ตลุยป่าหาแสงหิ่งห้อยที่สวนกวี มข. กับนักกีฏวิทยาตัวน้อยของลุง

กีตาร์หลานลุง ผู้ชื่นชอบการผจญภัย ไปเที่ยวป่าเขาลำเนาไพรกับคุณพ่อคุณแม่ ตามอุทยานต่าง ๆ อยู่เป็นประจำ และที่สำคัญสนใจ เรียนรู้เรื่อง “แมลง” ค่อนข้างมาก หลายปีที่ผ่านมา เรามักจะนัดพบกันปีละครั้งสองครั้งในการไปผจญภัยใน มข. เราเคยเกี่ยวหญ้าไปฝากกวางและวัวที่ฟาร์มเกษตร ไปตามหาด้วงกว่าง (แมงคาม) ตามต้นไม้ มีอยู่หนหนึ่งต้องฝากซื้อด้วงกว่างเขางามจากจังหวัดน่านมาฝากหลาน เคยพาไปฟาร์มวัวนมที่วัชระฟาร์ม และพาไปชมหิ่งห้อยที่สวนกวี มข. จนครั้งหนึ่งนึกขึ้นได้ว่าที่คณะเกษตรศาสตร์ มีคาเฟ่ที่รวบรวมแมลง และเป็นแหล่งเรียนรู้ด้านกีฏวิทยา จึงชวนกีตาร์ผ่านคุณแม่ของเขาให้มาเที่ยวชม ชิม และเรียนรู้ ... หลังจากนั้น กีตาร์ก็กลายเป็นลูกค้าประจำ

กรกฎาคม 2565 เราจึงนัดหมายกันไปชมหิ่งห้อยกับหลาน จริง ๆ กีตาร์เป็นคนรบเร้าคุณแม่ให้ชวนลุงไป เราจึงนัดกันในค่ำนั้นเวลาหนึ่งทุ่มเพื่อออกล่าแสงไฟกระพริบจากเจ้าหิ่งห้อยในฤดูฝน .... เมื่อไปถึง ก็ผิดหวังเล็กน้อย หิ่งห้อยมีไม่มากเท่าปีก่อน แต่หลานก็ไม่หยุดที่จะเรียนรู้ เอาไฟฉายส่งตามต้นไม้น้อยใหญ่ ขอบสะพาน และพื้นดิน มองหาแมลงน้อยใหญ่ ทาก และดอกไม้ เพื่อสำรวจสวนในค่ำคืน รอบที่ 1 ผ่านไป ยังไม่จุใจ ขอไปรอบที่ 2 ได้เห็นแมลงเล็ก ๆ แมงมุมชักไย พอครบรอบ ยังไม่อิ่มที่จะค้นหาแมลง จึงขอให้ลุงพาเดินเข้าไปอีกรอบ พอออกจากสวนก็ร่ำลากันไป แต่มีพันธะสัญญาใจว่าเดือนสิงหาคม จะต้องพากีตาร์มาชมสวนหิ่งห้อยที่สวนกวีอีกครั้งหนึ่ง

เมื่อถามผู้เชี่ยวชาญว่าทำไมหิ่งห้อยจึงพบน้อย ได้คำตอบว่า ปีนี้หิ่งห้อยออกไวกว่าปีที่แล้ว เพราะฝนมาเร็วกว่า ชุกกว่า หิ่งห้อยจึงชุกในช่วงเดือนมิถุนายน ..... เอาหละหว่า นัดครั้งหน้า จึงเป็นโจทย์ยากสำหรับลุง

การเรียนรู้มีอยู่ไม่จำกัด เราในฐานะอะไรก็ตาม หากมีโอกาสทำหน้าที่ผู้อำนวยการ อันหมายถึง ผู้อำนวยการจัดการเรียนรู้ให้ผู้เรียนได้ ก็คงต้องทำหน้าที่นั้น หลาน ๆ อยากเรียนรู้ถ้าไม่เกินวิสัยเราก็ต้องผู้อำนวยให้เกิดการเรียนรู้นั้น สนับสนุนส่งเสริมตามกำลัง แล้วก็จะสนุกกับการทำหน้าที่ ผู้อำนวยการและภารโรง