เดิมเป็นพยาบาลในรพ.เล็กๆขอบตะเข็บชายแดนตะวันออก ต่อมามาเป็นพยาบาลใน รพ.ใหญ่ในเมือง ระบบของพรรคพวก ฐานันดร วรรณชนชั้น ไม่เคยติดมาก่อนว่ายังมีเหลือในประเทศไทยทั้งๆที่น่าจะหมดไปนานตั้งแต่รุ่นพ่อรุ่นแม่แล้วพอเข้าไปเป็นพยาบาลในโรงงานกลับได้รับการยอมรับและเชื่อถือการทำงานมากกว่าในสายงานของตัวเองน่าน้อยใจมากๆ อม่เมื่อเข้ามากทม. ได้รู้ถึงการทำงานในภาพใหญ่ระดับประเทศ ระดับกระทรวง ถึงได้รู้ว่าชีวิตเรายังต้องเรียนรู้ต่อไปเรื่อยๆจริงๆไม่มีวันหยุดได้ ทั้งเมื่อได้ทำงานเสริมเป็นผู้จัดการหน่วยของประกันชีวิตได้เข้ามาอยู่ในสายงายที่มีความกระตือรือล้นและกระตุ้นทีมงานให้โตและเดินไปพร้อมกันยิ่งได้เรียนรู้ยิ่งสนุกกับการทำงานมากขึ้นต่างโดยสิ้นเชิงกับระบบราชการ คนในระบบราชการคุ้นกับการรับคำสั่งไม่ค่อยมีโอกาสได้คิด รึ คิดได้แต่ไม่ไดรับโอกาสในการเสนอเพราะโดนสะกัดจากคนรอบข้างเยอะ และ การพัฒนาในระบบราชการติดขัดด้วย อัตรากำลังคน ตำแหน่ง และงบประมาณ จึงพัฒนาได้อย่างจำกัดเขียนครั้งแรกเหมือนการระบายความในใจยังงัยไม่รู้ไว้โอกาศหน้าขอเรียบเรียงถ้อยคำให้สละสลวยกว่านี้นะคะขอบคุณทุกท่านที่เข่ามาอ่านและเม้นกันนะคะ