ชีวิตของคนในโลกต้องพึ่งพาปัจจัยสี่ อาหาร ที่อยู่อาศัย เครื่องนุ่งห่ม และยารักษาโรค อันนี้เป็นธรรมดา
ของการเดินอยู่บนถนนแห่งชีวิต แต่ชีวิตของคนเรา ประกอบด้วยกาย
เนื้อ และจิตใจ ยามที่จิตใจว้าวุ่นขุ่นหมองนี่ซิ เราจะพึ่งอะไร บางคนคนพึ่งภูเขา บางคนพึ่งทะเล บางคนพึ่งต้นไม้ แล้วแต่จินตนาการของคนแต่ละหมู่เหล่า เมื่อพระพุทธเจ้าอุบัติขึ้นในโลก พระพุทธองค์ได้ตรัสสอนสาวกทั้งหลาย "ตนนั่นแหละเป็นที่พึ่งแห่งตน" พุทธพจน์ข้อนี้ถ้าพิจารณาให้ดีลึกซึ้งมาก ในแง่ความเข้าใจของฉัน ต้องอาศัยกายและใจของตนเองเป็นที่พึ่ง อาศัยกายและใจเป็นราวเกาะแห่งสติ เรียกว่ามหาสติปัฏฐานที่เป็นที่พึ่งอันประเสริฐ ตามความคิดของฉัน วันนี้ฉันอยากจะฟังความคิดเห็นเกี่ยวกับที่พึ่งของชุมชนธรรมะ มาแลกเปลี่ยนเรียนรู้กัน เชิญครับ
บันทึกนี้เขียนที่ GotoKnow โดย นาย ประภัสร์ แสงดา ใน อะไรคือที่พึ่งของเรา
ไม่อนุญาตให้แสดงความเห็น
อนุญาตให้แสดงความเห็นได้เฉพาะสมาชิก