เมื่อโค้ชบีมีความรัก โดย ศิริรัตน์ ศิริวรรณ

หลายท่านคงเคยมีความรัก หรือกำลังมีความรัก...

ผู้เขียนก็มีความรัก แต่ไม่ใช่ความรักในแบบที่หลายคนเข้าใจนะ

ผู้เขียนรักงานที่ทำ งานอบรม งานโค้ช รักผู้เข้าอบรมและผู้รับการโค้ชทุกคนอย่างไม่มีเงื่อนไข

และเมื่่อเรารักสิ่งใด เราจะอุทิศตนให้แก่สิ่งนั้นได้ เราจะเพียรพยายาม ศึกษา สร้างสรรค์ผลงานต่างๆ เพื่อให้ได้ใช้ชีวิตอยู่กับสิ่งที่รัก

แต่สิ่งหนึ่งที่ผู้เขียนได้เรียนรู้เกี่ยวกับความรักคือ ไม่ว่าเราจะรักสิ่งใด ต้องรักอย่างฉลาด และไม่ยึดมั่นถือมั่น คนที่มีความรัก ควรเป็นผู้ไม่มีความทุกข์เกี่ยวกับสิ่งที่รัก

แนวทางการใช้ชีวิตแบบรักให้เป็น:

- มีความรัก แต่ไม่หลงรัก ความหลงทำให้เราเหมือนคนตาบอด แต่ความรักที่แท้จริงจะทำให้เราเข้าใจ

- เพียรอย่างชาญฉลาดในการทำสิ่งที่รัก บนพื้นฐานของการรู้จักใช้ศักยภาพของตนเองและผู้อื่นอย่างเหมาะสม

- ใช้ชีวิตอย่างรู้จักพอ รู้จักพัก ถึงแม้รักงาน ก็ต้องรู้จักพักบ้างเป็นครั้งคราว เพื่อให้เวลากับตนเองในการทำสิ่งอื่นๆที่ชื่นชอบ

- เลือกทำกิจกรรมที่สำคัญและจำเป็น ไม่ต้องตามใจคนอื่นทุกเรื่อง

- คงไว้ซึ่งความเพียรในการทำงาน มีเป้าหมาย แต่ละวางความคาดหวัง เพราะสิ่งที่แน่นอนของชีวิตคือ ความไม่แน่นอน

- รับได้เมื่อผิดหวังจากการทำสิ่งที่รัก เพราะอุปสรรคต่างๆล้วนเป็นยาวิเศษทำให้เราฉลาดขึ้นแน่นอน ถ้าเราพร้อมจะเรียนรู้ เราจะพบว่ามันคุ้มค่าจริงๆ

- อยู่กับปัจจุบัน ไม่ใช่อดีต เวลาเจอปัญหา ให้ให้เวลากับตนเองค่อยๆทำความเข้าใจ และตกผลึกการเรียนรู้

- ไม่บ่น มีความอดทน ไม่ท้อถอยง่าย ถ้าบ่นแสดงว่าเราแพ้ ถ้าไม่อยากแพ้ ต้องไม่บ่น

ปัจจุบัน ผู้เขียนพบความสุข สงบ และพอใจกับชีวิต ผู้เขียนยังคงเพียรในการทำงานที่รักเหมือนเดิม แต่ทำงานแบบฉลาดขึ้น โดยทำใจให้ไร้ความคาดหวัง เพราะ 'ชีวิตนี้ต้องไม่มีคำว่าผิดหวัง' และสิ่งดีๆจะเกิดขึ้นตามผลแห่งการกระทำอันสมควรของมันเอง