ขออภัยหากไม่เกี่ยวกับหน้ากระดาน
ผมเคยทำงานเมื่อ 2544 เกี่ยวกับด้านคอมพิวเตอร์ที่ธนาคารไทยพาณิชย์ สำนักงานใหญ่ (รัชโยธิน) ธนาคารไฮโซ ทำงานได้ประมาณ 2 ปี ที่ทำงานได้เปลี่ยนไป ผมรู้สึกว่าที่ทำงานพูด กระแทก แดกดันผม บางทีผมทำงานก็พูดจาประมาณว่าทำไม่ได้หรอก เวลาผมสอนงานก็พูดแบบไม่เกรงใจพูดไม่รู้เรื่อง ทำสีหน้าไม่พอใจ เวลาผมถามว่าพวกพี่มีอะไรหรือเปล่า หรือผมทำอะไรผิดไปโดยที่ผมไม่รู้ตัว พวกพี่ที่ทำงานบอกว่าผมคิดไปเอง ผมเครียดจนกระทั้งไปหาจิตแพทย์และผมโดนกดดันอย่างหนักผมจนผมขอลาออก (2546) ถ้าอยากให้ผมออกก็บอกกันดีๆก็ได้หรือเพียงเพราะผมเป็นเพศที่สามซึ่งผมมาเปิดเผยที่หลัง หรือพวกเค้าต้องการโปรโมทลูกน้องเก่าโดยเอาผมเป็นแพะ หรือผมจน (เพราะที่ทำงานเค้าบอกว่าที่นี้มีแต่คนรวยทำงานซึ่งก็จริงเพราะผมเห็นพวกเค้าเรียนโทมีรถกัน แต่ผมไม่มี) หรือผมทำงานไม่ดี สารพัดสาเหตุที่คิด(สรุปทำงานมาได้ 2 ปี)
ปัจจุบัน (2549) ผมไม่ได้ทำงานเลยครับตลอดสอง- สามปีที่ผ่าน และเมื่อไม่กี่เดือนที่ผ่านมาผมลองสมัครงานดูแต่ผมลองเปลี่ยนสาขาที่เคยทำมา ผมเป็นเซลครับทำได้ 1 เดือนออก อีกที่ผมทำได้ 1 วันออก เพราะเวลาทำงานผมเครียดและความรู้สึกกลัวว่าคนที่ทำงานจะพูดจาแดกดัน หรือประชดต้องคิดทุกคำพูดที่เค้าพูด บางที่พูดเล่นก็คิดว่าเค้าว่าเรา ทำให้ผมเครียดจนต้องลาออก ผมเคยปรีกษาทนาย หรือใครๆก็บอกว่าผมคิดไปเอง รู้จักปล่อยวาง ผมลองแล้วแต่ผมทำใจไม่ได้ หรือผมต้องอยู่ในประเทศที่ต้องเอาตัวรอด ใส่ร้าย หรือการอยากได้สิ่งที่ต้องการ โดยไม่ถูกต้องเหมือนผมอยู่ในเมืองคนบาป และผมต้องทำใจอย่างเดียวใช้มั้ยครับ ผมจึงไม่แปลกใจเลยทำไมมีศรีธนญชัยไม่มีศีลธรรมเต็มเมือง
ปัจจุบันที่สุดผมอายุ 30 แล้วแต่ผมต้องขอเงินที่บ้านใช้เรื่อยๆ ซึ่งไม่ได้มากมายอะไร สิ่งที่ผมฝันในสมัยก่อนๆว่าผมอยากทำอะไร อยากเป็นอะไรมันหายไปหมดแล้ว อยู่ไปวันๆ
ที่ผมโพสข้อความนี้ไม่ได้อยากเรียกร้องอะไร แต่ผมเพียงคิดว่าคำอธิษฐานจิตที่ผ่านตัวอักษรนี้และผู้คนที่ได้อ่านข้อความนี้ ขอให้จิตที่คุณอ่านอยู่ ณ ตอนนี้ ขอให้เวรกรรมที่พวกเค้ากระทำหรือผู้ที่เกี่ยวข้องกับสิ่งที่เกิดกับผมให้ตอบสนองพวกเค้าในชาตินี้ด้วย และหวังว่าถ้าพวกเค้าเข้ามาอ่านและคิดว่าเป็นเหตุการณ์ที่พวกเค้ากระทำกับผมก็ขอให้มีจิตสำนึกบ้าง และหวังว่าผมเป็นเหยื่อสุดท้ายของความอยุติธรรมครั้งนี้ด้วย และผมจะโพสข้อความนี้ไปเรื่อยๆ ตราบใดผมยังมีลมหายใจ