150---ผมกับเพื่อนทหารญี่ปุ่นคนนั้น ( ตอนที่ 20 )

อย่างน้อยก็จะได้เป็นเพื่อนกับลูก ๆ เราด้วย   อีกประการหนึ่งนั้น  เธอก็มาติดตามขอรับสิ่งที่พี่ชายเธอฝากไว้กับธนาคารทหารในยามสงคราม ซึ่งมีอยู่หลายรายการ  และเธอก็มีเงินจำนวนหนึ่งที่มากพอจะไม่ต้องรบกวนเราเลยแม้แต่น้อย    ผมต้องพูดกับภรรยาผมอยู่หลายวัน กว่าภรรยาผมจะยอมเข้าใจบ้าง ในขณะที่น้องสาวโอสุเกะ  ได้นอบน้อมและเอาใจภรรยาผมอย่างจริงใจรวมทั้งช่วยสอนภาษาญี่ปุ่นให้ลูก ๆ ของผมทุกวัน  จนภรรยาผมใจอ่อน  ค่อย ๆ ดีต่อเธอในที่สุด  ซึ่งทำให้ผมสบายใจเป็นอันมาก  และคอยสอบถามเธอเสมอว่ามีอะไรอึดอัดใจหรือเปล่า เธอตอบว่าไม่มีเลย  คุณนายใหญ่ดีต่อเธอตลอดเวลา  ลูก ๆ ของผมก็ดีต่อเธอเช่นเดียวกัน เธอบอกว่ามีความสุขเหมือนอยู่ที่บ้าน   ในวันเสาร์อาทิตย์ เธอจะทำอาหารญี่ปุ่นให้พวกเรารับประทานเสมอ  พวกเราชอบใจกันมาก เพราะได้กินอาหารญี่ปุ่นจากชาวญี่ปุนจริง ๆ ซึ่งฝีมือเธอไม่เลว  รสขาดอร่อยไม่แพ้กุ๊กในภัตราคารใหญ่ ๆ เลย  บางทีเธอก็พาลูก ๆ ของผมไปหาซื้อเสื้อผ้าและของใช้ต่าง ๆ ให้  สลับกับการพาไปดูหนังในที่ต่าง ๆ หรือพาไปกินไอสครีม  เป็นต้น โดยใช้เงินส่วนตัวของเธอเองทั้งหมดทุกครั้ง นอกจากนั้น ยามว่างในตอนเย็น ๆ เธอจะสอนการต่อสู้ป้องกันตัวแบบญูโด ให้ลูกผมด้วย   บางทีก็มีเด็กหญิง จากบ้านใกล้ ๆ กันมาดู  เธอก็จับมาเรียนด้วย  เลยสนุกกันใหญ่  ต่อมาก็มีเด็ก ๆ ที่รู้ข่าวมาขอเรียนด้วยมากขึ้น หลายคน  ทำให้ตอนเย็น ๆ ที่บ้านเราไม่เงียบเหงาอีกต่อไป
ต่อมา  ผมก็พาเธอไปสถานฑูตญี่ปุ่น เพื่อติดต่อขอรับของที่โอสุเกะฝากไว้กับธนาคารทหาร  เมื่อได้แสดงเอกสารจากกรมทหารผ่านศึกญี่ปุ่นให้ดูแล้ว เจ้าหน้าที่สถานฑูตก็พาเราทั้งสอง ไปที่ห้องลับสุดยอด ลง.......( โปรดรออ่านต่อตอนต่อไป )