ชินกาลมาลีปกรณ์(มโนปณิธาน)
(มโนปณิธาน)
ในพระชาติอื่น ต่อแต่นั้นมา พระมหาบุรุษจุติจากเทวโลก เป็นพระราชาทรงพระนามว่าพระเจ้าสัตตุตาปน ในเมืองสิริมดี เมืองสิริมดีในครั้งนั้นก็เหมือนเมืองพาราณสี เป็นที่รู้กันว่า พระเจ้ากรุงสิริมดีนั้น โปรดประพาสคล้องช้าง ทรงทราบข่าวช้างที่พรานป่าป่าทูลบอกเล่า จึงเสด็จไปกับเสนาข้าราชการ คล้องช้างเชือกนั้นได้แล้ว โปรดให้นำมาขึ้นระวางเป็นช้างหลวง ครั้นหมอควาญผู้เชี่ยวชาญตำราคชเวทฝึกหัดช้างเชือกนั้นดีแล้ว ในวันที่ ๘ (หลังจากฝึกหัดแล้ว) พระองค์ทรงขี่เลียบพระนคร ครั้งนั้นโขลงช้าง เป็นอันมากมาจากป่าในเวลากลางคืน เข้าไปในอุทยาน หักทำลายพืชพันธุ์ต้นไม้ ถ่ายมูลตรคูณแล้วพากันกลับไป พระราชาเมื่อเสด็จเลียบพระนคร ทรงทราบข่าวนั้นจากพนักงานเฝ้าสวน จึงเสด็จไปทอดพระเนตร (ความเสียหาย) สวน เสด็จเลยเข้าไปในสวน ทรงตรวจตราดูบริเวณสถานที่ต่าง ๆ ครั้นช้างพระที่นั่งได้กลิ่นช้างพัง ก็เกิดอาละวาดเมามันขึ้นด้วยกามราคะ สลัดควาญช้างตกลงแล้วหนีเตลิดไป พระราชายังประทับอยู่บนช้างตัวนั้น แม้ทรงกระชากชัปไว้ด้วยขอแก้วก็ไม่อาจทำให้มันกลับได้ถูกมันพาไป ทรงเหนี่ยวกิ่งมะเดื่อไว้ได้ จึงประทับนั่งอยู่บนยอดไม้ ฝ่ายเสนาข้าราชการทั้งหลาย ติดตามรอยช้างนั้นพากันไปรับพระองค์คืนเข้าพระนคร พระราชาตรัสเรียกหมอควาญนั้นมาแล้วตรัสว่า “ตาหมอแกลวงเอาเราไปฆ่าหรือ ?” หมอควาญกราบทูลว่า “ขอเดชะ ไฉนตรัสอย่างนี้? ช้างเชือกนี้ ข้าพระพุทธเจ้าหัดไว้อย่างดีที่สุดแล้ว มันไปด้วยความเร่าร้อนราคะ เมื่อสมใจมันแล้ว มันก็จะกลับมาอีก” ช้างนั้นเข้าป่าไปรื่นรมย์กับนางช้างเสด็จแล้ว ในวันที่ ๗ ก็กลับมายืนอยู่ในโรงของตน พระราชาทรงทราบพฤติการณ์นั้นแล้ว เสด็จไปสู่โรงช้าง ทรงลูบงวงมันแล้วตรัสว่า “ตาหมอ ช้างเชื่องออกอย่างนี้ทำไมเราเอาขอรั้งมันไว้ไม่อยู่?” หมอควาญกราบทูลว่า “ขอเดชะ ไฉนตรัสอย่างนี้? ขึ้นชื่อว่าราคะ ร้ายแรงยิ่งกว่าขอแก้วนัก ร้อนยิ่งกว่าไฟนัก มีพิษยิ่งกว่างูนัก เพราะฉะนั้น
พระองค์จึงไม่อาจเอามันอยู่ มันไปด้วยกำลังราคะของช้าง แล้วมันกลับด้วยกำลังมนต์ของข้าพระพุทธเจ้า” “ถ้ากระนั้นแกแสดงกำลังยาคือมนต์ของแกให้เราดูได้ไหม?” พระราชาตรัสถาม “ได้ พระเจ้าข้า” หมอควาญทูลรับแล้ว ใช้กำลังมนต์บังคับช้างให้จับก้อนเหล็กใหญ่ที่เผาไฟลุกแดง ช้างเอางวงจับเหล็กก้อนแดงนั้นแน่นไม่ปล่อย