วิถีชีวิตวันหยุด
----------------
ถือเป็นเรื่องส่วนตัวที่นำเรื่องวิถีชีวิตมาเขียนบอกเล่าต่อผู้คน...
แต่ก็เป็นความตั้งใจเพราะข้าพเจ้าปรารถนาที่จะนำเสนอในแง่มุมของการแสวงหาความสมดุลในชีวิต...เพื่อเป็นอีกหนึ่งทางเลือกที่ให้กับชีวิตของผู้อื่นได้บ้าง
ปีที่เจ็ด...
ที่วันหยุดข้าพเจ้าจะฝังตัวในวัดป่าที่ไม่ไกลบ้าน (ประมาณ ๒๐ กว่ากิโลเมตร) เดินทางไปไม่ไกล สามารถขับรถไปมาได้หลายๆ รอบ และก็ดูไม่วุ่นวาย ธรรมชาติยังมีอยู่ครบ...
ทำไมต้องแสวงหา...พื้นที่เช่นนี้
เพราะข้าพเจ้ายังมีความคิดความเชื่อในเรื่อง "การมีครูบาอาจารย์" ข้าพเจ้าไม่อาจสามารถเข้าถึงสภาวะการเรียนรู้ทางจิตใจอย่างลึกซึ้งได้หากไม่มีผู้ที่คอยชี้แนะ เพราะโอกาสหลงมีสูงมาก... ปัญญาไปไม่ถึง...
ดังนั้น โอกาสและวาสนาจึงเป็นเรื่องที่วิเศษมากสำหรับชีวิตข้าพเจ้าที่ได้มาพบครูบาอาจารย์ผู้เปี่ยมด้วยเมตตาธรรมอันสูงสุด "หลวงปู่ประสาร สุมโน"...นับตั้งแต่เจอองค์ท่านก็ตั้งใจเล่าเรียน ฝึกฝนขัดเกลาจิตใจตนเอง ถูกบ้าง ผิดบ้าง...
แต่ตราบเท่าที่ลมหายใจยังมีข้าพเจ้าเชื่อว่านั่นคือ โอกาส
จึงพึงรักษาโอกาสไว้ให้ได้มากที่สุด
ข้าพเจ้าเจียดเงินส่วนตัว ...สร้างกุฏิส่วนตัวในเขตพื้นที่ของวัด ซึ่งตั้งใจถวายให้แก่ทางวัดเลย แต่ในระหว่างที่ชีวิตยังพัวพันเข้าออกในการเรียนรู้นี้ก็อาศัยพักกุฏิหลังนี้
ดูเหมือนเป็นเรื่องที่เรียบง่ายมาก
แต่กาลเวลาที่ผ่านมาไม่ได้ง่ายอย่างที่คิด มีเรื่องราวต่างๆ ผ่านเข้ามาให้ข้าพเจ้าได้เรียนรู้เรื่องจิตใจ ไม่ว่าจะเป็นผู้คนที่เข้ามาสัมพันธ์ ท่าทีและการตอบสนอง ตลอดจนเรื่องราวเหตุการณ์ ทุกอย่างข้าพเจ้าถือว่าเป็น ...ข้อธรรมอันประเสริฐสูงสุดที่เราได้ประสบและเผชิญในห้วงเวลาต่างๆ
การฝึกฝนตนเองให้มีวิถีแห่งความเรียบง่าย...
เป็นเรื่องที่ทวนกระแสอย่างมาก
แต่ถามว่า ทำได้ไหม ...ทำได้ ทำให้ชินจนเป็นนิสัย...
และที่สุดก็จะกลายเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของเรา
ไม่ไกลจากกุฏิที่พัก
มีกระต๊อบน้อยๆ ที่สร้างขึ้นด้วยพลังของต้นกล้าเด็กและเยาวชนที่มาฟื้นฟูจิตใจที่วัด ...ทนมาก หลายปียังไม่พัง กระต๊อบหลังนี้อยู่ท่ามกลางต้นไม้ใหญ่ กลางคืนเงียบสงัดมาก วิเวกทางกายยิ่งนัก
ช่วงกลางวันส่วนใหญ่ข้าพเจ้าก็มักจะคลุกคลีกับเด็กๆ ที่ศาลา๔ กว่าจะได้เข้ามามีความเป็นส่วนก็มักจะเป็นเวลากลางคืน
ซึ่งทุกช่วงเวลา ถือ เป็นห้วงเวลาอันประเสริฐ...
วันนี้ก็ยังรู้สึกกับตนเองว่า มีวาสนาที่ดี ...ที่ได้รับโอกาสอันเปี่ยมสุดนี้
….
๑๑-๑๒ กรกฎาคม พ.ศ.๒๕๕ข
ถอดบทเรียน...ย้อนมองชีวิต
