กิจกรรมบำบัดสู่กิจกรรมการดำเนินชีวิต

เมื่อใจสู้ ร่างกายจะสู้ตาม

ในวันที่ 1 ธันวาคม 2559 ที่ผ่านมา ดิฉันได้มีโอกาสเรียนในรายวิชากิจวัตรประจำวันและการฟื้นฟูสมรรถภาพ ในหัวข้อ Community survivors and Learning skills เป็นเรื่องเกี่ยวกับการสัมภาษณ์และสอบถามข้อมูลจากบุคคลที่รู้จัก ทีเคยมีประสบการณ์ เกี่ยวกับการประสบปัญหาหรือความบกพร่องใดๆทั้งทางกายและใจ ว่าบุคคลเหล่านั้นมีการปรับตัว เพื่อก้าวข้ามสิ่งเหล่านั้นสู่การดำเนินชีวิตต่อไปได้อย่างไร ดิฉันจึงได้สัมภาษณ์ข้อมูลและเรียบเรียงข้อมูล ดังภาพด้านล่าง

หลังจากที่ดิฉันได้นำข้อมูลที่ได้ มาเล่ากรณีศึกษาเพื่อแลกเปลี่ยนเรียนรู้กับอาจารย์พร้อมทั้งเพื่อนนักศึกษากิจกรรมบำบัด ทำให้ได้เห็นจุดที่น่าสนใจของกรณีศึกษาของดิฉัน คือ ลักษณะอาการหรือระดับความเจ็บปวด นอกจากจะดูทางร่างกาย (Physical) ขณะทำการเคลื่อนไหวไปในที่ต่างๆ หรือขณะทำกิจกรรมที่ใช้การลงน้ำหนักเข่าแล้ว ยังต้องไปดูถึงระดับความเจ็บที่เกิดเนื่องมาจากจิตใจ(Mental) ของบุคคลนั้นร่วมด้วย ซึ่งอาจเป็นสาเหตุที่ยังส่งผลต่อความเจ็บปวดในปัจจุบันอยู่ และอาจแนะนำการใช้หลัก Energy Conservation หรือหลักการสงวนพลังงาน โดยการปรับท่าทาง เลี่ยงการยกของที่มีน้ำหนักมาก หรือทำกิจกรรมที่ใช้การลงน้ำหนักเข่าบ่อยจนเกินไป และแนะนำให้มีการนั่งพักเป็นช่วงขณะทำกิจกรรม เพื่อให้สามารถดำเนินกิจกรรมนั้นได้จนเสร็จขั้นตอน

นอกจากนี้ ยังได้เรียนรู้ถึงบทบาทสำคัญของนักกิจกรรมบำบัด ที่ต้องใช้การบำบัดรักษาผู้รับบริการด้วยการทำสิ่งที่เป็นไปในทางบวก(Positive intervention) ส่งเสริมให้ผู้รับบริการคิดในแง่บวก เพิ่มความเชื่อมั่นในความสามารถทั้งทางกายและใจ เพื่อให้เกิดคุณค่าในตนเอง และเกิดแรงจูงใจและความเชื่อมั่นในการทำกิจกรรมต่างๆร่วมกับสังคมเช่นเดิม ในทางตรงกันข้าม ยังช่วยลดทัศนคติทางลบ ลดหลักความคิดที่ว่า ตนเองไร้ความสามารถ ไร้ความหมาย หากดำรงชีวิตต่อไป(Compensation) ซึ่งเป็นปัจจัยขัดขวางที่สำคัญของผู้รับบริการ

สิ่งสำคัญที่สุด ในการก้าวข้ามอุปสรรค ที่เกิดจากการประสบปัญหาเหล่านี้ ต้องเกิดมาจากการให้กำลังใจ ความเข้าใจในตนเองหรือจากบุคคลรอบข้าง เพื่อสร้างแรงผลักดันให้ตนเองสามารถลุกขึ้นสู้ต่อ และพร้อมที่จะปรับตัว รับให้ทันต่อสถานการณ์ที่จะเกิดขึ้นทุกเมื่อ ให้สามารถดำรงชีวิตได้อย่างมีความสุข เกิดคุณภาพชีวิตที่ดียิ่งขึ้น