รู้ไหม ทำไมคำว่ารักต้องบอกเบาๆ?

จิตใจคนเราเหมือนดั่งลูกตุ้มนาฬิกา ยิ่งรักมาก ยิ่งเกลียดมาก

"รักผมน้อยๆ แต่รักผมนานๆ" นี่คือประโยคที่คนบนเวทีพูดกันทีไร คนข้างล่างเวทีก็กรี๊ดสลบทุกที

ผมค่อนข้างเห็นด้วย เราควรรักน้อยๆ เพื่อที่จะรักกันได้นานๆ

จิตใจคนเราเหมือนลูกตุ้มนาฬิกา เมื่อแกว่งไปทางหนึ่งจนสุดแรงเหวี่ยงแล้ว ก็จะแกว่งกลับในอัตราความแรงที่เท่าๆ กัน

เมื่อสุขมากๆ เสร็จ ก็กลับกลายเป็นทุกมากๆ

เมื่อร่าเริงมากๆ เสร็จ ก็กลับกลายเป็นซึมเศร้ามากๆ

เมื่อรักมากๆ เสร็จ ก็กลับกลายเป็นเกลียดมากๆ

เมื่อเกิดมากๆ ก็ต้องตายมากๆ

เกิดเท่าไหร่ ตายเท่านั้น มันเป็นกฎ

นี่คือชีวิต นี่คือวัฏฏะสงสาร..!!

ไม่ได้บอกว่าคนเราไม่ควรสุข ไม่ควรทุกข์ ทำตัวเป็นก้อนหิน คนเราควรจะเฉยให้มากๆ เดินทางสายกลาง คือความถูกต้อง ไม่ใช่ถูกใจ

ถูกต้อง และรู้จักพอ นั่นแหละคำตอบของความสงบ

ความสงบ คือชื่อจริงของความสุข

ความสุข เป็นแค่เปลือกของความสงบเท่านั้น

เพราะสุขอื่นยิ่งกว่าความสงบนั้น ไม่มี

นัตถิ สันติ ปรัง สุขัง

สำหรับผมแล้ว ยิ่งแกว่งน้อยเท่าไหร่ ยิ่งดีเท่านั้น

ใครจะมาดี จะมาร้าย ก็เฉยๆ ชีวิตจะเจออะไรก็เฉย

เรียนรู้จากชีวิต จากทั้งความสุข ทั้งความทุกข์ และความเฉยๆ

ฉะนั้นแล้วชีวิตคงเดินหน้าไปสู่เป้าหมายอันสงบนิรันดร์

ไม่มาก ก็น้อย

แล้วเจอกันที่นัดหมายครับ