(22-24) สะสมแต้มบารมี

(๒๒)วันที่ ๒๒ มกราคม พ.ศ.๒๕๕๙

- วันนี้เป็นวันโกน (วันศีลน้อยตามสำนวนภาษาอิสาน) สิ่งที่ต้องระวังที่สุดคือ ใจ...ใจที่จะไม่แสดงออกมาทางกายและวาจา และแล้วก็ผ่านไปได้ตลอดรอดฝั่ง นึกอนุโมทนาบุญกับตนเองที่มีสติกำกับ และเฝ้าระวังอารมณ์ด้านลบได้

- ตื่นเช้า...ทำอาหารไปถวายพระที่วัดและสามารถกลับเข้าที่ทำงานก่อน ๘ โมงได้ เป็นความท้าทายของชีวิตที่จดจ่อกับการสร้างและสะสมบารมี เก็บทุกหน่วยทุกแต้มที่สามารถทำได้

- ช่วงเช้าอยากไปประชุมผู้ปกครองให้กับบอย เด็กในความอุปการะ นับตั้งแต่เขามาอยู่ด้วยที่วัด ไม่เคยที่จะได้ไปและครั้งนี้เอ่ยปากขอให้ไป ในใจสั่นสะเทือนและที่สุดก็ตัดออก มีหน้าที่ในการงาน ...รักษาหน้าที่ ขอให้แม่ตึ่ง (โยมแม่พระอาจารย์ต้อไปแทน) ตระหนักรู้อยู่ว่า วันนี้สำคัญเพราะบอยได้รับทุนการศึกษาด้วย เรียนดีประพฤติดี แต่ด้วยความระลึกว่าเราต่างเป็นลูกหลานของวัด จิตที่เข้มแข็งและฝึกฝนการตัดออกไม่ผูกพันผูกยึด ...คือ สิ่งที่พึงฝึกฝน แล้วทุกอย่างก็ผ่านไปได้

- ช่วงบ่ายไปสกัดบทเรียนและทำ world cafe ที่เครือข่าย R2R คปสอ.คำเขื่อนแก้ว ...ปรากฏการณ์ที่ได้พบคือ พลังแห่งการเรียนรู้ และความเป็นของจริงของคนทำงาน ที่ไม่ใช่นักเผยแพร่ พอปรับกระบวนการพลิกนิดเดียวก็จะได้พบกับพลังแห่งความงดงาม

- ช่วงเย็น...เข้าวัด นอนวัดตามปกติ

(๒๓)วันที่ ๒๓ มกราคม พ.ศ.๒๕๕๙

- ตื่นเช้ามืดตีสี่ ทำภารกิจข้อปฏิบัติของตนเองเสร็จ เข้าครัวเพื่อทำอาหารถวายพระ จิตมุ่งมั่นและจดจ่ออย่างมากต่อการทำอาหารเพื่อสุขภาพและปรุงแต่งน้อยที่สุด และเวลาทำมักจะนึกถึงอาหารที่เผื่อแผ่มาถึงแม่ออกชาวบ้านที่มาวัดด้วย

- มีพิซซ่าถาดใหญ่ ๔ ถาดจากร้านคุณย่าฯ โดยคุณอ๋อย...พาเพื่อนจากอเมริกามากราบหลวงปู่และนำขนมมาทำบุญด้วย ... ทราบเสียงสะท้อนจากชาวบ้านกลับมาว่า "ดีใจและมีความสุขมาก" ทุกคนได้รับพิซซ่าห่อกลับไปให้ลูกหลานที่บ้าน...ความสุขขั้นพื้นฐานนี้เผื่อแผ่ผู้คนที่มาวัดอย่างถ้วนหน้า

- ได้รับความช่วยเหลือจากเภสัชติ๋ว...นำรถไปเช็คและเป็นธุระซื้อของให้ ...ภารกิจที่ไม่เคยมีวันจบ ทำซ้ำเดิมแต่การเรียนรู้ก็ไม่ซ้ำเดิมถ้าเรามีการใคร่ครวญและถอดบทเรียนออกมาอยู่เสมอ

- ช่วงบ่ายแม่รีและมลช่วยนวดให้ ...คลายกล้ามเนื้อและเส้นเอ็นตึงได้ดีทีเดียว

- ตอนเย็นอากาศที่วัดเย็นลง ลมแรง ...แต่บรรยากาศเช่นนี้คุ้นชินและสัมผัสมานานหลายปีแล้ว ในวัดจะหนาวและเย็นมากกว่าปกติ เพราะมีต้นไม้เยอะและใกล้หนองไคร้ ความเย็นที่ผ่านน้ำจากหนองไคร้จึงจับใจจับกายเสมอ...

(๒๔)วันที่ ๒๔ มกราคม พ.ศ.๒๕๕๙

- ตื่นนอนตีสี่ และเสร็จภารกิจสวนตัวเร็วกว่าทุกวัน จึงเข้าครัวเร็วกว่าปกติ อากาศเย็นเฉียบสิบกว่าองศา...แต่ข้าพเจ้าก็ใช้หลักการศีรษะอุ่น คออุ่น และเท้าอุ่น จะพอช่วยได้ นับตั้งแต่บวชโกนผมมา โอกาสที่จะได้สวมเสื้อกันหนาวแบบหนาๆ ไม่มีเลย อาศัยใช้ผ้าคลุมตามแบบที่พระท่านทำ ไม่เกินไปกว่าพ่อแม่ครูบาอาจารย์ เป็นบทพิจารณาความเป็นจริงของธรรมชาติได้ดี และเห็นได้ว่า "การเกิดมานั้นเป็นทุกข์..."

- เกินความคาดหมาย ...ทีแรกเข้าใจว่า หลวงปู่ไปฉันเช้าที่จังหวัดอุบลราชธานี แต่ปรากฏว่าตนเองเข้าใจผิด อาหารที่ตั้งใจทำจึงได้ถวายองค์ท่านด้วย และถึงแม้ว่าท่านจะไม่อยู่ ข้าพเจ้าก็มักทำเช่นเดิมอยู่เสมอเหมือนว่าพ่อแม่ครูอาจารย์ท่านอยู่ และข้าพเจ้ามักจะบอกแม่รีหรือคนอื่นว่า "ให้ทำดั่งหลวงปู่อยู่ ...ขณะทำภาวนาพุทธโธ อธิษฐานจิตถึงพ่อแม่ครูบาอาจารย์และถวายพระภิกษุรูปอื่นเสมือนได้ถวายท่าน..." ถ้าคิดเช่นนี้ จะทำให้เรามีความเพียรแบบไม่ขาดสาย ต่อเนื่อง...

- หลังรับข้าวเสร็จ...เอาเจ้าหมาน้อยลูกเจ้าอืด มาเลี้ยง น่ารักมาก และได้ตระหนักกับตนเองเสมอว่า ... "เจ้าสัตว์พวกนี้คงสร้างวิบากกรรมมามากจึงได้เกิดเป็นสุนัขซึ่งจัดเป็นสัตว์เดรัจฉาน" ...มันทำให้เราตระหนักในชีวิตที่มีอยู่และเป็นอยู่อย่างมากในการสร้างกุศลต่างๆ เพราะเรามิอาจรู้ได้ว่าชีวิตหลังความตายจะเป็นเช่นไร ... แต่ขณะที่ยังรู้ว่าตนเองมีชีวิตอยู่คือ โอกาสของการสร้างความดีงามอันเป็นกุศลบารมีต่างๆ ...