เพราะกลัวหมอควาญ พระราชาทรงกลัวช้างจะตายตรัสสั่งให้หมอควาญบอกช้างให้ปล่อยก้อนเหล็กนั้นแล้วทรงสลดพระทัย ทรงรำพึงว่า “ราคะนี้หนอ ร้อนยิ่งนัก สัตว์บุคคลเหล่านี้ อาศัยราคะแล้วเสวยทุกข์มีประการต่าง ๆ อย่ากระนั้นเลย เราขอเป็นพระพุทธเปลื้องตนให้พ้นจากราคะเถิด” ความตั้งใจที่จะเป็นพระพุทธได้บังเกิดขึ้นแล้ว พระโพธิสัตว์ตรัสว่า
เราตรัสรู้แล้ว จะให้ผู้อื่นตรัสรู้ด้วย เราพ้นจากกิเลสแล้ว จะให้ผู้อื่นพ้นด้วย
เราข้ามโลกได้แล้ว จะให้ผู้อื่นข้ามได้ด้วย มหาสมุทรคือวัฏสงสารมีภัยมาก ฯ
พระองค์ตั้งพระทัยอย่างนี้แล้ว สละราชสมบัติ เสด็จเข้าป่าหิมพานต์ ทรงบรรพชาเป็นพระฤษี ดำรงอยู่ตลอดพระชนมชีพมายุ เมื่อสิ้นพระชนมชีพ ก็ได้ไปบังเกิดในโลกสวรรค์
แต่นั้น ในเวลาต่อมา พระโพธิสัตว์จุติจากเทวโลก บังเกิดเป็นคนตระกูลพราหมณ์ นับถือพรหม ณ ตำบลสาลัททิยพราหมณ์แคว้นมคธ สอนไตรเพทแก่พราหมณ์มานพ ๕๐๐ คน เมื่อบิดามารดาสิ้นชีพแล้ว ได้บริจาคทรัพย์จนหมด ออกบวชเป็นพระฤษีอยู่ที่ภูเขาปัณฑร ภูเขาปัณฑรในครั้งนั้นก็เหมือนภูเขาเอรกะ พระเมตไตรย-โพธิสัตว์ได้เป็นหัวหน้าศิษย์ฤษีของพระมหาสัตว์ อยู่มาวันหนึ่ง พระโพธิสัตว์เห็นแม่เสือตัวหนึ่งทำท่าจะกินลูกของตนที่เชิงภูเขาแห่งหนึ่ง จึงมาคิดว่า “ทุด ! ทุด ! โลกเอ๋ยโลก” แล้วพูดกับหัวหน้าศิษย์ว่า “เราช่วยกันไปแสวงหาอาหารที่เป็นเดนสิงโต เป็นต้น เอามาให้แก่แม่เสือนี้เถอะ” เมื่อหัวหน้าศิษย์ไปแล้ว พระโพธิสัตว์เล็งเห็นว่า “ร่างกายของตนเกลือกกลั้วบาปมิใช่น้อย และเห็นว่าร่างกายเป็นเหตุแห่งทุกข์ คันหาอุบายที่จะปลดเปลื้องทุกข์นั้นเห็นอยู่แต่พุทธการกธรรม คือ ธรรมที่จะให้ตรัสรู้เป็นพระพุทธ” ครั้นเล็งเห็นดังนั้นแล้วจึงคิดว่า “ผู้ที่ไม่ปฏิบัติพุทธการกธรรมอันยากยิ่ง ไม่สละสิ่งที่สละยาก ไม่ได้บริจาคสิ่งที่บริจาคยาก ไม่อาจบรรลุพุทธภูมิได้” แล้วเกิดความคิดขึ้นในใจว่า
“ด้วยอำนาจบุญนี้ ขอให้ข้าพเจ้าได้ตรัสเป็นพระพุทธในอนาคตกาลภาคหน้า ขอให้ข้าพเจ้าช่วยสัตว์ทั้งหลายให้ถึงความดับสนิทจากสังสารทุกข์เถิด”
ชั่วเวลาที่ศิษย์ยังไม่มา พระโพธิสัตว์ทิ้งตัวลงจากยอดภูเขาปัณฑรตกลงมาตรงหน้าแม่เสือ แม่เสือเห็นร่างของพระโพธิสัตว์แล้ว งดกินลูกของตัวไว้ มากินร่างของพระโพธิสัตว์นั้นแทน พระโพธิสัตว์ก็ได้บังเกิดในเทวโลกด้วยกุศลกรรมนั้น
