เล่นฟุตบอลรักฟุตบอลเป็นชีวิตจิตใจ

ด้วยสอนให้เป็นสุภาพบุรุษสุดสง่า

สอนให้สู้สอนให้เร็วสอนให้ช้า

สอนให้ข้ารู้ชนะรู้อภัย

ผลตามมาข้าสุขภาพดี

โรคไม่มีบีทาหน้าสดใส

มันแข็งแรงมีดีที่หัวใจ

ตับไส้ไตเต็มที่มีกำลัง

สามสิบปีที่กล้ากลางสนาม

วิ่งไล่ตามลูกกลมด้วยสมหวัง

เดยยิงประตูคู่ต่อสู้นับร้อยครั้ง

ที่ไม่ดังเพราะเราอยู่ที่ภูธร

ชอบเปเลมาราโดนาข้านับถือ

สองท่านคืออัจฉริยะชื่อกระฉ่อน

คนหนึ่งดำคนหนึ่งเตี้ยไม่เดือดร้อน

ฝีเท้าดังกระฉ่อนก้องโลกา

ฉันภูดิศศิษย์ไร้ครูอยู่ปากนัง

แต่ใจยังรักฟุตบอลยอดปรารถนา

ห้าสิบปีได้ผ่านกาลเวลา

ยังคลั่งไคล้สนามหญ้าไม่คลายเอย