KaPoom’s Life: ฝึกใจให้ร่มร่ม

เมื่อก่อนฉันเป็นคนนอนดึกตื่นเช้า

ยิ่งสมัยลาไปเรียน ป โท ป เอก และไปเรียนซ้อนกัน ทำให้จิตคุ้นชินกับการนอนน้อย ในช่วงสมัยนั้นอายุยังไม่มาก มันก็ยังไหว เช้าขับรถไปจุฬาฯ บ้าง ไปรามฯ บ้าง บรรยากาศของสองที่นี้จะแตกต่างกันมาก แต่ก็ทำให้เรา alert พอๆ กัน

การตื่นเช้า แม่พาทำพาฝึก และบังคับลูกในช่วงวัยเด็ก พอโตมารู้ความก็ติดเป็นนิสัย ตื่นสายยังไงก็ไม่เกินแปดโมง

มาถึงช่วงออกแบบชีวิตฝึกตนเองตามการปฏิบัติธรรมสายวัดป่ากรรมฐาน ก็ตื่นเช้าขึ้นมาอีก ตีสามตีสี่ นานถึงสิบห้าปี เริ่มฝึกตั้งแต่กลับไปเรียน ป เอกที่ขอนแก่น ทุกวันนี้จึงเป็นอัตโนมัติเป็นธรรมชาติของมันเอง

ตื่นเช้าๆ ก็มีอะไรให้ทำมากมายเพลิดเพลินไปจนถึงการงาน แม้ว่าช่วงนี้อาจจะมีคน มีเรื่องราว มีเหตุการณ์เข้ามาในชีวิตส่งผลต่อความเสี่ยงที่จะเกิดความไม่ชอบใจมากมาย แต่ความอดทนที่มีอยู่เป็นพื้นฐาน และการไม่ชอบเบียดเบียนใคร ก็ทำให้พอทนอยู่ได้

เช้าๆ

ได้ยินเสียงธรรมชาติชัดเจน เสียงของความมืดและการหลับไหล หากแต่เสียงภายในใจกลับสว่างไสว ตื่นรู้ จึงเป็นห้วงเวลาที่ดีมากต่อการสำรวจและทำความเข้าใจไปภายในจิตอันละเอียดและลึกซึ้ง

การฝึกฝนเช่นนี้

ทำให้หัวใจเราอ่อนโยน ไม่อยากจะโกรธหรือชังใคร แม้แต่คนที่มีจิตประทุษร้ายก็ตาม ฝึกไปเรื่อยๆ การให้อภัยมันก็คลายลง “ช่างมันเถอะ” ก็ผุดขึ้นมาบ่อย แม้บางครั้งอาจจะดูเหมือนคนยอมและไม่ทำอะไร แต่แท้ที่จริงแล้ว สิ่งที่ขึ้นมาแทนที่ “ความคิด” ก็คือใจร่มเย็น

ฉันเรียกสิ่งต่างๆ ที่สะท้อนออกมาว่า

“วิถีแห่งการเรียนรู้ใจ”

อะไรมากระทบ เช่น คนมาด่า คนว่าร้ายนินทา คนโกรธ คนเกลียด คนชื่นชม คน...อะไรก็ตาม ที่ส่งผลต่อความบีบคั้นจิตใจ ก็จะอดทน อดทนจนใจมันคลายลง ขณะที่เราอดทน เราก็ดำเนินชีวิตไปตามที่เป็น ไม่ตอบสนองต่อสิ่งเหล่านั้นฝึกไปเรื่อยๆ โครงสร้างของจิตใจก็จะเข้มแข็งและอ่อนโยน

#SelfReflection

21-05-63