ผืนป่าผาสุกกลับลุกร้อน
พิราบซ่อนหลบลี้หนีพรานป่า
ถูกรุกล้ำกล้ำกรายหมายชีวา
หวาดผวาจำนนต่อกระบอกปืน
พิราบเอ๋ยไยเจ้าไม่ร่อนร้อง
ปล่อยผองไพรภิรมย์ตรมข่มขื่น
เหลือเพียงเสียงโป้งป้างในกลางคืน
ยามดึกดื่นคงตื่นกลัว กระสุนไฟ
หากมนุษย์เป็นพิราบคงหวาดหวั่น
กลัวปืนนั้นเช่นชั้นชนคนศักดิ์ใหญ่
เเม้นจักมีอำนาจอธิปไตย
คุ้มหัวไว้ก็ไป่สู้อำนาจปืน
ไม่มีความเห็น