(๗) อณูเล็กๆ ที่ไม่ยิ่งใหญ่...

วันที่ ๗ มกราคม พ.ศ.๒๕๕๙

....

ระหว่างทางจากบ้านไปวัด ...จากวัดกลับมาบ้าน มักมีปราฏการณ์เล็กๆ ที่ทำให้ข้าพเจ้าได้เกิดความเข้าใจ

ข้าพเจ้ามักชอบที่จะตั้งคำถามกับตนเองอยู่เสมอ...

และไม่ชอบที่จะคาดเดาในคำตอบ ...เวลาที่สภาวะจิตนิ่งคำถามที่ถูกทิ้งไว้ในใจ...คำตอบก็จะปรากฏขึ้นมา "ปิ๊งแว้ป"

ในหนึ่งวันข้าพเจ้าขับรถจากบ้านไปวัด จากวัดกลับมาบ้าน ไป-กลับ สองรอบ

และวันนี้ก็ตั้งคำถามกับตนเองว่า "จะมีใครเป็นบ้าทำเหมือนข้าพเจ้าไหม...ทำเช่นนี้มาเจ็ดแปดปี"

แล้วก็ถามตนเองต่อไปอีกว่า "ทำ...ทำไม"

ด้วยคำถามนี้ ...ข้าพเจ้าไม่รอคำตอบ เพียงแค่ได้ตั้งสัจจะกับตนเองเพื่อหาอุบายให้เกิดความเพียร ...ในตนเอง

เพราะระหว่างการเดินทางสั้นๆ นี้ ...มีเรื่องราวที่ได้ทำความเข้าใจในตนเอง

เป็นช่วงเวลาที่ได้อยู่กับตนเองมากที่สุด ...การเคลื่อนไหวมักทำให้ข้าพเจ้าเกิดปัญญาเสมอ

วันนี้มีเหตุการณ์มากมายๆ ที่ผ่านเข้ามา ไวและรวดเร็ว สิ่งที่ทำได้ คือ สงบและทำความเข้าใจ

ก็ได้มาตกผลึกกับตนเองในตอนค่ำว่า "ข้าพเจ้าก็เป็นเพียงอณูเล็กๆ ที่ไม่ยิ่งใหญ่"...

เมื่อไรก็ตามถ้าเราคิดว่าเรายิ่งใหญ่ ... จิตใจจะเต็มไปด้วยความคาดหวังมากมาย

แต่...ถ้าเป็นเพียงเศษเสี้ยวแห่งอณูเล็กๆ แล้ว จนแทบจะหาตัวตนไม่ได้ ...หัวใจนี้ก็จะอ่อนโยน และเข้าใจสิ่งต่างๆ มากขึ้น

บนเส้นทางของการฝึกฝนตนเอง...

ณ วันหนึ่งข้าพเจ้าอาจจะไม่ใช่อณูเล็กๆ แต่...จะเป็นสิ่งที่แทบจะมองไม่เห็นหรือหาไม่เจอ ..หรือ.สลายหายไปจากโลกใบนี้

ใครจะรัก...ใครจะชัง ...ก็แทบจะไม่มีความหมาย

ท่ามกลางเรื่องราวและกระแสคลื่นจิตของสรรพสิ่งต่างๆ ไหลวนอยู่รอบตัว ความมีสติและมีสมาธิ จะทำให้เกิดความรัก ความเข้าใจ

ความรัก... = ความเมตตา

ความเข้าใจ...= ปัญญา

แล้วเราจะพบว่า ไม่มีใครเลยที่ชั่ว...ทุกสรรพสิ่งคือ ความดีงาม ที่มาเป็นองค์ประกอบระหว่างกันและกัน และได้มาพบเจอกัน

แล้วทำไมเราต้องปรุงแต่งจิตใจให้เกลียดชัง ทำลายกัน...

ข้าพเจ้ามีทัศนะต่อชีวิตเช่นนี้เสมอ...คนที่ทำสิ่งต่างๆ ยังไม่เหมาะสม ไม่ถูกต้อง

หน้าที่ที่เราพึงปฏิบัติต่อเขา คือ ช่วยสนับสนุนพลังแห่งความดีงามที่เขายังมีอยู่ แม้จะน้อยนิดก็ตาม...

จำได้ หลายปีก่อนหลวงปู่เคยสอนว่า "ไปให้กำลังใจเขา ...ไปชวนเขาพูดคุยความดีของเขา"

ณ ตอนนั้นดีมากๆ มีกำลังใจมากๆ และมีพลังใจในแนวทางที่ตนเองดำเนินอยู่ ว่าไม่ได้มั่วหรือคิดเอาเอง

อย่างน้อยอณูเล็กๆ ดั่งเช่นข้าพเจ้า ...ก็ยังพอมีฐานแห่งธรรมหนุนความคิดและการปฏิบัติ

ดีใจและโชคดี ที่ชีวิตนี้ได้รู้จักกับคำว่า "เรียนรู้" ....การเรียนรู้มันมหัศจรรย์มาก เพราะการเรียนรู้นั้น คือ พลังของการนำพาผู้คนไปสู่ความเข้าใจ

และความเข้าใจนี่แหละ คือ ฐานแห่งการปล่อยวาง