ประวัติย่อ

ฉันชื่อธิดารัตน์ แก้วสิงห์สุ ทุกคนต่างเรียกฉันว่า บิว ฉันอาศัยอยู่กับครอบครัว ครอบครัวของเรามีสมาชิกทั้งหมด 6 คน ฉันโตมาจากครอบครัวเล็ก ๆ ที่แสนจะอบอุ่น ปกคลุมด้วยความรักที่ทุกคนในครอบครัวมีให้กัน ท่ามกลางสิ่งแวดล้อมที่ดี รอบบ้านของฉันเต็มไปด้วยต้นไม้ ป่าไม้ ภูเขา แม่น้ำ

บ้านและครอบครัวของฉันคือสิ่งที่ฉันรักมากที่สุด ฉันเป็นคนสดใสร่าเริง (ชอบหัวเราะ) ฉันเป็นคนพูดมากในบ้างครั้งที่ได้อยู่กับครอบครัวและเพื่อน ๆ

ตอนฉันอายุ 5-6 ขวบ ฉันได้เข้าโรงเรียนเป็นครั้งแรก ฉันเข้าเรียนที่โรงเรียนอนุบาลสุทธิวงศ์ดำรงวิทย์ ฉันมีเพื่อนมากมาย โรงเรียนไกลจากบ้านฉันมากฉันต้องนั่งรถรับส่งนักเรียนตั้งแต่ตอนเด็ก

ตอนฉันอยู่ประถมฉันก็ได้ย้ายโรงเรียนไปเรียนที่โรงเรียนสุทธิวงศ์ดำรงวิทย์ คือจะเป็นโรงเรียนในเครือเดียวกันแต่จะเปิดสอนในระดับประถม-มัธยมศึกษาปีที่ 3 ฉันก็ได้เจอเพื่อนมากขึ้นทั้งจากโรงเรียนเดิมและเพื่อนใหม่ที่ไม่รู้จัก ฉันได้เป็นนักวิ่งตอนงานกีฬาสีเกือบทุกปีได้ที่ 1 บ้าง ที่ 2 บ้าง

พอฉันขึ้นมัธยมฉันก็ย้ายโรงเรียนไปเรียนที่โรงเรียนไทยรัฐวิทยา 79 ฉันก็ได้ทำโครงงานเกี่ยวกับกระดาษสา และได้เป็นนักกีฬาวอลเล่ย์บอลในงานกีฬาสีของโรงเรียนแต่ฉันก็เล่นได้ไม่ค่อยเก่งเท่าไหร่ พอฉันเรียนจบจากที่นี้ ฉันก็ได้ไปสอบเข้าที่โรงเรียนจอมทองในสายการเรียนวิทย์-คณิต ในการเข้าเรียนใหม่ฉันได้มีกลุ่มเพื่อนสนิทประมาณ 6-7 คน ตอนแรกที่เข้าเรียนฉันไม่ค่อยรู้จักใครมากเท่าไหร่แต่ไม่นานก็ปรับตัวและได้สนิทกับเพื่อนในห้อง

เราและเพื่อนทุกคนจะคอยช่วยเหลือกันเสมอเมื่อมีเรื่องเดือดร้อนเราพร้อมที่จะยื่นมือเข้าไปช่วยเหลือเท่าที่จะช่วยได้อย่างสุดความสามารถเสมอ ไม่ว่าเรื่องเล็กหรือเรื่องใหญ่ ช่วงเวลานี้เป็นช่วงเวลาที่น่าจดจำมาก เพราะเป็นช่วงเวลาที่ฉันรู้สึกว่ามันมีค่าและยาวนานที่สุด ทั้งสุขและทุกข์ร่วมกัน หัวเราะ ร้องไห้ด้วยกัน

ต้องขอบคุณพ่อกับแม่ที่คอยดูแลและคอยอบรมสั่งสอนฉันตลอด ทุกคำที่ท่านพร่ำสอน ฉันก็จะตั้งใจฟังเสมอ ฉันพยายามตั้งใจเรียน ไม่ออกนอกลู่นอกทาง พ่อกับแม่ต้องทนทำงานหนัก ออกไปรับจ้างเพื่อส่งเสียฉันให้ได้เล่าเรียน ทุกวันนี้สิ่งที่ฉันกำลังพยายามทำให้ดีที่สุดคือ การตั้งใจเรียน ฉันอาจจะไม่ใช่คนเก่งแต่ฉันก็จะต้องตั้งใจเรียนให้จบ ทำให้พ่อและแม่ภูมิใจในตัวฉัน และเพื่ออนาคตของครอบครัวและตัวฉันเอง

ที่ผ่านมาอาจจะมีทั้งอุปสรรคและปัญหาต่าง ๆ มากมาย แต่มันก็เปรียบเสมือนบททดสอบบททดสอบหนึ่งของชีวิตที่ทำให้เราเข้มแข็งขึ้น ยิ่งทดสอบมากเท่าไหร่ก็ยิ่งทำให้เราแข็งแกร่งขึ้นเมื่อเจอกับปัญหาต่าง ๆ เราก็จะไม่กลัวและลุกขึ้นสู้กับมัน ถ้าเราผ่านมันไปได้เราก็จะเจอทางออกที่สว่างไสวรอเราอยู่ข้างหน้า