…ลุกขึ้นมา…ทำทุกวันให้เป็นวันที่ดี …วันที่สำคัญของเราดีกว่า

…รู้สึกว่าเศร้ามาก…คิดถึงวันที่ผ่านมา หวาดกลัวกับโลกระบาด…หันไปดูลุงยิ่งหนักกว่า…

 

…ตอนแรกดีใจที่ลุงWFH…กลับหนักใจมากกว่าเดิม เพราะมีคนเข้าบ้าน…ถึงจะเป็นญาติ เป็นเพื่อนของลุง แต่ป้าไม่รู้ถึงพฤติกรรมส่วนตัวที่บ้านว่าเป็นยังไง…แค่ลุงคนเดียวก็หวาดระแวงมากพออยู่แล้ว…จึงขอให้ลุงไปพูดคุยกันที่โรงงาน อย่านัดมาที่บ้าน…โชคดีที่รัฐมีมาตรการให้คนทำงาน และคนที่มาติดต่องานสวมแมส ป้าค่อยสบายใจขึ้นที่ลุงจะแว่บไปดูงานที่บริษัท…ส่วนการรับแม่ไปกินข้าวนอกบ้านในทุกวันหยุดพี่ชายให้ยกเลิกเพื่อความปลอดภัยของแม่ …ลุงใช้เพียงโทรศัพท์พูดคุยไม่มีการพบปะกัน…อาหารของแม่พี่สาวจะจัดการนำไปวางให้ที่หน้าประตูบ้านในแต่ละอาทิตย์…หลังจากเปิดเมืองจากการล็อคดาวน์ครั้งที่สอง…ลุงก็แวะไปดื่มที่ผับเจ้าประจำเหมือนเดิม…คราวนี้จึงตกลงกันว่า ลุงไปดูงาน และแวะดื่มอาทิตย์ละสองวัน…ทำงานที่บ้านสามวัน เสาร์ อาทิตย์ออกไปถ่ายรูป…ซึ่งก็ทำได้บ้างไม่ได้บ้าง…แต่ในวันที่ลุงไปผับ ป้าจะให้ไปส่งที่ห้างสรรพสินค้าก่อน…บ่ายๆก็จะโทรให้ไปรับ ลุงไม่กล้าดื่มมาก เพราะถ้าขับรถตำรวจเรียกตรวจ เสียค่าปรับเยอะมาก และอาจถูกพักการขับรถด้วย…เมื่อเหตุการณ์การแพร่ระบาด เริ่มจะน้อยลง ลุง และป้าได้ตัดสินใจไปเที่ยวพักผ่อนที่Waterton ก่อนที่เมืองจะล็อคดาวน์อีก…เพราะดูสถานการณ์ประเทศอเมริกาก็เริ่มกลับมาระบาดอีกในบางรัฐแล้ว …พอถึงเดือนกรกฎาคมวันเกิดป้า แม่ และพี่สาวไปกินอาหารด้วยไม่ได้ ลุงกับป้าไปกันเพียงสองคน แต่พอขากลับแม่ให้พี่สาวโทรมาบอกว่า ให้แวะหาแม่นะ …แม่ได้ให้การ์ดวันเกิด และเช็ค พร้อมดอกกุหลาบช่อใหญ่ เราสองคนสวมแมสพูดคุยไม่กี่คำกับแม่อย่างระมัดระวัง…ดูแม่มีความสุขมาก โดยไม่นึกว่าจะเป็นครั้งสุดท้าย หลังจากนั้น7วันแม่หกล้ม และเข้าโรงพยาบาล 7วันต่อมาแม่เสียชีวิต …ยังนึกถึงตอนที่แม่มีชีวิตอยู่…วันไหนลุง และป้าไปซื้ออาหารสดแถวบ้านแม่จะโทรถามว่าแม่จะเอาอะไร …ซื้อให้แล้วลุงจะเอาไปวางที่หน้าประตู โทรศัพท์เข้าไปบอก …นั่งรอดูแม่เปิดประตูออกมาหยิบ โบกมือให้…แล้วก็เข้าบ้าน…ป้าอึดอัดใจมาก เพราะสงสารแม่…ครั้นจะเข้าไปเยี่ยมในบ้าน หากเข้าไป แม่เกิดป่วยเป็นโควิดเรื่องใหญ่แน่ เพราะพี่ชายสั่งไว้แล้ว… กลับจากพิธีฝั่งศพแม่ที่บ้านเกิด…มีห้าง, ร้านอาหาร และซุปเปอร์มาเก็ตบางแห่ง มีคนติดโควิด19 ต้องปิดเพื่อทำความสะอาด และพ่นยาฆ่าเชื้อ…เริ่มมีความรู้สึกเศร้า …นึกถึงวันที่ผ่านมา หวาดกลัวกับโลกระบาด…หันไปมองดูลุงยิ่งหนักกว่า…ไม่ได้แล้วเราสองคน จะมานั่งคิดถึงเรื่องที่ผ่านไปแล้วให้เกิดความเศร้าโศกเสียใจ ย่อมไม่เกิดประโยชน์แน่…ลุกขึ้นมาทำทุกวันให้เป็นวันที่ดี วันที่สำคัญของเราดีกว่า…