ในเวลาต่อมาอีก พระโพธิสัตว์จุติจากเทวโลก มาเกิดเป็นน้องหญิงต่างมารดาของพระทีปังกร สัมมาสัมพุทธองค์ก่อน ด้วยเศษบาปที่ยังเหลืออยู่ ในครั้งนั้น พระสัมมาสัมพุทธทีปังกรณ์องค์ก่อน บำเพ็ญบารมีถึง ๑๖ อสงไชยแสนกัป ทรงเกิดในราชตระกูลเมืองจัมปกวดีในกัปซึ่งมีชื่อว่า สารปัก ครองฆราวาสอยู่ ๑oooo ปี ทรงเห็นนิมิต (เหตุที่มีความหมาย) ๔ อย่าง แล้วเสด็จออกมหาภิเนษกรณ์ (ออกบวช) ทรงกระทำความเพียรอยู่ ๗ วัน บวชในพระพุทธศาสนา ได้อภิญญา ๕(อิทธวิธี ทิพโสต หูทิพย์ เจโตปริยฐาณ รู้ความคิดของผู้อื่น ปุพเพนิวาสนาสสติญาณ ระลึกชาติหนหลังได้ ทิพจักขุ ตาทิพย์คือรู้การจุติและการเกิดของสัตว์ทั่วไป) สมาบัติ ๘ (ปฐมญาณ ทุติยฌาน ตติยฌาน จตุตฌาน อากาสานัญจายตนะ วิญญาณัญจายตนะ อากิญจัญญายตนะ เนวสัญญาณาสัญญายตนะ) ได้รับคำพยากรณ์ในสำนักพระพุทธทีปังกรองค์ก่อนนั้น
อยู่มาวันหนึ่ง พระราชธิดาถวายทานน้ำมันเมล็ดพันธุ์ผักกาดแก่พระมหาเถรทีปังกรองค์หลัง แล้วปรารถนาว่า ในอนาคตกาลภายภาคหน้า ขอให้ข้าพเจ้าได้ตรัสเป็นพระพุทธและขอให้ข้าพเจ้ามีชื่อว่า สิทธิตถ (เมล็ดพันธุ์ผักกาด) ด้วยอานิสงส์ทานที่ถวายความตั้งใจของดิฉันแก่องค์พระสัมมาสัมพุทธพี่ชายของดิฉันด้วย พระเถระได้กราบทูลข่าวสารของพระราชธิดานั้น แก่พระผู้มีพระภาค พระศาสดาตรัสว่า ในอนาคตอีก ๑๖ อสงไชยแสนกับเมื่อเธอ(หมายถึงพระเถระ) ได้ตรัสเป็นพระพุทธมีพระนามทีปังกร นั่นแหละเธอจะได้พยากรณ์น้องหญิงของตถาคต พระเถระฟังพระวาจาของพระศาสดาแล้ว มีจิตชื่นบาน ถวายบังคมพระผู้มีพระภาคแล้วทำประทักษิณหลีกไป
การที่พระโพธิสัตว์ของเราได้เห็นองค์พระพุทธ แต่เป็นลิงควิบัติ (เพศเสียหาย) คือ เป็นเพศหญิง มิใช่เพศชาย จึงได้รับคำพยากรณ์ในสำนักพระพุทธทีปังกรองค์ก่อน
กาลที่กล่าวถึงความตั้งใจ เรียกว่า มโนปณิธาน โดยเล่าเรื่องรอบนอก
ความเห็น (1)
กระต่ายไม่ประสงค์ทำเป็นไฟล์ PDFเพราะอยากเผยแพร่พุทธศาสนาและมิประสงค์ที่จะหวงแหนในสิ่งตัวตนเองได้พิมพ์เนื้อหาชินกาลมาลีปกรณ์ใหม่ด้วยเหตุเพราะกระต่าย รักและศรัทธา ชื่นชอบชินกาลมาลีปกรณ์เป็นพิเศษจนมิหาเหตุผลให้ตัวเองได้ด้วยเพราะเหตุใดที่อ่านหนังสือเล่มนี้ไม่รู้เบื่อต้องข
ขออบพระคุณพระรัตปัญญาเถระที่ทำให้ปัญญาอันน้อยนิดได้เพิ่มพูนด้วยแสงแห่งพระธรรม..แม้นมีผู้ใดต้องการที่จะเผยแพร่ต่อขออนุโมทนาบุญยิ่ง...ด้วยตัวใจที่นับถือพระรัตนตรัยเป็นสรณะ...สุภัชชา พันเลิศพาณิชย์....