บันทึกเช้าวันที่ ๑๔ ตุลาคม พ.ศ.๒๕๕๙

ระหว่างทางจากบ้านถึงวัด ถนนดูเงียบสงบ รถรายังไม่มาก

เสียงเทศน์ธรรมะของพ่อแม่ครูบาอาจารย์ช่วยทำให้จิตใจสงบขึ้น ฟังและพิจารณาถึงความจริงของธรรมชาติ การปฏิบัติธรรมทำให้เราเกิดความเข้าใจในเรื่องกฏของธรรมชาติ "อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา"...

ใกล้จะถึงวัด...หันไปดูทางเจดีย์พุทธเมตตา วัดป่าหนองไคร้ ที่บรรจุพระบรมสารีริกธาตุ มองเห็นยอดเจดีย์แจ่มชัด ท้องฟ้าสีสวยมาก สว่างกระจ่าง คล้ายธรรมชาติกำลังสื่อสารอะไรบางอย่าง

เมื่อถึงวัดมีแม่รีกับพ่อค้ำมาช่วยยกหม้อขึ้นศาลา เราสนทนากันเบาๆ และร่ำรา ทันทีที่รถเลี้ยวโค้ง องค์หลวงปู่นั่งอยู่หน้ากุฏิ ... การได้เข้าไปกราบท่าน สิ่งที่กำหนดในใจคือ ท่องพุทธ-โธ ในใจ พร้อมดูใจตนเองว่าเป็นอย่างไร สะกดกลั้นความเศร้าโศก

หายใจเข้า-พุทธ ... หายใจออก-โธ...

หายใจเข้า-พุทธ ... หายใจออก-โธ...

หายใจเข้า-พุทธ ... หายใจออก-โธ...

ดำเนินเป็นเช่นนี้ขณะที่นั่งอยู่กับองค์หลวงปู่

"หลวงปู่เมตตาให้โอวาทธรรมในเรื่องการรักษาศีล และการแสดงออกถึงหน้าที่ ท่านชี้ให้เห็นถึงความจริงที่ไม่มีใครหลีกเลี่ยงได้...อย่าได้เศร้าหมองให้ตั้งใจทำหน้าที่”

“ความอิจฉา ริษยา ...ไม่มีวันจบสิ้น ให้ยึดในศีลธรรม กฏหมายก็ยังไม่สูงส่งเท่าศีล ...”

ธรรมะขององค์ท่านที่เอ่ยเบาๆ แต่ดังก้องในใจ สาธุ สาธุ สาธุ ...เช้านี้เป็นวาสนามากที่ได้มีโอกาสได้กราบและฟังธรรมจากองค์ท่าน

มีความมุ่งมั่น ... ตั้งใจ

เป็นความในใจที่ตั้งไว้ในสิบปีที่ผ่านมา...

และตั้งใจมั่นไว้อีกครั้ง จะได้กี่ปีก็ตาม สำคัญคือ ทำให้เต็มที่ทุกๆ ขณะจิตที่มีสติ

ก่อนกราบลาท่านมาทำงาน ท่านเมตตาบอกให้พาเด็กๆ ในวัดที่มาอยู่วัดช่วงปิดเทอม สวมใส่ชุดขาวกันทุกคน