คลองแสนแสบ (จมูก)
การเดินทางไปสัมมนาในวันนี้ ผมเลือกเดินทางด้วยเรือด่วนที่แล่นในคลองแสนแสบซึ่งมีจุดเริ่มต้นที่ท่าเรือสะพานผ่านฟ้าลีลาศ ใกล้ ๆ กับภูเขาทอง และเป้าหมายปลายทางของผมคือ รามคำแหง
สิ่งที่เป็นต้นทุนของบันทึกนี้ เป็นเรื่องเกี่ยวกับคุณภาพน้ำในคลองแสนแสบนี้เอง จากประกาศเกี่ยวกับการวัดคุณภาพน้ำที่ติดไว้ตรงท่าเรือ ซึ่งผมอ่านผ่าน ๆ จับใจความได้ว่า วัดแล้วปริมาณอ๊อกซิเจนในน้ำของคลองแสนแสบนี้ต่ำมาก ทำให้น้ำเน่าเสีย และขอความร่วมมือให้ประชาชนช่วยกันรักษาความสะอาด งดทิ้งขยะลงในคลอง โดยเฉพาะอย่างยิ่งคนที่มีที่พักอาศัยอยู่ในชุมชนริมคลองแสนแสบนี้ ช่วยกันบำบัดน้ำเสียก่อนปล่อยลงคลองแสนแสบ...
จากการสังเกตดูน้ำในคลอง ท่อน้ำทิ้งแต่ละจุด ขยะที่ลอยในน้ำ และสัมผัสกับกลิ่นเหม็นของน้ำ ทำให้เข้าใจได้ว่าคนที่อยู่รอบ ๆ คลองแสนแสบนี้ รวมถึงคนที่ต้องอาศัยเส้นเดินทางด้วยคลองนี้ ยังไม่รับรู้ถึงการร่วมกันแก้ปัญหา การป้องกัน และความน่ารำคาญหรือความเหม็นของน้ำเสียสักเท่าไร เพราะทุกคนยังคงนิ่งเฉยกับกลิ่นน้ำเสียที่แรงมาก (สำหรับผม) ยังคงปล่อยน้ำเสียและขยะลงคลองไม่หยุดหย่อนกันเลย...
ตลอดทางที่ผมนั่งมาในเรือ ผมนั่งคิดไปเรื่อยเปื่อยว่า จะมีวิธีการใดบ้างที่จะบำบัดน้ำเสียให้ค่อย ๆ ดีขึ้น ต้องใช้น้ำอีเอ็ม หรืออีเอ็มบอลกันอย่างไรดี หรือว่า วันนี้ เรามีสถาบันระดับอุดมศึกษากันมามาย จะมีสักกี่แห่งที่ทำวิจัยแนวทางการแก้ปัญหาน้ำเสียในคลองแสนแสบกันบ้าง หรือ จะมีหน่วยงานใดบ้างที่จะลงมือแก้ปัญหาอย่างจริงจัง และวางแนวทางการพัฒนาให้เกิดน้ำดี เป็นคลองที่สวยงามดังเดิมและทำให้เกิดความยั่งยืนต่อไป...
จากต้นทาง ถึงปลายทางความคิดก็หยุดลงปั๊บ ชีวิตผมต้องก้าวขึ้นสู่ฝั่งเพื่อเดินทางไปทำหน้าที่ต่อไป แต่สิ่งที่คิดไว้ก็ยังคงคาใจอยู่ ผมคิดว่าหากวันหนึ่งมีใครหรือหน่วยงานใดจริงจังกับการแก้ปัญหานี้ ผมอยากสนับสนุน ผมอยากช่วย ผมอยากเห็น..
ผมอยากเห็นน้ำในคลองแสนแสบกลับมามีคุณภาพที่ดี ไม่ถึงกับใสไหลเย็นเห็นตัวปลาก็ได้ แค่ขอให้ได้แค่ไม่มีกลิ่นเหม็น และสะอาดปราศจากเชื้อโรคที่อันตราย ด้วยเหตุผลที่ว่า หากวันใดพ่อคุณคนขับเรือซิ่งจนน้ำกระเด็นเข้ามาใส่ตัวผู้โดยสารในเรือ ผมหรือเขาเหล่านั้นจะได้ลดโอกาสการสัมผัสกับน้ำเน่ามีเชื้อโรค หรือโดนแล้วไม่มีกลิ่นเหม็นติดตัวจนเป็นที่น่ารังเกียจของเพื่อนร่วมเดินทาง...
