เข้าพรรษา (31) ; เต็มที่
นานมาก...ที่ไม่ได้เป็นอยู่อย่างวันนี้
วันที่ได้ภาวนาเต็มที่เกือบทั้งวัน เริ่มนับตั้งแต่รับข้าวเสร็จ
"ขนมอบเสร็จเมื่อวาน" นั่งแพ็คใส่แพ็กเก็จ ช่วยกันหลายคนกับแม่รี และมล แป็บเดียวเสร็จ
ข้าพเจ้าขอตัวเข้าไปโซนด้านใน
วันนี้ที่วัดมีงานสังฆทานสัญจร และกราบคารวะองค์หลวงปู่ คนเยอะมากปิติยินดีอย่างยิ่ง
ที่วัดมีงานหรือไม่มีงาน ส่วนมากข้าพเจ้าก็ไม่ค่อยจะออกมาปรากฏหรือร่วมกิจกรรมเท่าไร และในส่วน"โรงทานต้นกล้าฯ วัดป่าหนองไคร้"ก็ยังคงแจกทานเช่นเคย รอบนี้ยังคง concept เดิม คือ ทำข้าวมันไก่ ... ทราบมาว่ามีคนมาคอยรับทานจากโรงทานเยอะมากแถวยาวไปจนถึงฝั่งถนนอีกด้าน ปิติและชื่นใจ "แม่ตึ่ง"โยมแม่ของพระอาจารย์ท่านจะคอยเป็นหลักคอยดูแลจัดการโรงทานร่วมกับแม่ออกชาวบ้านและกัลยาณมิตรต่างที่มาคอยช่วย
บรรยากาศแบบนี้ข้าพเจ้าค่อนข้างชอบ ผู้คนจะอยู่บริเวณด้านหน้าของวัดเป็นส่วนใหญ่
แต่ในบ้านแม่ชีนั้น สงบ ...เงียบ เหมาะต่อการภาวนาอย่างยิ่ง
วันนี้ตั้งใจและสลับกับการเดิน ..."เต็มที่" ...ทั้งวัน
"เดินหนึ่งชั่วโมง...สลับนั่งหนึ่งชั่วโมง"...
การภาวนา คล้ายกับการที่เรากำลังสั่งสมกำลังของจิต และเมื่อเราไปเจอสถานการณ์จริง เหตุการณ์จริงกำลังของจิตที่เราได้ฝึกฝน ก็จะถูกนำออกมาใช้ กำลังของจิตใช้ได้ดีหรือไม่ได้ดี ก็มาดูกันตอนใช้ชีวิตในวิถีประจำวัน ในการทำงาน ในการพบปะผู้คน ในการเผชิญเรื่องราวและปัญหา...
การเจ็บป่วยรอบนี้จากอาการภูมิแพ้ที่ผิวหนัง สะท้อนได้เลยว่า "จิตอ่อนซ้อม" ...เพราะมีแต่ถูกใช้ แต่ไม่ได้รับการได้พักและสั่งสมกำลัง ดังนั้นสภาวะเช่นวันนี้จึงยินดียิ่งหนัก ท่ามกลางความวุ่นวายหากแต่สงบ และได้เข้าสู่ทางภาวนาอย่าง "เต็มที่"
โอกาส...เช่นนี้เกิดขึ้นเสมอทุกครั้งที่วัดมีงาน
ดูเหมือนวุ่นวายหากแต่สงบและภาวนาได้ดี
ออกจากทางภาวนา ก็ได้มีโอกาสได้กราบองค์หลวงปู่ ...ทันทีทันใด เป็นมงคลแห่งชีวิตอย่างยิ่ง
นั่งพักบนลานไม้ ...ที่พระอาจารย์และสมาชิกศูนย์ฟื้นฟูทำ เกิดความเย็นใจ
ซึมซับใจของวันนี้ และประทับไว้ เมื่อวันที่ต้องเผชิญกับเรื่องราวอีกมากมาย
...
๓๐ สิงหาคม พ.ศ.๒๕๕๘
ความเห็น (0)
ไม่มีความเห็น