ความเหลื่อมล้ำทางการศึกษาในสังคมไทย
สองสามปีที่ผ่านมา ประเทศไทยติดโผต้นๆ จากแทบทุกสำนักที่นำเสนอรายงานเรื่องความเหลื่อมล้ำ หนึ่งในรากของปัญหาความเหลื่อมล้ำที่ตามติดเป็นเงาอย่างทุกวันนี้คือปัญหาความเหลื่อมล้ำทางการศึกษาที่สกัดขาไม่ให้เด็กต้นทุนชีวิตน้อยได้เรียนต่อ ทำให้คนรุ่นใหม่ไม่มีความรู้ความสามารถมากพอจะพลิกฟื้นและพัฒนาชีวิตความเป็นอยู่ให้ดีกว่าคนรุ่นพ่อแม่ได้ ทำให้เกิดวงจรความยากจนวนเวียนซ้ำซากข้ามชั่วคนไม่รู้จบสิ้น แน่นอนว่าเด็กทุกคนมีความฝัน แต่หลายคนไม่กล้าแม้แต่จะฝัน เพราะต้นทุนชีวิตน้อยและขาดโอกาส เด็กนักเรียนในพื้นที่ห่างไกลหลายคนต้องทำงานส่งตัวเองเรียน ทำงานหาเลี้ยงครอบครัว ปากกัดตีนถีบ ต้องเดินทางจากพื้นที่ห่างไกลหลายสิบกิโลฯ เพื่อมาโรงเรียนในแต่ละวัน บ้างต้องลาหยุดเรียนไปช่วยพ่อแม่ทำงาน บ้างก็ต้องพักการเรียนเพราะแบกรับค่าใช้จ่ายไม่ไหว ทั้งไม่มีเงินพอสำหรับค่าอาหาร ของใช้ในชีวิตประจำวัน หรืออุปกรณ์การเรียน เนื่องจากความเหลื่อมล้ำทางด้านโอกาสของเด็กยากจนในพื้นที่ห่างไกลถูกถ่างให้กว้างออกไปราว 20 เท่าของเด็กในเมือง ในขณะที่เด็กในเมืองกำลังนั่งกวดวิชาและสอบแข่งขันกันอย่างเอาเป็นเอาตายเพื่อแย่งที่นั่งเรียนในสถาบันในฝัน เด็กนักเรียนในโรงเรียนห่างไกลทั่วประเทศไทยกำลังจะหลุดออกจากระบบการศึกษาขั้นพื้นฐานเพราะความยากจน ตอนนี้เด็กไทยไม่น้อยกว่า 500,000 คนหลุดออกจากระบบไปแล้ว และอีก 2,000,000 คนสุ่มเสี่ยงไม่ได้เรียนต่อ และมีแนวโน้มว่าในอนาคตเด็กที่หยุดเรียนกลางคันจะเพิ่มสูงขึ้นทุกปี แน่นอนว่าตัวเลขเหล่านี้ไม่ได้เกิดขึ้นชั่วข้ามคืน แต่สะท้อนให้เห็นว่าความเหลื่อมล้ำทางการศึกษาเป็นปัญหาสะสมเรื้อรังมานานจนทำให้เด็กนักเรียนเป็นล้านๆ คนอาจจะไม่ได้เรียนต่อ ทั้งที่การศึกษาควรจะเป็นสิ่งที่พลเมืองทุกคนเข้าถึงได้โดยไม่แบ่งชนชั้น
ข้อมูลเพิ่มเติม https://adaymagazine.com/educational-inequality/