สวัสดีด้วยความคิดถึงน่าดูค่ะน้องกบ

ยินดีด้วยนะคะน้องกบ  ที่คอมฯสบายดี   ไม่มีปัญหากับน้องกบแล้ว  : )  และขอบคุณมากๆค่ะที่น้องกบแวะมาทักทายอย่างน่ารัก......โดนใจ   ทำให้พี่แอมป์รู้สึกมีพลังอยากเขียนเรื่อง "การรู้เท่าทันการสื่อสาร" ต่อแบบยาวๆขึ้นมาทันที  ไม่ได้พูดเล่นนะคะเนี่ย   พี่อยากเขียนจะแย่อยู่แล้วจริงๆ  ถ้อยคำมันมาวิ่งมาออๆๆๆๆกันอยู่กันตรงปลายนิ้ว  รอแต่ให้มีเวลาตั้งสติ  จับคำมาเรียงแถวตามลำดับไหล่เท่านั้น

คงเป็นความรู้สึกเหมือนอยากเขียนหนังสือหนึ่งเล่มให้จบซักทีน่ะจ๊ะน้องกบ   พี่เขียนเรื่องนี้เพราะอยากตอบคำถามตัวเอง    ว่าถ้าต้องฝึกนักศึกษา  ตามหน้าที่รับผิดชอบของคนเป็นครู  พี่ควรจะฝึกอะไร และฝึกอย่างไร  แต่พอเขียนๆไป พี่ก็พบว่ามันไกลจากความเป็น "วิชา" ออกไปทุกที  และกลับกลายเป็นวิธีบ้านๆ  เป็นกระบวนการง่ายๆ ในการฝึกคน  ที่เป็นเรื่องพื้นๆ ธรรมดา  และใครๆก็รู้  และทำได้...หากมีโอกาสตั้งใจทำ

เพียงแค่ทำด้วยหัวใจของความเป็นมนุษย์ธรรมดาๆ  ที่ปรารถนาดีกับคนที่อยู่ตรงหน้าเรา  เหมือนคนในครอบครัวที่รักใคร่เอื้ออาทรผูกพัน  และปรารถนาดีต่อกันเท่านั้น........ ง่ายๆอย่างนั้นจริงๆ

พี่แอมป์ก็เลยอยากเขียนให้จบซักทีแฮปปี้เอ็นดิ้ง  พี่จะได้ไปหน้าตั้งเอ๊ยตั้งหน้าตั้งตาทำอย่างอื่นต่อไป  (เช่นทำวิทยานิพนธ์แบบที่น้องกบเขียนไว้ในบันทึกก่อนโน้นเป็นต้น)    : )

แต่ด้วยงานสารพัดที่ถาโถมโหมเข้ามาทุกทิศทุกทาง (ฟังดูดุเดือดแบบสมรภูมิดีแฮะ)   ทำให้พี่แอมป์ไม่มีเวลาและอารมณ์ (สุน-ทะ -รี) ที่จะคิดเรียบเรียงอะไรเลยจ๊ะ  นอกจากฟาดฟันให้เสร็จกันไปเป็นงานๆ  ให้ผ่านไปได้เป็นวันๆ     และรอเวลาให้ทางโล่งโปร่งตลอดอีกซักนิด  พอสมองแจ่มใส หัวใจเบิกบาน  พี่ก็จะจิ้มคีย์บอร์ดได้อย่างสราญใจอีกครั้ง    

และด้วยเวลาที่เหลืออยู่บ้างเพียงน้อยนิดนี้  พี่ก็ได้แวะทัวร์บันทึกแบบกวาดตาเร็วปร๊าดได้แป๊บๆ  เลยไม่ค่อยได้แวะไปทักทายใครๆเลยจ๊ะ   แวะไปแล้วก็ต้องยั้งมือไว้    เพราะเผลอตอบทีไรเป็นต้องยาวกว่าบันทึกเขาไปห้าวาทุกที  : ) 

สุดท้ายนี้พี่แอมป์รู้สึกว่าเวลาช่างผ่านไปรวดเร็วเหลือเกิน   แป๊บเดียวก็จะหมดเดือนแรกของปีหนูเสียแล้ว  โอ้... อีกไม่เท่าไหร่ก็คงจะถึงปีแมว  อิๆๆๆ     ขอบคุณน้องกบมากๆนะจ๊ะที่แวะมาทักทาย   และขอให้น้องกบมีความสุขในทุกวันของชีวิตนะจ๊ะ 

 พี่แอมป์ค่ะ