บันทึกที่ ๒๐๔ กลอนดอกสร้อย : ใครลิขิต

บันทึกที่ ๒๐๔ กลอนดอกสร้อย : ใครลิขิต

##  ลิเอ๋ยลิขิต

นำชีวิตก้าวเดินไปข้างหน้า

จะสุขทุกข์แล้วแต่โชควาสนา

ฟ้าเมตตาปรานีหรือพึ่งตน

ต้องขยันลงมือปฏิบัติ

มัธยัสถ์อดออมยอมสู้ทน

มิงอมืองอเท้ารอโชคบันดล

ก่อเกิดผลเมื่อเราสร้างเองเอย ###

(อร วรรณดา ๑๗-๐๗-๖๑ ที่บ้านสวน)

สรรพสิ่งรอบข้างให้ข้อคิดแฝงด้วยปรัชญาชีวิตให้ได้เรียนรู้ศึกษาแนวทางการดำเนินชีวิต  

เตือนสติ  สร้างพลังใจ  จุดประกายความมุ่งมั่นให้ฟันฝ่าปัญหาอุปสรรค 

ทลายกำแพงความอ่อนแอและอ่อนล้าลได้

หากมองย้อนสิ่งรอบข้างอย่างพินิจแฝงด้วยข้อคิดและคติธรรม

วันหนึ่ง ขณะที่ผู้เขียนเดินเล่น  กินลมชมวิวริมฝั่งน้ำ

เจ้าหอยทากตัวน้อยจุดประกายความคิด

มันเคลื่อนตัวอย่างช้าๆคล้ายพินิจ คิดหาแนวทาง

หากผลีผลาม รีบเร่ง คงตกบันไดลงไปได้รับอันตราย

สักครู่หนึ่งมันค่อยคืบคลานลงไปบันไดขั้นล่างได้อย่างปลอดภัย

หากมองย้อนมาดูการดำเนินชีวิตของคนเรา

ทุกชีวิตย่อมพบปัญหา  อุปสรรคด้วยกันทั้งสิ้น แตกต่างตรงที่ใครจะมีมากมีน้อยเท่านั้น

แล้วใครเล่าจะแก้ปัญหา...หากไม่ใช่ตัวเรา

ปัญหาเกิดจากเรา  เราย่อมเข้าใจมากกว่าคนอื่น และเราย่อมที่จะแก้เองได้

แม้นอยู่ในที่ท่ามกลางอันตราย  หากเราใช้ความระมัดระวัง  รอบคอบ  

เราย่อมรอดพ้นภยันตรายได้

ใครเล่าจะมาลิขิตเรา  ถ้าเราไม่ลิขิตชีวิตตนเอง