วันที่ 57 วันแม่แห่งชาติ (วันที่ 11 สิงหาคม 2559)

เมื่อเราโตขึ้น...เราก็เหมือนจากบ้านมาไกลมากขึ้น

เมื่อเราโตขึ้น...ความรับผิดชอบของเราก็ต้องเพิ่มมากขึ้น

เมื่อเราโตขึ้น....ภาระหน้าที่ที่ตามมาก็เพิ่มมากขึ้น

เมื่อเราโตขึ้น...เราก็ต้องอดทนให้เพิ่มมากขึ้น

สวัสดีวันแม่แห่งชาติค่ะ....อายุเพิ่มมากขึ้น บทบาทในวันสำคัญของเราก็เริ่มเปลี่ยนไป วันนี้ในทุก ๆ ปี แม่จะจูงมือเราไปโรงเรียน ไปร่วมกิจกรรมวันแม่แห่งชาติ แต่ปีนี้...เรากลับเป็นคนนำแม่ของนักเรียนไปห้องพัก เพื่อรอเข้าร่วมกิจกรรม ความรู้สึกมันแตกต่างกันมากค่ะ เรารู้สึกว่าตัวเองโตขึ้นมาก ยังเหมือนตัวเองเป็นเด็กอยู่เลย วันแม่..ก็คิดถึงแม่ นอกจากหน้าที่ในการพาผู้ปกครองไปห้องพัก อีกหน้าที่หลักกับขวัญ (เพื่อนฝึกสอน) ก็คือ การคุมฉายวีดิทัศน์เรื่อง “แม่” เป็นคนบ่อน้ำตาตื้นอยู่แล้ว งานนี้ก็ไหลสิค่ะ คิดถึงบ้าน คิดถึงพ่อ คิดถึงแม่ คิดถึงน้อง อยากกลับบ้านมาก หนูจะทำหน้าที่ตัวเองให้ดีที่สุดนะคะ จะพยายามให้มากกว่านี้ จะอดทนให้มากกว่านี้ แม่หายห่วงนะ...หนูไม่ทิ้งความฝันแน่นอนค่ะ วันนี้อาจจะยังไม่แข็งแกร่งพอ อาจอ่อนแอให้กับเรื่องที่ไม่เป็นเรื่อง...แต่ในอนาคต จะทำให้พ่อกับแม่ภูมิใจให้ได้นะคะ

วันแม่...คนที่เราคิดถึงนอกจากแม่แท้ ๆ ของเรา ก็เป็นแม่คนที่ 2 คนที่ 3 คนที่คอยดูแลเรา อบรมสั่งสอนเรา แม่ณัฐชยา คุณครูที่ปรึกษาชมรมต้นกล้า โทรไปคุย โทรไปให้กำลังใจ โทรไปบอกว่า “คิดถึง” โทรไปบอกว่า “ปิดเทอมนี้..จะกลับไปหา” รักนะคะและคิดถึงมากด้วย

ทีมฝึกสอนหญิง.....ประถมปลาย

ทางซ้ายมือมา...นัน (เพื่อนครูเป็นเลิศ) คนที่ 2 เราเอง...เจ้าของบันทึกเล่มนี้ คนที่ 3 ส้ม (เพื่อนจาก มช.) คนที่ 4 แต้ว คนสุดท้าย โม (เพื่อนจากแม่ฟ้าหลวง) ขอบคุณพรหมลิขิตที่เหวี่ยงให้เราเจอคนที่เข้ากันได้ อยู่ด้วยกันได้ นี่เป็นอีกหนึ่งความทรงจำที่มีค่ามาก ขอบคุณมากนะคะ สำหรับมิตรภาพใหม่..ที่เกิดขึ้นสำหรับชีวิตฝึกสอน

ทีมคุณครู ปะทะ ทีม นักศึกษาฝึกสอน ความสวยนี่ยอมกันไม่ได้จริง ๆ ค่ะ....นี่เป็นอีกหนึ่งภาพที่ประทับใจมากค่ะ เราได้เจอคนที่มีอุดมการณ์เดียวกับเรา ต้นแบบที่ดีให้กับเรา