ปรสบการ์ของฉัน

เมื่อวันที่ 18 พฤษภาคม  ฉันได้ประกวดนางงม  ในงานเปิดโลกทะเลใต้ ฉันไม่ทราบมาก่อนว่าฉันต้องไปประกวด ฉันพึ่งทาบเมื่อคืนวันที่ 17 พฤษภาคม  ทำให้ฉันไม่ได้เตรียมตัวอะไรเลย ตอนแรกฉันคิดว่าฉันปฏิเสธ เพราะฉันไม่พร้อม แต่หลายๆครั้งที่ฉันปฏิเสธพี่เลี้ยง  ทำให้ครั้งนี้ฉันไม่กล้าที่จะปฏิเสธ  เพราะเขาอยากให้ฉันไปหาประสบการณ์  ฉันเลยตัดสินใจไป  เมื่อถึงวันที่ฉันต้องไปประกวด เมื่อไปถึงงาน ฉันก็ได้ไปลงทะเบียน  ลำดับที่17  ฉันมองหันไปรอบๆข้างฉัน  มีแต่คนสวยๆทั้งนั้น  สวยดั่งนางฟ้า เพราะนางงามที่มาประกวดในวันนี้เคยได้ตำแหน่งมาแล้วทุกคน  ฉันคิดว่าฉันคงสู้เขาไม่ได้หรอก  แต่ฉันก็ไม่ยอมแพ้  ถึงฉันไม่สวยฉันก็ตั้งใจทำให้มันออกมาดีที่สุด  และฉันได้หยิบหมายเลข ได้หมายเลข 14 สิ่งที่ฉันกังวล ก็คือการใส่รองเท้าส้นสูง 5-7 นิ้ว ซึ่งฉันไม่ถนัดเพราะไม่ได้ฝึกเดิน  เมื่อถึงคิวฉัน ฉันตื่นเต้น ใจสั่น มือสั่นไปหมด ฉันหลับตาแล้วนึกใจใจฉันต้องทำให้ได้  เมื่อฉันเดินฉันต้องเดินช้าๆ  ยิ้มตลอดเวลา และยืนบนเวที่ นานมาก เป็น ชั่วโมง  ฉันรู้สึกเมื่อมาก  เจ็บเท้า ปวดหลังด้วย  แหุบยิ้มไม่ได้อีก ปวดกรามไปหมด  แต่ต้องอดทน เป้นนางงามต้องยิ้มสวยไว้ก่อน   ฉันรู้สึกตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก  นี่แหละคือประสบการณ์ที่หาซื้อไม่ได้  ขอบคุณผู้ใหญ่ที่คอยสนับสนุนฉันมาโดยตลอดค่ะ