญ ที่ทุกๆ คนส่งไปให้

กะว่าคงถึงบ้านช่วงบ่ายแก่ๆ แล้วจะไปช่วยญาติๆ ทำข้าวต้มผัด เตรียมของ พร้อมกับสมทบทุน ที่เพื่อนๆ ที่ทำงานช่วยกันทำบุญ

ตัวเราซื้อนมเปรี้ยวไว้แล้ว จะเอาไปแจกเด็กๆ

อยากบอกพ่อจังว่า พอติกเล่าว่า จะทำโรงทานให้พ่อ พวกพี่ๆ เพื่อนๆ บอกว่า ให้ประกาศเลย มีแต่คนอยากร่วมทำบุญด้วย

เราก็เกรงใจ เพราะคิดว่า ทำเล็กๆ น้อยๆ แค่นั้น ที่ไหนได้ ได้ปัจจัยมามากหลาย เลยตั้งใจว่า จะเอาไปสมทบทุนกับญาติๆ ส่วนเราก็เอานมเปรี้ยวตามเดิม ไหนๆ ก็ตั้งใจไว้แล้ว

ตื่นเต้นเหมือนทุกครั้ง......ที่จะได้กลับบ้าน

ถึงเวลาที่สมควรจะบันทึกแล้วน่ะ คนสวย

วันที่ 3 ต.ค. ไปร่วมส่งและรับมอบโครงการให้ความรู้แก่ประชาชนในด้านการป้องกันสุขภาพโดยใช้เพลงพื้นบ้าน ที่บ้านหนองน้ำเกลี้ยง ต. สำราญ อ.เมือง จ. ขอนแก่น เห็นชาวบ้านแล้ว ชื่นใจจริง ๆ ยิ้มแย้ม แจ่มใส

แต่ละคนบอกว่า ถ่ายรูปไปแล้ว อย่าลืมเอารูปลงข่าวให้ยายด้วย เลยสองความเป็นกันเองของพ่อใหญ่ แม่ใหญ่ เอาภาพลงเยอะๆ

กิ จกรรมนี้ สืบเนื่องมาจากจิตอาสา ศรีนครินทร์ ที่แสดงดนตรี ที่ใต้ตึก ให้ความบันเทิงกับผู้มารับบริการ จากที่ร้องเพลงหมอลำทั่วๆ กลายมาเป็นมีการแต่งเพลงใหม่ โดยลอกทำนองเดิม เนื้อหาเกี่ยวกับการป้องกันโรค เช่น โรคความดันโลหิตสูง โรคเอดส์ โรคหัวใจ ที่ชาวบ้านฟังได้ สนุก