ที่สำคัญ ถ้าเราได้คลองแสนแสบที่สะอาดกลับคืนมา เราก็จะได้เห็นชุมชนริมน้ำที่มีเด็ก ๆ เล่นน้ำ ดำผุดดำว่ายให้เห็นน่ารักกันอีกครั้งแน่นอน
ความเห็น (4)
อย่างน้อยๆ การคิดถึงเรื่องพวกนี้ก็ทำให้เราตระหนักถึงปัญหา เริ่มต้นหาวิธีแก้ไข และมีส่วนร่วม
ทำได้ง่ายโดยเริ่มที่ตัวเอง สอนลูกๆ แต่ก็ยังไม่ส่งผลกระทบในวงกว้าง จนกว่าจะมีคนคิดเหมือนเรามากๆ
ทฤษฎีห่วงโซ่ความสัมพันธ์บอกว่า "การที่เราทำหรือไม่ทำสิ่งใด สิ่งนั้นจะย้อนกลับมาถึงเราเสมอ ทั้งสิ่งดีและไม่ดี"
การทิ้งขยะลงถนน ขยะลงไปในท่อ ลงไปในคลอง เมื่อฝนตกลงมาเพียงเล็กน้อย น้ำท่วม เราเดือดร้อนกันถ้วนหน้าร่วมกัน นี่คือรูปธรรมที่เป็นตัวอย่างชัดเจน
น้องเป็นคนคิดดี ทำดี พี่ชื่นชมค่ะ
การปลูกจิตสำนึกคือสิ่งสำคัญที่ต้องช่วยกันจริงๆ ค่ะ
...น้ำในคลองแสนแสบ มีสีดำและส่งกลิ่นเหม็นมานานแล้วนะคะ ...ตอนเด็กๆมีบ้านพักอยู่ในกรมตำรวจปทุมวัน (2500-2516) เวลาจะไปตลาดประตูน้ำ พี่สาวจะพาเดินทะลุผ่านวัดสระปทุม พอถึงประตูน้ำ (ประตูปิด-เปิดระบายน้ำ คลองแสนแสบ)ต้องปิดจมูกและรีบเดินข้ามอย่างเร็วเพราะเหม็นมากๆค่ะ
การเปลี่ยนน้ำเน่าให้เป็นน้ำดีมีคุณภาพมีปลาว่ายอยู่ในน้ำได้..เยอรมัน..ใช้เวลา..เป็นหลายสิบปี..(และสำเร็จลงได้ด้วยความเพียรพยายาม)..นั้นหมายความว่าไม่ใช่แต่เพียงว่า..เจ้าหน้าที่ของรัฐ..จะบอกเพียงว่าอย่าทิ้งของเสีย..ลงแม่น้ำลำคลองแต่อย่างเดียว..การจัดการผังเมืองให้มีคุณภาพ..นั้นสำคัญอย่ายิ่งยวด..ซึ่งหากเจ้าหน้าที่ละเลยการเรียนรู้และปฏิบัติ..จะมาแก้เมื่อสาย..(เสียแล้ว)...แต่ก็..ควรจะเริ่มต้นกันเสียที..ดีกว่าจะมัวหาเรื่องกันเองอย่างทุกวันนี้..ว่าใครทำ..ทั้งๆที่รู้อยู่ดี.ว่า?.??.ด่าว่ากัน..จึงไม่มีประโยชน์...ดังที่เห็น..(ใครทนได้..ทนไป..คงจะไม่มี..อีกแล้วเป็นแน่...ฮ่ะ)...เพราะแค่แสบจมูก..อาจไม่ใช่เรื่อง..เล็กๆๆ.ต่อไป...เมื่อจมูกทำงานไม่ได้...ตายไหม...เจ้าหน้าที่รัฐนี้..คงมีคำตอบให้แค่..เฉพาะตัว..ฮ่าๆๆๆๆๆ.....
มีเสือสิงกระทิงแรดมาฝากเจ้าค่ะ