อาจารย์มหาวิทยาลัยคนนึง เริ่มการสนทนาในชั้นเรียนด้วยการควักธนบัตรใบละ 1,000 บาท ...... ออกมาให้นักศึกษาดู แล้วถามว่า "มีใครอยากได้บ้างไหม" นักศึกษาทุกคนยกมือขึ้น

อาจารย์ขยำธนบัตรนั้น จบยับยู้ยี่......แล้วถามอีกครั้งว่า "มีใครยังอยากได้ธนบั ตรใบนี้อีกหรือไม่" ทุกคนยังยกมือขึ้นเหมือนเดิม

อาจารย์ถามต่ออีกว่า "ถ้าสมมุติว่า ธนบัตรใบนี้ถูกทิ้งอยู่บนพื้น แล้วมีคนมาเหยียบย่ำจนสกปรก ยังจะมีใครอยากได้อีกหรือไม่" นักศึกษาทุกคนตอบว่ายังอยากได้......

อาจารย์จึงกล่าวสรุปว่า "นั้นคือสิ่งมีค่า ที่พวกเธอได้เรียนรู้ในวันนี้ ไม่ว่าจะเธอจะทำอะไรกับธนบัตรใบนี้ มันก็คงยังมีราคา 1,000 บาทเสมอ ชีวิตคนเราก็เช่นเดียวกัน บางครั้ง เราอาจจะถูกทอดทิ้ง ถูกใครต่อใครซ้ำเติม เหยียบย่ำ ถูกขยี้ ยับเยิน เพราะผิดพลาดในการก้าวเดินของชีวิต จนทำให้เธอเกิดความรู้สึกว่าตนเอง ไร้ค่า แต่รู้ไหม ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เธอก็ยังมี คุณค่าของความเป็นคน ไม่ว่าเธอจะสะอาดเอี่ยม หรือยับยู้ยี่ ^^ ตัวเรามีค่าที่สุดเสมอ จำไว้

ทำไมการเรียนครูที่เป็นแม่พิมของชาติ มันยากจัง บางครั้งก็ไม่ไหวนะ เหนื่อยมาก กับการเรียนที่ยิ่งเรียนยิ่งไม่เข้าใจ แต่จะทำไงได้ล่ะเราเลือกที่จะเดินทางนี้ไปแล้วนี้

เบื่อที่สุดเลย ใครใครก้อมองว่าเปงเด็ก ถามจิงจิงเหอะเปงเด็กแล้วมันไม่มีหัวใจรึไง

มันรักใครไม่เปงรึ ถามจิงๆเหอะ อะไรอะไรก้อบอกว่าเรายังเด็ก

ทามมายชีวิตของคนเราต้องมีความเหงาเขามาเกี่ยวข้องด้วยนะฉันไม่เข้าใจเลย ทามไมนะทามไมความเหงาต้องอยู่กับฉันทุกเวลา

ทั้งที่ไม่เคยยอมใคร..........ทั้งที่ไม่เคยใจอ่อน......แต่วันนี้กับต้องนอนซ้ำใจ.......ฉันต้องทำอย่างไรเมื่อใจมันไม่รักดี..........อยากไปมีใจให้กับคนที่ไม่รักกัน..........รักครั้งแรกหัวใจก้อแตกสลาย......เร็วเกินไปไหมกับการผิดหวัง......รักเทอร์คนแรกแต่ฟ้าไม่ยุติธรรม.......ทำไมไม่ทำให้เรารักกัน..............

เซงจิงกับชีวิตแบบนี้ มันเปงอารายที่น่าเบื่อมากที่สุดเท่าที่รู้จักชีวิตมา