โอ้ว่าความน้อยใจใครจะรู้ 

เพราะมันอยู่ข้างในใครจะเห็น 

เอาร้อยยิ้มกลบเกลื่อนเหมือนซ่อนเร้น 

ข้างนอกเย็นข้างในร้อนซ่อนอารมณ์ 

ปิดบังทุกความเจ็บเหมือนเก็บกด 

ไม่ยอมลดบึ้งตึงจึงขืนขม 

นองน้ำตากอดหมอนแล้วนอนซม 

จึงเหมือนจมกองทุกข์จุกใจจำ 

มีสติตรองตรึกจึงนึกได้ 

ที่น้อยใจไปนั่นหนาช่างน่าขำ 

เพราะงี่เง่ามากกว่าจึงกล้าทำ 

คิดถลำไร้เหตุผลจนปัญญา 

จะไปเอาอะไรน้อยใจน่ะ 

ก็ลดละเสียเป็นไรไร้ปัญหา 

มีสติเฝ้าดูอยู่ทุกเวลา 

จะเห็นค่าภายในที่ใจเรา