เข้าพรรษา (51) ; ดึง

วันที่ 19 กันยายน พ.ศ.2559

....

วันนี้มีหลายอย่างที่ไม่เข้าที่เข้าทางมาก คนรอบข้างมีสภาวะปั่นป่วนและพุ่งเข้ามาหา

ถ้าสติตั้งไม่ทันรับไม่ไหว อาการก็คงเป๋ๆ ...

ส่วนมากมักจะมาในรูปแบบของอารมณ์ที่ร้อน และเรื่องราวที่ชวนให้เกรี้ยวกราด

แต่...มองเข้าไปให้ลึกซึ้ง จะพบว่าผู้คนนั้นๆ ต่างมีความบีบคั้นจากความทุกข์ภายในใจอย่างรู้ตัวหรืออาจไม่รู้ตัว

ในวันเสาร์เช่นนี้ ...การใช้ชีวิตที่วัดข้าพเจ้ามีภารกิจทำหลากหลาย ที่ไม่รวมถึงการภาวนา

***การภาวนาคือ ภารกิจหลัก

มีกิจกรรมการเยียวยาบุคคลในหลายๆ กลุ่ม เด็กๆ ช่วงนี้จะเข้าไปอุปฐากหลวงปู่ ความวุ่นวายก็ลดลง(หรืออาจไปเล่นซนแถวนั้น แต่หลวงปู่ก็เมตตาให้ตามเด็กๆ ไปอยู่กับท่านเสมอ และดูเหมือนเด็กๆ ก็สดชื่นและมีความสุข ...***เขาพากันมองว่าเป็นหน้าที่ที่ต้องไปอยู่ช่วยพยุงหลวงปู่)

เวลาที่ต้องจัดการตนเองเมื่อมีอารมณ์ด้านลบ(กิเลส) ของคนมากระทบ สิ่งที่ดีที่สุดในการ Re-Treat คือ การทำสมาธิภาวนา

และหลังจากนั้นจิตของเราก็จะมีกำลังมากขึ้น

วันนี้ข้าพเจ้าได้เรียนรู้ว่า...

การช่วยเหลือคนที่ไม่ยอมช่วยตนเอง แต่อยากให้เราช่วยนั้น เราต้องใช้กำลัง/พลังอย่างมาก

ทำให้นึกถึงคล้ายกระโดดลงไปช่วยคนกำลังจะจมน้ำ แต่คนที่เราช่วยกลับดึงอะไรบางอย่างหรือรั้งอะไรบางอย่างไว้

อย่างไรก็ตามเมื่อได้เข้ามาเกี่ยวข้องสัมพันธ์กัน ที่สุดแล้วก็ต้องช่วยเหลือเกื้อกูลกันเช่นเดิม

ในความเป็นจริงของชีวิตเราไม่อาจหลีกเลี่ยงสภาวะนี้ได้แม้พยายามจะเลี่ยง

เมื่อเลี่ยงไม่ได้ ...ที่สุดเราก็ต้องน้อมรับ