ความสามารถมองโลกอย่างรื่นรมย์

สวดมนต์ทำวัตรเย็นเสร็จ นั่งใคร่ครวญในตนเองสักพักถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นในช่วงเวลานี้ ... แล้วก็ได้ตระหนักในตนเองว่าเราได้เกิดการเรียนรู้จากสรรพสิ่งรอบด้านเราอยู่เสมอ 

การเรียนรู้ที่ดีที่เกิดขึ้น คือ สิ่งที่ประสบน้อมเข้ามาในตัวเอง
เมื่อเช้านี้มาถึงที่ทำงานค่อนข้างสาย ได้รับโอกาสเรียนรู้บทธรรมบทหนึ่งที่หลวงปู่เมตตานั่งรถกอล์ฟมาสอนที่ศาลา๔ ทำให้ข้าพเจ้าเกิดการตอกย้ำต่อตนเอง บนเส้นทางแห่งพุทธะมากขึ้น แม้เพียงเป็นแค่สตรี แต่การเกิดในครั้งนี้ ข้าพเจ้าไม่ต้องการให้เป็นการเกิดที่สูญเปล่า ... 

ซึ่งความไม่สูญเปล่านั้นคือ ต้องละจากไปด้วยหัวใจที่เบาที่สุด
เบาจากกิเลส อนุสัยกิเลส ละเอียดไปจนถึงอาสวะกิเลสทั้งปวงที่กดถ่วงหน่วงเหนี่ยวจิตใจผู้คนให้ไร้ซึ่งความสามารถในการยิ้มและหัวเราะอย่างเบิกบานต่อกันและกัน

ธรรมชาติในโลกนี้มีความรื่นรมย์มาก แต่น้อยมากที่เราจะมองเห็น
และมีหลายสิ่งหลายอย่างทำให้เราได้เกิดการเรียนรู้อย่างถ่องแท้เข้ามาในจิตใจของเรา

ใจที่เบาเบา...ทำให้เราได้ใช้ความสามารถในการดึงพลังด้านดีด้านบวกออกมาสู่โลกภายนอก และทำให้เราสามารถที่จะเต็มที่กับการมองโลกตามความเป็นจริง ซึ่งความเป็นจริงนั้นไม่สามารถที่จะทำให้หัวใจเราเจ็บปวดทุกข์ตรมด้วยแรงอารมณ์แห่งความโกรธเกลียด และหลงใหลในราคะตัณหาทั้งปวงได้

ใจเบาเบานี้เป็นโอกาสที่เราได้ใช้ความสามารถที่เรามีในการฝึกฝนได้ในทุกๆ ขณะจิต...อาศัยชีวิตประจำวันของเรานี้แหละขัดเกลาลงมาที่ใจให้เบาโล่งโปร่งสบาย...ด้วยหัวใจที่ตื่นรู้และเบิกบาน

...
๑๙ พฤศจิกายน พ.ศ.๒๕๕๖

 

 

[ยายธี]

โมทนา..สาธุ..เจ้าค่ะ..ยายธี