สังคมใดที่เต็มไปด้วยการโฆษณาสินค้าและบริการ ผู้คนในสังคมจักเป็นนักบริโภคนิยม มุงแสวงหาเงินทองเพื่อตอบสนองความต้องการทางวัตถุ
สังคมใดที่แวดล้อมด้วยแหล่งความรู้ ผู้คนในสังคมจักอุดมด้วยปัญญา รู้คิด มีเหตุผล และมีความสุขกับการใช้ปัญญาในการดำเนินชีวิต
วิชาการศึกษาทั่วไปเป็นหมวดวิชาหนึ่งในหลักสูตรระดับปริญญาตรีที่ทุกคนต้องเรียนเพื่อเสริมสร้างความรู้รอบรู้กว้างเพื่อประโยน์ในการเข้าใจโลก ชีวิต สังคม และตนเองอย่างเป็นเหตุเป็นผล และสามารถอธิบายได้ ไม่ได้มุ่งให้ไปช้ประกอบอาชีพแต่ช่วยเสริมให้ประกอบอาชีพได้ดีขึ้นเนื่องจากช่วยให้มีมุมมองที่กว้างขึ้น เข้าใจคนอื่น สังคมและความเป็นไปต่างๆได้ดีขึ้น ความคิดและการสร้างสรรค์งานก็จะแตกฉานเพิ่มขึ้นโอกาสแห่งความสำเร็จก็จะมากขึ้นด้วย
อย่างไรก็ดีนิสิตจำนวนมากมักไม่เข้าใจถึงความมุ่งหมายและความสำคัญของวิชาศึกษาทั่วไปอย่างแท้จริง แม้อาจารย์ผู้สอนบางท่านก็เช่นกันทำให้วิชาศึกษาทั่วไปกลายเป็นเรื่องที่ทำให้เสร็จๆไป ตามเกณฑ์ตามระเบียบที่มี แต่ไม่ได้แก่นแท้ของความรู้และทักษะที่ทำให้เข้าใจโลก ชีวิตสังคมและตนเองได้ดีขึ้น
การเรียนการสอนในมหาวิทยาลัยแน่นอนต้องน่าสนใจนั่นคือน่าติดตามและทำให้อยากรู้เพิ่มขึ้น สนุกที่จะเรียนรู้ซึ่งต่างกับเรียนสนุก แต่นิสิตนักศึกษาจำนวนไม่น้อยที่ให้ความสำคัญกับความสนุกแบบหลังมากว่า ส่งผลต่อการเลือกรายวิชาที่เรียนสนุกลุกนั่งสบายได้เกรดง่าย หรือเป็นวิชาแก้โปร
ปัญหาของวิชาศึกษาทั่วไปจะดีหรือไม่จึงอยู่ทีในชั้นเรียน ระหว่างครูกับศิษย์ และการเรียนการสอนมากกว่าอยู่ที่หลักสูตร หลักสูตรก็เหมือนกฎหมาย หากผู้ปฏิบัติขาดจิตสำนึก ผู้รักษากฎหมายก็ต้องเหนื่อยหน่อย แต่ถ้าผู้รักษากฎหมายหย่อนยาน ละเลยหรือเป็นเสียเอง กฎหมายมีก็เหมือนไม่มี แล้วสังคมจะเหลืออะไร
ทำอย่างไรจะช่วยให้การเรียนการสอนวิชาศึกษาทั่วไปบรรลุเป้าหมายและก่อประโยชน์กับบัณฑิตของเราอย่างแท้จริง