ฉันคือคนหนึ่งที่มักมีอารมณ์โกรธอยู่บ่อยๆ พอนึกย้อนกลับไป(เมื่อความโกรธลดลงแล้ว) ฉันรู้สึกว่า เสียใจ แค้น สะใจ อาย ฯลฯ หลายครั้งที่ฉันไม่รู้ตัวว่ากำลังโกรธ พอรู้ก็ ได้โกรธไปแล้ว พอฉันเริ่มสนใจการวิปัสสนา ปล่อยพักจิตซะบ้าง และหัดสร้างสติ ฉันรู้สึกว่าความโกรธนั้น น้อยและเบาลงได้ ฉันจะได้ไม่ต้องไปเสียเวลานึกย้อนให้เสียใจ แค้น สะใจ อาย ฯลฯ อีก เป้าหมายของฉันคือใช้เวลาระงับความโกรธให้ได้ในระยะเวลาที่สั้นลงเรื่อยๆ เมื่อฉันทำได้ ฉันรู้สึกว่าดี เหมือนกับฉันหมดภาระไปได้เยอะทีเดียว